Wiersz numer sto trzydzieści: Już za późno, by powiedzieć prawdę.

W zamyśle wiersz miał opowiadać o wspomnieniach ludzi po śmierci Prus (czemu ja lubię go uśmiercać?) ale powstały rozmyślania na temat ludzkiego przemijania, choć raczej w kontekście historii i krajów... Więc też pasuje do Hetalii i personifikacji... Choć nie wiem ile w tym Prus zostało^^"

Już za późno, by powiedzieć prawdę

Choć lat tyle było, by wszystko powiedzieć

Choć dni tyle było, by się zobaczyć

Choć wieczorów wiele było, by myśleć o sobie wzajem

Nikt nigdy słów tych wypowiedzieć się nie odważył

Nikt prawdy nie rzekł

Nikt kłamstwu nie zaprzeczył

Dawne legendy dzisiejszymi stały się grzechami

I fałsz stał się nowym świadectwem

Teraz, gdy za późno jest już o wiele

Wszyscy spoglądają na pamiątki po nim

I skrycie płaczą tak przyjaciele jak i wrogowie

Bo tak naprawdę trudno ich rozróżnić

I choćbyście dawniej stali na polu bitwy na przeciw siebie

Każda walka była nowym spotkaniem

I już nie można zapomnieć dawnej siły

Która tajemnicą była i wprowadzała zamęt

Czy wrogowie cieszyć się nie powinni,

Gdy zamknęły się te oczy na zawsze?

Czemu więc płaczą rzewnie

Na równi z przyjaciółmi?

Przez lat setki wrogowie i przyjaciele zmieniali swe miejsca

Teraz nie sposób ich już odróżnić

Więc czy dłonie swe ujmowali, czy trzymali w nich miecze sobie na przeciw

Teraz są jednym, są wspomnieniami

Więc jaka będzie prawda, gdy zamkną się oczy na wieki?

Co powiesz temu, który Cię już nie usłyszy?

Trzymać dłoń jego będziesz dopóki całkiem zimna się nie stanie

Pragnąc, by powrócił do niej gorąc dawny

Lecz za późno jest już, by wiele słów wypowiedzieć

Nieusłyszane mocy swej mieć już nie będą

Lecz wcześniej zagłuszała je ślepa duma

Dziś wykrzyczane ulatują ku niebu