Wiersz numer sto dwadzieścia cztery: Zmrożony cierń miłości.

Kiedyś Litwa zajął Rosję, który był osłabiony przez Tatarów. Zrobił to, pokonał go jak małego robaka. A nagle nie mógł z nim wygrać i stał się jego częścią. I wciąż kocha Białoruś... Czyż to nie dziwne? A może służy mu, by być bliżej niej? Co jest potężniejsze? Pragnienie wolności czy pragnienie miłości?

Zmrożony cierń miłości

Spoglądasz w jej oczy i widzisz jedynie odbicie jej brata

Ona patrzy jedynie na niego, nigdy na Ciebie

Wiesz dobrze o tym, że nie doceni Cię nigdy

Ale wciąż nie tracisz nadziei

Mijają dni, a Ty wpatrujesz się w jej odbicie

Ukazane przez lód zamarzniętego jeziora

Jest tak piękne i zimne

Zupełnie jak ona

Ukrywasz swą prawdziwą potęgę, nie chcesz jej przestraszyć

Chcesz, by przy Tobie czuła się bezpiecznie

I widzisz jak lgnie do tyrana o dziecięcym spojrzeniu

Wiesz, że mógłbyś go pokonać, jak kiedyś

Jednak nigdy nie podniesiesz na niego ręki, nie chcesz widzieć jej łez

Klękasz przed nim, by być bliżej niej

Poddajesz się człowiekowi, jednak nie porzucasz miłości

Jeśli będziesz jego podnóżkiem, może uda Ci się ucałować jej stopy?

I tak niczym niewolnik służysz złemu

Jednak to miłość naprawdę Cię zniewoliła

Porzucasz wszystko kim byłeś i jesteś

Po to, by ta kobieta nadała Ci nowe imię

Lecz nigdy nie wypowiedziała ona ku Tobie

Słów miłości prawdziwej

Wciąż jednak kierowała je ku temu,

Który nie odwzajemni jej nigdy

Mogłeś mieć wszystko, tyrana zmieszać z błotem

Lecz ona go kochała, nie chciałeś widzieć jej smutku

Więc nie skrzywdziłeś go, nie chcąc jej łez widzieć

Służyłeś mu wiernie, by być jej blisko

Czy osiągniesz coś tym oddaniem?

Może należy zerwać kajdany i pokazać, że Ty jesteś silniejszy?

Więc odchodzisz nagle

I widzisz jak ona idzie za Tobą

Może to właśnie jest wasza szansa?

Z dala od mrozu patrzysz jej w oczy

I czekasz na pierwsze słowa miłości

Czy nadejdą? Nie wiesz. Pozostaje Ci nadzieja