Wiersz numer sto dziewiętnaście: Gdy utracisz już wszystko.

Dziwna godzina dodania spowodowana nagłym zaśnięciem i pisaniem po przebudzeniu. Spałam od dwudziestej drugiej do czwartej... Jak Fritz... Cóż, chyba mnie ktoś tu prześladuje... Dodam wiersz, obejrzę filmik o ReconditeVillain i wracam spać... Więc tak... Personifikacje nigdy nie umierają. Gdy zaprzyjaźnią się z człowiekiem, muszą liczyć się z tym, że on kiedyś umrze. Nie odejdą tylko inne personifikacje. Więc są oni skazani na siebie, bo wszystkich innych mogą stracić.

Gdy utracisz już wszystko

Widzisz jak przekwitają polne kwiaty

Ale Ty, róża pod kloszem, wiecznie kwitniesz

Zmieniają się wciąż pory roku

Lecz Ty nie zmieniasz się wcale

Powoli gasną kolejne świecie

Lecz Ty płoniesz wiecznym żarem

Widzisz jak wosk skrapla się powoli

Twoje łzy płyną za nim

Pojawiają się kolejne groby

Symbole kończącego się życia przyjaciół

Przeżyłeś już ich, ich dzieci i wnuków

A nawet się nie postarzałeś

Skazany jesteś na Tobie podobnych

Marionetki władców, wiecznych poddanych

I choćbyś chciał szukać przyjaźni gdzie indziej

Zniknie ona niczym zbyt płochy motyl

Podobni Tobie tak często wypełnieni są nienawiścią

Inni kochają Cię, boją się Ciebie, lecz żyją tak krótko

Wszystko co zyskasz tracisz w ciągu chwili

A to co stracisz nie będzie już nigdy w Twych rękach