Wiersz numer sto dwadzieścia sześć: Wspomnienie niepamięci.

Niemcy traci pamięć, jednak ma przy sobie Włochy. Tak więc naprawdę niczego nie stracił, czyż nie?

Wspomnienie niepamięci

Otwierasz oczy w nieznanym miejscu

Lecz serce jakoś dziwnie lgnie do niego

Czujesz się szczęśliwy, choć nie wiesz dlaczego

Nie pamiętasz już dawnej radości

Słyszysz śmiech, tak słodki i piękny

Czy ten dźwięk zawsze był przy Tobie?

Nie umiesz wyobrazić sobie twarzy

Osoby, której głos słyszysz coraz wyraźniej

Podbiega do Ciebie roześmiany chłopak

Gestykuluje, opowiada Ci wiele

Nie wiesz jednak kim on jest

Ani czemu czujesz się przy nim bezpiecznie

Choć serce boli, gdy to mówisz

On musi wiedzieć, że pamięć Twa jest pusta

On jednak beztrosko odpowiada

„Już kiedyś tak było, wszystko się ułoży”

Czyli już kiedyś zapomniałeś kim byłeś?

Tak jak teraz nie wiesz kim jesteś?

On opowiada jak mali byliście

I jakie imiona z upływem czasu nosiliście

Obraz przez niego przedstawiony jest piękny

Lecz wydaje się być niepełny

Jakby pominął coś istotnego

Może pominął coś złego?

Nie potrafisz z odłamków siebie poskładać

Znajdujesz swój dziennik dawny

Zaczynasz wszystko rozumieć

Tego nie chciałeś pamiętać

Odrzucasz od siebie dawne wspomnienia

Od dziś zaczniesz wszystko na nowo

Wystarczy, że znasz imię tego dziecka

Swojego znać już nie musisz

Zdany jesteś na niego

On mówi o tym jak zawsze się nim opiekowałeś

Teraz chcesz, by to on prowadził Cię za rękę

Jego ciepło to jedyne prawdziwe wspomnienie