Wiersz numer sto dwadzieścia pięć: Gorejące wspomnienia.

Nie wiem co ja mam do Francji, ale już był u mnie chory psychicznie (prześladowca w "Różanej Iluzji"), a teraz ma halucynacje... Miłość to choroba psychiczna przypominająca uzależnienie od narkotyków, więc nawet pasuje... Można składać zamówienia na choroby do wierszy i opowiadań~ Chce mi się strasznie napisać o zwyrodnieniu móżdżkowo-rdzeniowym *_* Więc... Francja wszędzie blisko Anglii widzi wspomnienie Joanny d'Arc. Chce więc nienawidzić Anglię. Jednak płomień nienawiści spala go samego, a to właśnie Anglia wyciąga pomocną dłoń.

Gorejące wspomnienia

Jak wiele lat już mineło

Odkąd ostatnio byłeś szczęśliwy?

Jak wiele przekwitło kwiatów

Odkąd zniknął ten najwspanialszy?

Patrzysz na przeszłość z dystansem

Wiesz, że nic już nie zmienisz

Ale czy wtedy mogłeś zmienić cokolwiek?

Czyją winą był ten grzech?

Spoglądasz przed siebie

Lecz zamiast postaci mężczyzny

Widzisz płomień, niczym samospalenie

Płomień... To on odebrał Ci marzenia

I gdy oczy zamykasz, by na żar nie patrzeć

Słyszysz głos tak wyjątkowy

Głos, który pyta teraz, czy wszystko jest dobrze

Lecz czy to nie ten sam głos sprawił, że było źle?

Gdy otwierasz oczy widzisz jak on się schyla

Nie widzisz jednak po co sięga

Widzisz go w stroju dawnym, podkładającego ogień

Wtedy to było prawdą, dziś na szczęście złudzeniem

Nie możesz pozbyć się wspomnień bolesnych

Tak jak on pozbył się swego wroga

Lecz powiedz, kto tak naprawdę zabił nadzieję?

Czyje słowo, czyja ręka podłożyła ogień?

Nie jesteś bez winy

Teraz stojąc oparty o latarnię, z sił wyzuty

Widzisz siebie na jej miejscu, płonącego na stosie

I widzisz też oczy zielone, czy i ona je wtedy widziała?

Historia powraca na nowo

Czy można ją zmienić?

Gdy płomień strzela wysoko

Za późno jest już, by zgasić świecę

Czujesz dłonie, które unoszą Cię delikatnie

Zabierają z dala od stosu i płomieni

Zamykasz oczy, jakby prowadził Cię anioł

Lecz do jakiego raju się dostaniesz?

Gdy otwieraz oczy wszystko jest zbyt jasne

Nie widzisz jednak ani bieli, ani płomieni

Czujesz zapach herbaty i ciepłą dłoń na czole

Czyżby on dbał o Ciebie jak o dziecko swoje?

Zamiast nienawiści otrzymujesz filiżankę herbaty

Zamiast trucizny do ust swych wkładasz jedzenie

I nie widzisz przed sobą płomieni

Lecz skryty uśmiech i rumieniec

Skoro nadzieja należy do przeszłości

To przeszłość trzeba spalić, skoro spłonęła nadzieja

Nienawiść prowadzi jedynie do zniszczenia

Więc stwórzmy pokój