Historia poza tematem numer pięćdziesiąt dwa: Najcenniejszy skarb - Część dziesiąta.

Ostatnia część, jednak pozostawiam sprawę otwartą. Nie chciałam ich zabijać, a ułaskawienie byłoby zbyt przesłodzone, więc sami zdecydujcie co stało się dalej.

Najcenniejszy skarb

Część X

                Światło poranka zwiastowało ich koniec. Zaczynali żałować, że nie zginęli wcześniej, w walce, z honorem. A teraz mieli posłusznie czekać aż ich życia zostaną zakończone przez czyjąś władzę i poczucie sprawiedliwości. Wiedzieli, że na to zasłużyli, lecz wciąż nie mogli się z tym pogodzić. Nadszedł czas ich ostatniej szansy, przesłuchania. Mogło zginąć jedno z nich, lub wszyscy. Wystarczyło zrzucić całą winę na ich kapitana. Mogli odejść jako uwolnione ofiary pirata, lub zginąć jako jego pobratymcy. On chciałby choć coś osiągnąć przez swą śmierć, chciałby ich ochronić. Choć egoistyczna część jego duszy pragnęła umrzeć wraz z nimi, nie w samotności, widząc jak odchodzą. Lecz wiedział, że nie wolno mu tego pragnąć. Cały czas, gdy pytano go o losy statku, trzymał się wersji, że osoby pojmane wraz z nim były jego jeńcami. Jako pobratymców wymienił jedynie tych, którzy już dawno zginęli. Wciąż powtarzał, że ta trójka jest niewinna, że tylko on zasługuje na karę. Chronił ich najdłużej jak mógł. Jednak po kilku pytaniach zrozumiał, że oni wiedzą wszystko. To nie jego przesłuchiwali pierwszego. Więc co powiedzieli inni? Każdy z nich potwierdził jedną wersję, prawdziwą. Opowiedzieli o tym, jaki był wspaniały dla nich, o tym, jak nigdy nie podniósł na nikogo głosu, ani tym bardziej ręki. O tym, jak nie chciał nigdy nikogo skrzywdzić. I wszyscy potwierdzili, że przyłączyli się do niego z własnej woli. Gdy się o tym dowiedział, czuł się jednocześnie szczęśliwy i bezużyteczny. Szczęśliwy, bo oni postanowili go chronić i nie opuszczać go do końca. Bezużyteczny, bo nie mógł nawet teraz pomóc im przeżyć. Ale to oni wybrali tę drogę. Więc i oni wkrótce szli wraz z nim na szafot.

                W miejscu, w którym mieli oddać katom swe życia zgromadziło się wielu ludzi. Wśród nich również rodzina, u której wcześniej służył błękitnooki. Nagle wśród tłumu zawrzało. Magnat krzyczał, by oddać mu jego sługę. Jego pieniądze mogły go spokojnie uniewinnić.

- Idź z nim – szepnął zielonooki do swego pobratymca. – Choć Ty uratuj swe życie, powiedz, że naprawdę jesteś jego sługą, powiedz, że nic co do tej pory powiedziałeś nie było prawdą. Ucieknij. Wystarczy, że przysięgniesz mu wierność.

- Nie zrobię tego. Wolę przysiąc ją komuś innemu – błękitnooki spojrzał na swego towarzysza.

- Oszalałeś?! To Twoja jedyna szansa.

- I właśnie ją wykorzystuję – uśmiechnął się delikatnie, po czym powiedział ludziom, że nie potrzebuje łaski. Powiedział o tym, że woli umrzeć tu i teraz, ale z tymi właśnie osobami, niż żyć jako marionetka. Może istnieć tylko tam, gdzie oni, nie ważne czy na tym czy na tamtym świecie. Sakiewka magnata mogłaby ułaskawić ich wszystkich... Lecz opowieść kończy się w tym miejscu. Co usłyszano dalej? Dźwięk ich śmierci czy ułaskawienia? W świecie pozbawionym moralności władzę mają pieniądze.