Historia poza tematem numer pięćdziesiąt dziewięć: Ten, którego kocham i ten, który mnie nienawidzi - Część siódma.

Każdy potrzebuje miłości...

Ten, którego kocham i ten, który mnie nienawidzi

Część VII

                Nie wiedziałem co się dzieje, nie mogłem zrobić niczego, zatrzymać go w jakikolwiek sposób, wydawał się nie chcieć wracać, a raczej marzyć o zniszczeniu. Wiedziałem, że tak wściekły nie będzie bezpieczny dla Arthura. Pociągnąłem zielonookiego ku sobie, by widziadło nie wpadło w jego ciało. Nie wiedziałem do końca co robię, ani czy jest to dobre. Po prostu czułem, że nie mogę zrobić nic innego, a muszę zrobić cokolwiek. I wtedy to zobaczyliśmy... Widziadło, zupełnie jak ludzkie dziecko, nie zahamowało, gdy powinno i wpadło w telewizor... Który wtedy po prostu wybuchł... Wybuchł... Wybuchł, gdy widziadło się z nim zderzyło, choć chciało uderzyć w zielonookiego... Gdyby mu się udało... Czy on by teraz nie żył? Kompletna ciemność spowiła wszystko, a u sufitu pojawiły się błękitne płomyki, niczym krąg świec. Nie było już śmiechu dziecka, lecz jego cichy płacz. Czułem się winny... Nie czułem wyrzutów sumienia, bo w końcu zrobiłem dobrze... Ale czułem się winny cierpieniu tego chłopca. Mimo iż nie istniał i istnieć nie powinien, mimo że mogliśmy ujrzeć go jedynie w lustrze... Nie chciałem, by płakał... Chciałem, by i on mógł się uśmiechać. Widziałem też smutek Arthura. Ufał temu widziadłu, traktował go nieco jako nowego młodszego brata... A teraz był świadkiem jego gniewu. Jak mógł się czuć, wiedząc, że prawie został przez niego zabity? Nie chciałem o tym myśleć, po prostu go przytuliłem, by się nieco uspokoił. A płacz chłopca wciąż rozlegał się w pokoju. Co miałem zrobić? On był zbyt niebezpieczny, ale też był po prostu potrzebującym miłości dzieckiem... Małym, psychopatycznym widziadłem, które pragnęło zostać przytulone. Kazałem zielonookiemu usiąść na kanapie, a sam złapałem w dłonie jedną z zabawek należących do Oliviera. Była to lalka. Może to dziwne jak na chłopca, ale bardzo normalne jak na właśnie tego chłopca. Lalka miała około pół metra wysokości, wydawała się być idealnym, szczegółowym odwzorowaniem dość młodego człowieka. Na zdjęciu zapewne można byłoby ją pomylić ze zwykłym chłopcem. Miała nawet mechanizmy zastępujące stawy, mogła więc „poruszać się” jak normalny człowiek. Wydawała się być idealnym „ciałem” dla tego widziadła. Jako lalka nie mógłby nikogo skrzywdzić, ale mógłby wiele zrobić. Mógłby spokojnie rysować, ale można byłoby go łatwo powstrzymać przed zniszczeniem czegokolwiek. I mógłby spokojnie bawić się z Arthurem, a nie tylko wymieniać z nim te pokrętne wiadomości. Może byliby jak prawdziwi bracia? Później może kupiłoby się lepszą lalkę, na jakieś jego „urodziny”, by zmienił ciało na nowsze, lepsze. W ten sposób mógłby być nawet nieśmiertelny, czyż nie? Podszedłem do lustra, niosąc lalkę niczym dziecko. Widziałem w szkle zapłakaną i nieco poranioną twarz Oliviera. Krwawił, zupełnie jak każde dziecko po uderzeniu w szklany przedmiot... Był taki zwyczajny... A jednocześnie pokrętnie nienormalny.

- Olivier... Wiesz... Mógłbyś mieć własne ciało... zobacz... – wskazałem na lalkę. – Będąc lalką nie musiałbyś już pożyczać ciała, prawda? Ani nie musiałbyś się niczym martwić, bo lalkę można kupić nową, prawda? Chcesz sobie porysować razem z Arthurem, prawda? Teraz będziesz mógł, chodź... – spojrzał na mnie... Spojrzał, tymi ogromnymi, przerażającymi, załzawionymi oczyma. I uśmiechnął się. Tak po prostu niewinnie się uśmiechnął. Dotknął tafli lustra. Czułem, że wiem co zrobić. Do szkła przyłożyłem rączkę lalki. A wtedy zamiast jej odbicia w lustrze była twarz Oliviera. Lalka się poruszyła. Chwilę później poczułem jak te małe, zimne ręce oplatają mi szyję. Nie dusił mnie, nie, to nie to. Objął mnie.

- Dziękuję, braciszku... – porcelanowa twarz lalki wtuliła się w zagłębienie mojej szyi. Uśmiechnąłem się jedynie i podszedłem z nim do Arthura. Usiadłem obok zielonookiego, który niepewnie pogłaskał lalkę po głowie. Dotychczas nieruchoma twarz lalki wykrzywiła się w uśmiechu. Wyglądała jak ludzka. Spojrzałem na to dawniej porcelanowe ciało. Wydawało się teraz należeć do człowieka. Z każdą chwilą coraz bardziej przypominało małego chłopca o jasnych blond włosach w truskawkowym odcieniu i oczach przypominających błękitne niebo. Dostosował lalkę do siebie. Nie był już tak bardzo podobny do Arthura, ale nie przypominał też lalki. Był zwykłym, małym chłopcem potrzebującym miłości.