Historia poza tematem numer czterdzieści cztery: Najcenniejszy skarb - Część druga.

Za godzinę dodania zostanę przez Milkę wbita na pal... Dlatego się starałam ładnie napisać, coby się zachwyciła i odroczyła egzekucję. To wy czytajcie, a ja w końcu pójdę spać.

Najcenniejszy skarb

Część II

                Młodzieniec otrzymał propozycję powtarzaną każdemu nieszczęśnikowi. Miał do wyboru przyłączenie się do niego, bądź obiad z rekinami... Pragnął ratować swe życie, tylko o tym teraz myślał. Nigdy zbytnio nie przejmował się piratami,  nie obchodziło go to, że przejmują statki, których załogę zabijają a pasażerów gwałcą. Uważał, że jest to przesadzone. Miał prawdę tak blisko, jednak przeoczył ją w swym zgubnym lenistwie. Już chciał się zgodzić, gdy kapitan przemówił.

- Nie myśl, że jest to akt łaski, młodziku... – dziwnie było mu to słyszeć z ust kogoś, kto wygląda na dużo młodszego. – To ma przynieść zysk mi, nie Tobie. Nie pozwolę Ci żyć, jeśli będziesz dla mnie bezużyteczny, zapamiętaj to sobie. Te dłonie... Na pewno nie nawykły do pracy, pewnie częściej są pod kobiecą szatą niż w Twych własnych kieszeniach. A jeśli nie, to chciałbyś, by tak było. Tak bardzo przypominasz kobietę. Nie zaprzeczaj, to nie honor masz teraz ratować, lecz życie. Włosy zadbane jak u niejednej szlachcianki, pachniesz najdroższymi perfumami. Żaden z paznokci nie ma choćby najmniejszego odprysku, a są dłuższe niż u portowych kurtyzan. Widzisz może takie u mnie? Choć naprawdę wydaję jedynie rozkazy – przed oczami leżącego ukazała się szczupła dłoń z rozpostartymi palcami. Paznokcie były krótkie, a skóra w wielu miejscach poraniona, sprawiała wrażenie szorstkiej. – Gdybyś miał pracować jak mężczyzna, nigdy nie dałbyś rady. Nie nawykłeś do tego. Naprawdę powinienem Cię bez słowa sam, choćby osobiście, wyrzucić przez burtę. Ale pierwszy raz widzę kogoś takiego. Jakie to uczucie? Zawdzięczać szansę na przetrwanie jedynie swemu wyglądowi? Jesteś piękniejszy od wszystkich portowych kurtyzan razem wziętych. I od dziś będziesz tylko mój, lub niczyj. Skąd to obrzydzenie na Twojej twarzy? Jeśli nie chcesz oddać swojego ciała mi, to rekiny chętnie się nim zaopiekują. Boisz się? Całe Twoje ciało drży – dalej jedną ręką unieruchamiając mu nadgarstki, drugą przejechał wzdłuż jego mostka. – Tak delikatne... Wystarczy jeden cios, by je połamać... Najgorzej, gdy złamane są żebra... Każdy oddech przeszywa bólem nie do opisania... Czyż to nie piękne? Czuć, że się żyje. Przez pierwsze lata na morzu często uderzałem o maszt, każdy sztorm potrafił mnie przewrócić, gdy byłem ledwie nieco wyższy od stołu. Cóż to za zdziwienie w Twoich oczach? Myślałeś, że dzieci są zawsze święte i niewinne? Mylisz się. Ten świat jest wylęgarnią plugastw i robactwa. Ludzie umierają, by inni mogli żyć. Ludzie żyją, by uśmiercać innych. Nic nie jest takie, jak w Twych snach, maleńki... Ten świat nigdy nie miał w sobie choćby odrobiny dobra. Jest jak ocean. Słona woda to zło. Ach tak, cały ocean pełen jest słonej wody, prawda? Słodka spada wraz z deszczem, wpada wraz z rzeką. I tak co jakiś czas pojawia się ktoś wspaniały, kto chce swym dobrem zmienić świat. Ale tak jak ta woda, jego czyny mieszają się ze złem, zostają zapomniane, wyparowują i ostatecznie pozostaje tylko słona woda. Myślisz, że Ty jesteś jedną ze słodkich kropel? Udowodnię Ci, że możesz być bardziej słony niż ja. Wcale nie pochodzisz z jeziora, wierz mi. Pochodzisz z jednego z najbardziej słonych mórz, takiego, na które nie wpływają nawet piraci. Obłuda Twojego świata obrzydza nawet tych, którzy codziennie widzą ludzi rozszarpywanych przez rekiny. Wierz mi, śmierć jest piękniejsza niż kłamstwo. A skoro Ty już nie możesz wrócić do dawnych baśni masz do wyboru dwie drogi. Przebudzić się i stanąć po mej stronie, lub zasnąć wiecznym snem – chłopak, choć starszy, czuł się teraz jak małe dziecko pod surowym wzrokiem matki. Czuł się bezużyteczny, fałszywy i niegodny życia w obliczu kogoś, kto tak wiele walczył o swoje. A on co zrobił? Jedynie posłusznie wykonywał polecenia, których nie chciał wykonać, jedynie powtarzał słowa, w które nie wierzył. Mężczyzna miał rację. On nie znał prawdy. Nie znał głodu, walki o każdy kawałek chleba, ani straty ukochanych. On znał tylko słodkie sny. Skoro nie miał już wyboru... Czy nie powinien więc podążyć za nim ku prawdzie?

- Co miałbym robić...? – zapytał, choć ze słów mężczyzny już dawno wywnioskował odpowiedź. Jednak łudził się, że to jedynie pozory.

- To chyba zrozumiałe. Jesteś zbyt delikatny by walczyć, lub chociażby pomagać przy pracy... Staniesz się więc moją kobietą.

- Kobietą...? Co ma pan na myśli...?

- Och! Pierwszy raz ktoś nazwał mnie „panem”! Cały czas słyszałem tylko coś o plugawych mendach i zarazach... Choć to ci świętoszkowaci magnaci są największymi pasożytami. Domyśl się, czego chcę. Małą podpowiedzą będzie to, że od teraz moja kajuta będzie również Twoją... – zielonooki uśmiechnął się nieco przebiegle, a błękitnooki zaś zadrżał. Nie miał wyboru. Nawet to było lepsze niż śmierć. I zawsze marzył o złamaniu zasad, o wyrwaniu się ze schematu. A co mogłoby być bardziej zakazane niż dzielenie łoża z piratem, służenie mu i byciem takim jak on? Chyba nic. To była szansa na mały bunt. A skoro nie nadawał się według niego do walki, byłby bezpieczny. Jednak miał nadzieję, że uda mu się jakoś wyłgać od oddawania mu swego ciała.

- Dobrze... Jeśli to ma mnie uratować to nie mogę się nie zgodzić. Tak naprawdę opór przeciw panu będzie poddaniem się przeciw śmierci. A to ona jest potężniejsza nawet od piratów. Więc będąc po pańskiej stronie, choć jednego, dzisiejszego dnia, wygram z nią, ze śmiercią, która zwykle była niepokonana – powiedział pewnie, choć jego głos drżał. Naprawdę teraz pragnął jedynie wrócić do domu i położyć się w ciepłym łóżku. Jednak to nie będzie mu już nigdy dane. Poczuł jak rozgrzane palce dotykają delikatnie jego szyi, a po chwili mężczyzna odsuwa się, uwalniając go.

- Skoro się zgadzasz, to choć za mną do kajuty. W drodze będziesz miał czas do namysłu. Nikt nie będzie Cię trzymał, ani pilnował. Wystarczy, że pobiegniesz i skoczysz przez burtę. Decyzja należy do Ciebie – zielonooki wyszedł z pomieszczenia i pewnym krokiem ruszył ku pomostowi prowadzącemu na jego statek. Wszystkie kosztowności zostały już na niego przeniesione. Przed chwilą jeszcze oblężony statek był pusty i brudny od krwi. Mężczyzna miał rację, nikt go nie pilnował. Równie dobrze mógłby go teraz zaatakować i zabić, zamiast iść za nim grzecznie. Jednak wiedział, że to niemożliwe, mężczyzna zapewne prędzej by go pokonał, niż on by o tym pomyślał. A wtedy na pewno nie mógłby liczyć na choćby odrobinę łaski. Poszedł za nim na jego statek, a tuż za sobą usłyszał świst rozpalanego ognia. Płonące pochodnie zabrane wcześniej ze statku teraz wracały na niego, by strawić go doszczętnie. Błękitnooki odwrócił się po raz ostatni i zrozumiał, że tak naprawdę płonie cała jego przeszłość. Po policzku potoczyła się samotna łza, którą natychmiast otarł. Patrzył na szkarłatny płaszcz nieco niższego mężczyzny. Więc czerwień jest kolorem przeznaczenia, tak? Czerwona ścieżka wiedzie nas ku naszemu losowi. On podążał za czerwonym płaszczem. Wkrótce zamknęły się za nimi drzwi kajuty.

- Wybrałem życie – powiedział hardo błękitnooki.

- Wybrałeś mnie – szmaragdowe oczy spojrzały na niego z wyższością, a on niczym zahipnotyzowany patrzył w nie bez ruchu. Mężczyzna powoli zbliżał się do niego, aż rozgrzana dłoń nie znalazła się na jego policzku. – Od teraz nie ma już odwrotu... – zamknął oczy, gdy usta młodszego mężczyzny przycisnęły się do jego własnych. Nie miał już niczego do stracenia, poza resztkami godności i sumienia. Jednak one nie przydadzą się nikomu, kto płynie pod czarną banderą.