Wiersz numer sto jedenaście: Wolność przynosząca ukojenie.

Dziś (naprawdę jeszcze tylko przez kilka minut...) jest rocznica odzyskania niepodległości przez Litwę, gdy uwolniła się od Związku Radzieckiego. Ten wiersz ma być nieco wyrazem podziwu dla Litwy i radości z tego, że można znów ją podziwiać. Cieszmy się wolnością niepodległych krajów! Oby było ich jak najwięcej! Ale o wszystkich wierszy nie umiem... O Polsce wiem z wiadomych przyczyn, o Litwie uczy mnie taki ładny, straszny pan... A o innych jeszcze za mało wiem i nie chcę nic popsuć, bo nawet jeśli znajdę prawdziwe dane, to zapewne są bezużyteczne bez odpowiedniego kontekstu.

Wolność przynosząca ukojenie

Pośród śniegu i mrozu

Wykwitać zaczął kwiat nowy

Najpierw zbyt delikatny, by się wybić

Lecz to on był początkiem wiosny

Delikatne, zielone listki rozpościera

Złoty nektar i płatki ma czerwone

To pierwsza oznaka wiosny

Pierwszy krok, by mróz odszedł

I tak kwiat wykwitł pięknie dnia marcowego

Pokonał śnieg i lód świata tego

Dał sygnał innym kwiatom

By ogród zapełnić, nastał czas odwilży

I tak dzięki małemu kwiatkowi

Ogród zapełnił się zielem

A zima odejść musiała niepyszna

Nastał czas wiosny i radości

Niczym kostki domina

Jeden za drugim spadały łańcuchy

I uciśnieni ruszyli ku wolności

Rozbijając pod stopami lód nieczuły

Od jednego kwiatu rozpoczęła się wiosna

Od jednego kraju rozpoczęła się wolność

I tak o to nowe trzy kolory wolności

Zniszczyły niewolę zbrukaną krwią niewinnych

A więc w dzień ten marcowy

Radujmy się wolnością braci naszych

I cieszmy się, że i oni pokonali

Zimę gorszą od śmierci

Tak więc ramię w ramię ku wolności

Niech zmierzają wszystkie narody

A ogród zapełni się zielem

Na niebie pojawi się nowa tęcza