Historia poza tematem numer czterdzieści sześć: Najcenniejszy skarb - Część czwarta.

Krótkie z powodu później pory i strasznie dziwne. Jutro postaram się opisać przeszłość obu panów.

Najcenniejszy skarb

Część IV

                Szmaragdowe oczy otworzyły się i ujrzały niecodzienny widok. Uśpiona twarz wydawała się być tak słodka i niewinna. Czyż nie marzył, by kiedykolwiek ujrzeć ten widok? Nigdy nie było mu to dane, był postrachem mórz i oceanów, wywoływał drżenie serca u każdego, kto ważył się wypłynąć na wody. A teraz budził się obok osoby pachnącej francuskimi perfumami. Czyż to nie było dziwne? Ale i piękne zarazem. Wstał nie budząc go i przeszedł do swych codziennych obowiązków. Jednak czasem uśmiechał się nieznacznie wspominając wydarzenia z nocy i poranka. To wszystko było niczym najpiękniejsze, nieosiągalne marzenie, które spełniało się właśnie tu i teraz. Był szczęśliwy. Zwłaszcza wtedy, gdy przypomina sobie jego uśmiech. Chciał znaleźć kogoś, kto nie baby się go, był przy nim z własnej woli. Czy on był tym kimś? Czy może jest tu tylko dlatego, że wolał to niż śmierć? Ale nie złamał się na teście, którego nikt nie zdał. Te słowa były tworzone specjalnie, by słaby woleli wybrać śmierć niż życie po tym co usłyszeli. A on jako jedyny wybrał dołączenie do niego. Spodziewał się jednak, że może on uciec przy najbliższej okazji, nawet, jeśli twierdził, że tego nie zrobi. Każdy go zostawiał, każdy i zawsze. Nie przywiązywał się więc do nikogo, nie chciał cierpieć. Chciał w końcu być szczęśliwy, jednak sam nie wierzył, że mogłoby to być możliwe. Marzył jednak o tym, by kiedyś bezpiecznie zejść na ląd, złapać czyjąś dłoń i zamieszkać w małym domku z ogródkiem. Być może kiedyś będzie biegała wokół niego gromadka słodkich dzieci nazywających go swoim tatą? Roześmiał się w duchu na tą myśl. To było niemożliwe. Nikt nigdy go nie pokocha. A i on zauważył, że bliżej był z mężczyznami niż z kobietami, więc nawet nie miał co liczyć na żonę. Nawet jeśli korzystał z usług kurtyzan to nie dawało mu to zadowolenia. Robił to bardziej po to, by po prostu sobie ulżyć i by nie wyjść na dziwnego w oczach załogi. Dla nich ten nowy mężczyzna jest tylko jego sługą, a jaki jest jego prawdziwy status wiedział tylko on. Na chwilę wrócił do swej kajuty, by zanieść tam posiłek dla siebie i nowego towarzysza. Zdziwił go widok błękitnookiego, sprzątającego jego włości.

- Co robisz...? – zapytał nieco zdezorientowany.

- Twierdziłeś, że mam być Twoją kobietą, prawda? Nie zgadzam się na rolę jedynie zabawki do łóżka, więc uznałem, że w końcu żona też kobieta. Więc będę tu sprzątać, tak jak robi to żona, nie będę jedynie kochanicą.

- Starasz się awansować dodając sobie pracy? Ceni się to. Jesteś ciekawszy niż myślałem.

- Jeszcze wiele o mnie nie wiesz. Tylko nie wiem jak uprać i pocerować Twoje ubrania... W tych warunkach się nie da... Znaczy trochę się da, ale raczej licho...

- Ja zawsze sobie radziłem. Jak chcesz to Cię nauczę zasad panujących na morzu. Z portu pozwolę Ci nawet wysłać list do rodziny, żeby się o Ciebie nie martwili.

- Naprawdę? – błękitnooki był zachwycony i szczęśliwy.

- Oczywiście. Nie jestem potworem, który kazałby cierpieć z tęsknoty osobie, która mu służy, ani pozwoliłby jej rodzinie na założenie jej śmierci. Jeśli ktoś nie żyje to i tak się dowiedzą, nie ma więc potrzeby się tym przejmować. O Tobie pewnie już myślą, że jesteś martwy, więc trzeba ich oświecić.

- Jesteś dużo milszy niż myślałem – błękitnooki podszedł do młodszego towarzysza i pogłaskał go po głowie. – Dla innych jesteś strasznym piratem. Ale da mnie po prostu samotnym człowiekiem, który po prostu potrzebuje miłości...

- Lepiej jedzmy, przyniosłem posiłek – zielonooki nagle się zarumienił i postawił naczynia na stole. Zaczął szybko jeść. Błękitnooki nieco się krzywił przełykając posiłek.

- Pozwól, że gdy już będziemy na lądzie to ja będę gotował... Bo to jest raczej...

- Nie narzekaj, bo zamiast ryb jutro Ty będziesz na obiad.

- Rozumiem, rozumiem. Ale pozwolisz mi?

- Jeśli tak bardzo tego chcesz... Naprawdę starasz się odgrywać żonę...

- A Ty nadawałbyś się na mężą.

- Tylko gdzie ja taką desperatkę znajdę...

- Może wpadnie na Twój pokład jakaś piękna syrena?

- Jeden dodatkowy balast wystarczy, jedz – zjedli przekomarzając się nieco. Później rozmawiali o swej przeszłości. Właśnie... Czyż przeszłość nie jest podstawą przyszłości?