Historia poza tematem numer osiemdziesiąt jeden: Ten zapach.

Pewien mężczyzna pogrążony w bezbrzeżnej samotności postanawia utopić zmartwienia w alkoholu. Lecz ktoś pojawia się przy nim w nieodpowiednim czasie. Czy zgadniecie o kim jest ta opowieść?

Ten zapach

                Samotność. To słowo odbijało się echem od ścian wielkiego domu, choć był on pełen uśpionych w tym czasie ludzi. Jeden z mieszkańców jednak nie spał. Rozumiał, że bycie samemu nie musi oznaczać bycia samotny, ani też bycie wśród ludzi nie wykluczało samotności. I choć wielka posiadłość rozbrzmiewała dźwiękiem wielu spokojnych oddechów, jego serce wybijało rytm smutnego nokturnu. Czuł, że tak naprawdę to wszystko jest iluzją, że ci ludzie odejdą, bo go nienawidzą. Więc do symfonii oddechów i bicia serca dołączył kolejny dźwięk... Dźwięk towarzyszący piciu alkoholu. Wypełniał on ogromny salon ciężkim dźwiękiem samotności i otumanienia. Alkohol palił w gardło i rozgrzewał, mimo jakże niskiej temperatury na dworze. Mężczyzna nie miał już złudzeń. Wiedział, że wkrótce wszyscy odejdą, że jest to jedynie kwestią czasu. Starał się więc zapomnieć. Utopić smutki w butelce wódki. Niestety, te potwory strasznie dobrze pływały. Więc za jedną butelką przyszła następna, aż odpłynęła świadomość.

                Mężczyzna jednak nie był typem, który po prostu zasypia twardym, pijackim snem. On zawsze czuwa, wiedząc, że największe zło może czasem czaić się w Twym własnym łożu. A tym bardziej, jeśli śpi się na kanapie w otwartym salonie. Złapał mocno dłoń, która zbliżyła się do niego, a dopiero cichy jęk bólu obudził go całkowicie. Spojrzał w stronę tegoż dźwięku i zauważył, że to jeden z mieszkańców tego wielkiego domu, który właśnie starał się przykryć go kocem. Butelek już nigdzie nie było. Wydawało się więc, że mężczyzna spokojnie zasnął podczas odpoczynku w salonie. Czyżby ten młodzieniec aż tak o niego dbał? Chronił jego reputację, a teraz nakrywał go kocem, by się nie zaziębił. Na pewno musiał coś knuć... Mężczyzna mocno przyciągnął go do siebie i spojrzał w jego przerażone oczy. Czyżby się tego nie spodziewał? Czemu więc się mu nie wyrywał? Ach tak, myślał, że on zaraz znów zaśnie, a jego bezruch byłby tak nierealny, że mógłby zostać wzięty za część snu. Jednak nie tym razem. Mężczyzna ani myślał o ponownym zaśnięciu. Spojrzał na niego z fałszywym uśmiechem. Skoro przeszkadza mu w zasłużonym śnie, to przeżyje koszmar...

- Nie chcę już być samotny... – powiedział mężczyzna spokojnie, całkowicie naturalnie, jakby nie był nigdy tym, kogo pamiętał młodzieniec.

- Przecież nie jest pan. Ma pan nas wszystkich. Niech pan już pójdzie do łóżka, tutaj się pan zaziębi... – jasne oczy odwróciły wzrok, spoglądając na ścianę.

-Nie jestem sam, ale wciąż jestem samotny. Nie rozumiesz tego? Ale... Ale Ty możesz na to zaradzić... – mężczyzna przyciągnął do siebie młodzieńca tak, że zapach alkoholu z jego ust wręcz wżerał się w jego nozdrza trującym oparem.

- Proszę mnie puścić... Za dużo pan wypił, będzie pana jutro głowa bolała. Niech pan idzie spać... – chłopak zaczął się wyrywać, jednak jego wysiłki na nic się nie zdały.

- Nic mi nie jest... Ale czego Ty się boisz? Wciąż jesteś przy mnie... Więc tego chcesz, prawda? Chcesz pomóc mi w mojej samotności... Czemu więc nic nie robisz? I czemu teraz się opierasz? – zapach alkoholu stał się duszący, gdy mężczyzna nieco brutalnie, natarczywie pocałował młodzieńca. A ten wtedy stał się wręcz nieruchomy. Szok i nierealność sytuacji odebrały mu nawet zdolność myślenia. Przez chwilę poddawał się niczym kukła, prawie nawet zamknął oczy, gdy jednak zdał sobie sprawę z tego, co właśnie się dzieje. Zaczął się wyrywać, lecz udało mu się jedynie przerwać pocałunek, nadal pozostając w objęciach mężczyzny.

- Proszę mnie zostawić... Jest pan pijany, będzie pan tego żałował... Proszę iść spać...

- Śpij dziś ze mną... Ale... Ale nie tak jak dzieci... Tak jak dorośli...

- Niech pan przestanie! Znowu nasłuchał się pan tych dziwnych audycji w radiu i myśli pan, że wszystko można załatwić przez łóżko! Łóżko jest od tego, żeby pan się wyspał i nie gadał głupot!

- To nie głupoty... Ja chcę... Chcę zapomnieć o samotności...

- To niech pan śpi, przyśni się panu jakaś ładna pani...

- Chcę Ciebie... – mężczyzna znów naparł na usta młodzieńca, by po chwili sprawić, że ten znalazł się na kanapie pod nim. Patrzył z góry w przerażone, jasne oczy. Były tak piękne... Pragnął oglądać je przez wieczność.

- Proszę, niech pan sobie nie żartuje! To nie jest śmieszne! Proszę mnie puścić! – chłopak wyrywał się daremnie. Był przerażony, bezbronny. Wił się niczym ryba w sieci.

- To nie jest żart, ani tym bardziej nie miało być śmieszne. Masz kogoś za kim tęsknisz, a ja mam swoją samotność. Pomóżmy sobie... Wystarczy to, by choć na chwilę zapomnieć  o problemach.

- Ja nie chcę zapominać! A pan nie powinien, bo inaczej niczego się pan nie nauczy...

- To była zła odpowiedź... – tak więc ta noc stała się koszmarem. Zapomnienie, ból, poniżenie. Wszystko stało się jednością, by później rozpaść się na tysiące kawałków.

                Rozpadło się wszystko, dom opustoszał. A mężczyzna znów szukał zapomnienia. Teraz miał ze sobą jedynie alkohol. Jednak uważał, że tak powinno być. Żałował tej nocy, gdy jednak nie spał. Nie chciał nikogo krzywdzić, nie był kimś takim... Więc czemu to zrobił? Bo te oczy były zbyt piękne, a alkohol zbyt mocny.