Wierz numer sto osiemnaście: Oddaj to, czego nie masz.

Znowu może dotyczyć i władców, i personifikacji. Przez to kim są, nie mają wyboru i muszą kierować się tym, co wyznacza im naród. Robić wszystko dla jego dobra, zapominając o sobie.

Oddaj to, czego nie masz

Widzisz tysiące oczu wpatrzonych w Ciebie

Czekają na Twe słowa, lecz nie masz prawa do własnego głosu

Przemawiasz, powtarzając to, co kazali Ci powiedzieć inni

Jesteś więźniem własnego przeznaczenia

Przychodzisz na ten świat i już zamyka się droga do szczęścia

Każdy Twój dzień zapisany jest wcześniej niż pomyślisz o jego istnieniu

Plany, obowiązki, nie masz już prawa myśleć o przyszłości

Przeszłość Ci ją wyznaczyła, a teraźniejszość nie należy do Ciebie

Patrzą na Ciebie wszyscy, a Ty uśmiechasz się sztucznie

Jesteś symbolem ich marzeń, nie posiadając już własnych

A oni szczęśliwi wpatrują się w Ciebie, jesteś dla nich nadzieją

A Ty, pożałowania godna marionetko, skazany jesteś na śmiech przez łzy

I tak mijają lata, gdy przeznaczenie ciągnie Cię na smyczy

Jakże ona krótka, jak zniewala i dusi

Kajdany założone jeszcze w matki łonie

Urodziłeś się symbolem, nie możesz być sobą, musisz być jak Twój naród

Więc powtarzasz schematy, których musisz się trzymać

Każde mrugnięcie okiem musi być starannie zaplanowane

Przyjaźń czy miłość nie jest prawem, lecz obowiązkiem

Szczęście i marzenia już dawno zostały zakazane

Wroga dłoń musisz ująć czule, bo stał się Twym przyjacielem nagle

A najukochańszej osobie wbijasz ostrze w serce, bo obrała przeciwną w wojnie stronę

I nigdy już nie będziesz miał prawa, by sam decydować kiedy czas na śmiech a kiedy na łzy

Masz jedynie obowiązek śmiać się gdy naród odnosi sukces, choćby Twe serce krwawiło piekielnym bólem

Porażką ludu jest Twoje szczęście, gdy nie idziesz za jego żądaniami

Szczęśliwszy jest, gdy przez łzy przynosisz im chwałę

Urodziłeś się, więc odrzuć marzenia

Śmierć jedynym wybawieniem