Wiersz numer sto siedemnaście: Ukryte ku ukazaniu.

Tym razem coś w temacie psychiki personifikacji i władców, bo tu i tu pasuje. Są symbolami, muszą robić to, co każe im lud, czuć to, co czują ci, których reprezentują. Przybierają tysiące masek. Czy pojawi się ktoś, przed kim je zdejmą nim zapomną jak wygląda ich prawdziwa twarz?

Ukryte ku ukazaniu

Jesteś tym, kim masz być

Prawda zatarta w lustrzanym odbiciu

Kim jest ten, który patrzy na Ciebie ze zwierciadła?

Czemu jest tak różny od tego, który ukazuje się w tafli jeziora?

Spoglądasz na tysiące masek

Które codziennie zmieniasz dla ludu

Musisz być takim, jakim Ciebie pragną

Nie możesz być już nigdy sobą

Tak więc ukazujesz to, co jest Ci pokazane

I skrywasz to, co ukrywane jest przed Tobą

Nie wolno Ci stąpać własną drogą

Kroki wolności są zakazane

Chcesz przestać być jedynie symbolem tego,

Czego pragną Ci, którzy nie znają prawdy

Chcesz stać się sobą, jedynie wolnością

I uciec od świata przepełnionego kłamstwem

Więc ukrywasz prawdziwą twarz

By pokazać to, co pragną widzieć

Więc ukrywasz uczucia wszelakie

By pokazać to, co pragną czuć

Lecz nadejdzie czas, gdy zerwiesz się z kajdan

I jednej osobie ukażesz prawdę

Nigdy już nie będziesz marionetką

Ale też nie staniesz się lalkarzem

Więc ukrywasz prawdę, by ukazać ją tej osobie

Więc ukrywasz uczucia, by okazać je wybranemu

Więc ukazujesz złudzenia, by ukryć swe fobie

Więc ukazujesz marzenia, by ukryć swe lęki