Historia poza tematem numer sześćdziesiąt dziewięć: Okaż wdzięczność.

Napisane na zamówienie Francji z Dark!Hetalii. W czasie, gdy nie było Polski na mapie zjawił się Francja, tworząc namiastkę dawnego Państwa Polskiego w postaci Księstwa Warszawskiego. Oczywiście Polska odwdzięczył się za to, pomagając mu w niezliczonej ilości bitew. Jednak to była wdzięczność okazana państwu przez państwo. A cóż z długiem wdzięczności między ludźmi? Cóż... Jego też należy spłacić...

Okaż wdzięczność

                Mały domek był jedynie namiastką dawnych włości. Lecz choćby to było lepsze niż ciągła tułaczka pomiędzy trzema wrogimi miejscami. Tu był u siebie, nie był niczyim podnóżkiem... Lub chociaż tak mu się zdawało. Czuł się wolny, choć wiedział, że tak nie jest. A na pewno nie całkowicie. Lecz kto w tym świecie jest naprawdę wolny, gdy więzimy samych siebie tysiącami zasad? Jedną z nich była wdzięczność. Musimy odwdzięczyć się za to, co otrzymaliśmy. Powiedzieć ładnie „dziękuję” i dać buzi babci, która dała nam cukierki. Jednak nie zawsze to wystarczy. Każdy odbiera w inny sposób to, co nazywa dowodem wdzięczności. I nie zawsze łatwo można spłacić ten dług. Tak właśnie było w tym przypadku. Chłopak wiele zawdzięczał pewnej osobie, praktycznie zawdzięczał jej wszystko, o czym mógł w danym czasie marzyć. Oczywiście, był wdzięczny, lecz wydawało mu się, że również mu wiele pomógł, więc dodatkowy dowód wdzięczności nie będzie aż tak bardzo potrzebny. Powoli nieco zaczynał się krępować w jego towarzystwie. Jego wzrok był tak świdrujący, wydawał się w niego wwiercać, jakby był małżem, w środku której znajduje się piękna perła, a on chciał ją dojrzeć. W tamtym czasie chłopak nie wiedział, że on chciał tę perłę zdobyć, choćby za cenę rozłupania skorupy małży.

                Mężczyzna wciąż powtarzał prośby o odwdzięczenie się mu. Chłopak więc raz po raz pomagał mu we wszystkim. Lecz on wciąż ponawiał swe słowa mówiąc, że pomoc jest zapłatą jedynie za utrzymacie istniejącego stanu rzeczy, zaś by go stworzyć napracował się tak bardzo, że takie „błahostki” nie są w stanie go zaspokoić. Chłopak wciąż niezbyt rozumiał co ten miał na myśli, więc starał się bardziej. Przynosił dla niego wspaniałe rzeczy, zdobywał wszystko, czego on zapragnął. Lecz on wtedy powiedział bardzo dziwne słowa:

- To wszystko mogłoby uszczęśliwić mojego szefa. I wierz mi, jest teraz w siódmym niebie. Ale ja potrzebuję czegoś więcej. Pamiętaj, że pragnę jedynie piękna i miłości. Jedno z nich mogę czerpać z podziwiania Cię, a drugie... Przyjdź do mnie, gdy księżyc będzie w zenicie – po czym pocałował chłopaka, ledwie muskając jego usta swymi. To było w pewien sposób straszne. Wtedy też chłopak zrozumiał, czego tak naprawdę pragnął jego „wybawiciel”. Być może tego samego co oprawcy. Wykorzystania go w każdym calu. Jednak on był inny... On był milszy... Nie gniewał się na niego, ale też go nie ignorował. Dbał o niego i nie robił mu krzywdy. Więc czy nie należy mu się ta odrobina szczęścia? Choćby wymuszona?

                Tak więc, gdy księżyc swą pełnią oświetlał korytarze, chłopak szedł niepewnie w stronę sypialni mężczyzny. Drżąca dłoń dzierżyła marne źródło światła, a bose stopy cicho stąpały po podłodze. Nie pukał, nie chciał go budzić, nie chciał też, by on się go zbytnio spodziewał. Gdy otworzył drzwi zobaczył, że mężczyzna na niego czekał, patrzył na niego tym wzrokiem, pełnym niespełnionych pragnień. Chłopak lekko zadrżał, zaczął wątpić w słuszność swych działań. Lecz nie wycofał się jednak. Niepewnie zamknął za sobą drzwi, przesądzając o swym przeznaczeniu. Powoli zbliżył się do mężczyzny, odkładając na bok źródło światła. Spojrzał na niego niepewnie, a ten zaprosił go gestem do siebie.

                Tak więc wkrótce byli razem pośród pościeli. I choć jeden się bał i długo bronił, drugi zbyt bardzo pragnął i zbyt dobrze przekonywał. Być może dług wdzięczności został spłacony, jednak żądze nie zostaną nigdy zaspokojone. Każdy drobny pocałunek, każdy dotyk, każdy dźwięk jedynie go jeszcze bardziej napędzały. Pragnął więcej i bardziej. I choć ciało pod nim stało się bezwładne, omdlałe z nadmiaru uczuć, odczuć, emocji i wrażeń, on wciąż nie przestawał, nim nie minął świt. I wtedy właśnie zrozumiał, że posunął się za daleko. Ujął więc chłopaka w swe ramiona i tulił długo, aż ten nie odzyskał sił. I potem mu pomógł. Pomagał mu się pozbierać, przysiągł pomagać mu zawsze, gdy tylko będzie konieczne. Dług wdzięczności został spłacony. Lecz jaka jest cena za wyrzuty sumienia?