Wiersz numer sto trzynaście: Tafla.

Więc postanowiłam napisać coś o powierzchownym postrzeganiu postaci, ale z powodu wycieczki i późnej pory średnio mi to wyszło. Zwłaszcza, że znowu nie mogłam jakiś czas niczym ruszyć... Jak zauważyliście jest dużo osób, które widzą postaci tylko na zasadzie "O jaki słodki" a nie widzą, że jako kraj kiedyś musiał być naprawdę potężny, lub nawet zły. Albo "Jaki niemiły" a on naprawdę jest jedynie skryty. Więc trochę o tym napisałam, ale sama nie wiem co mi wyszło...

Tafla

Patrząc na taflę jeziora

Widzisz jedynie jego powierzchnię

Głębia i piękno skryte jest pod płaskim lustrem wody

Nigdy nie poznasz prawdy patrząc jedynie na powierzchowność

Lustro ukazuje Twe oblicze

Jednak nie jest to tym czym jest ono samo

Składa się ono jedynie z pustego szkła i marnej warstwy srebra

Ale Ty widzisz w nim wszystko, co może tylko ukazać się tuż przed nim

Wszystko kryje w sobie drugie dno, zwykle niedostrzeżone

Nic nie jest takie, jakie może nam się wydawać

Prawda zawsze skrywa inną prawdę, a jej ziarenko kryje się w każdym kłamstwie

Nigdy nie poznasz wszystkich obliczy tego, co obserwujesz jedynie przez chwilę

Przed sobą widzisz samotnego człowieka

Poważnego gentlemana, nieco sarkastycznego

Czy myślisz o tym co czuje?

Patrzysz jedynie na to, co najłatwiej ujrzeć

Sarkazm, cynizm, ironię

Bierzesz jedynie za afront przeciw Tobie

A czy potrafisz zrozumieć, że to obrona jedynie?

To Ty możesz skrzywdzić jego każdym słowem

Myślisz, że jest bezbronny

W swej skorupie skryty przed światem

Nie znasz prawdy

Nie widziałeś odbicia jego dawnych dziejów

Widzisz też słodkiego młodzieńca

Wciąż uśmiechniętego, niczym kontrast dla poważnego towarzysza

I myślisz zapewne, że niczym dama w opałach

Broniony jest przez tego zimnego rycerza

Lecz czy myślisz o tym, jak wiele przeszedł?

Nie zdajesz sobie sprawy z jego potęgi zdobytej wśród cierpień

I widzisz jedynie słodki obrazek

Na który nic nie rzuca cieni

Wielu w okół podobnych nim jest

Beztroskie dzieci doświadczone wojną

Słodkie istoty okrutniejsze niż sama śmierć

I straszne postaci potrzebujące jedynie odrobiny miłości

Nigdy jednak nie poznasz całej prawdy

Jedynie jej powierzchnię, marne odbicie

Stworzysz dla siebie własną, zbudowaną z tysięcy kłamstw

I będziesz jej bronić przed każdym cieniem rzeczywistości