Historia poza tematem numer siedemdziesiąt sześć: Raz, dwa, trzy, braciszek patrzy - Część szósta.

Ucieczka od rzeczywistości i cisza przed burzą. Czym będzie sen o szczęściu?

Raz, dwa, trzy, braciszek patrzy

Część VI

                Chłopiec powoli oddzielił się od reszty społeczeństwa, zamykając w pokoju z głosem tego mężczyzny. Gdy tylko rozpoczęły się wakacje, przestał wychodzić z domu. Z pokoju tylko przemykał się, gdy było to konieczne. Jednak taki stan rzeczy bardzo martwił mężczyznę, nie chciał zmieniać go w marionetkę, oddaną jedynie jemu. Tak więc nakazywał mu wychodzenie na spacery, mówiąc, że nie zadzwoni do niego, dopóki będzie on w domu. Jednak pilnował go dobrze. Był podłączony do sytemu GPS jego telefonu i mógł mówić mu, gdzie iść, by bezpiecznie zobaczyć coś ciekawego. Opowiadał o tym, że jeśli by byli rodzeństwem, to zabierałby go w tysiące wspaniałych miejsc. Jednak nie zgadzał się choćby na spotkanie, mimo próśb chłopca. Przez telefon również nakazywał mu powrót do domu na obiad, mówił mu każdą czynność dnia, a on ją wykonywał. Chłopca budził rano SMS, w którym spisana była lista rzeczy, jakie musi wykonać, nim zadzwoni mężczyzna. Chłopiec więc się ubierał, według instrukcji z wiadomości, śniadanie również było opisane szczegółowo. Każda poranna czynność była przez chłopca odczytywana i spełniana. A wtedy wychodził na dwór i szedł w konkretne miejsce. Gdy się tam znajdował, rozbrzmiewał dźwięk telefonu. Pewnego dnia zauważył, że dzwonek został zmieniony na jego ulubioną melodię. Każdy jego choćby najmniejszy gest był kontrolowany przez mężczyznę. Żaden z nich nie był tego świadomy i nie przeszkadzało to im. Mężczyzna jedynie prosił go o zrobienie pewnych rzeczy, martwiąc się, że o nich zapomni. Chłopiec zaś robił je zawsze, więc nie widział problemu w słuchaniu poleceń mężczyzny. Ale po pewnym czasie instrukcje stały się pełne szczegółów, a chłopiec przestał zmieniać choćby najdrobniejszy z nich. Na zewnątrz nie było to widoczne, nie różniło się to od jego codziennego zachowania, lecz naprawdę bezwiednie stawał się jego marionetką. Mężczyzna zaś myślał, że jedynie dobrze się nim opiekuje na tyle, na ile może, nie wiedząc, że zatracił on wolną wolę.

                Lecz pewnego dnia złamał jego nakazy. Rodzice chłopca strasznie się pokłócili, a on nie chciał już dłużej tego znosić. Nie miał zbyt wielu rzeczy, więc spakowanie się nie zajęło mu dłużej niż kilkanaście minut, nim pokój całkowicie opustoszał, a on dzierżył w ręku wielką walizkę, a na plecach miał swój szkolny plecak. To był cały jego majątek. Mimo bogatej rodziny, nikt nie zwracał na niego uwagi, a on nie dopominał się o nic, więc miał bardzo niewiele rzeczy. Teraz był z tego powodu nawet szczęśliwy. Zignorował telefon uparcie wibrujący w jego kieszeni i wybiegł z domu niezauważony. Nawet nie wiedział kiedy znalazł się w codziennym miejscu, gdzie rozbrzmiewał dźwięk jego telefonu. Jednak tym razem cisza wręcz bolała. Chłopiec zrozumiał, że zapewne rozgniewał swego odległego opiekuna. Usiadł na ławce, a łzy popłynęły mu cichutko po policzkach. Zadzwonił na najważniejszy dla niego numer. Usłyszał dzwonek czyjegoś telefonu bardzo blisko siebie. Później były szybkie kroki, ramiona obejmujące go mocno, zapach perfum, delikatne ukłucie i słowa „Nie pozwolę Ci być samotnym...” a potem już tylko ciemność.

[Poprawione przez: Megumi/Milka]