Historia poza tematem numer sześćdziesiąt trzy: Pokarm duszy - Część trzecia.

Nie wszystko odeszło wraz z dymem.

Pokarm duszy

Część III

                Czemu to zrobił? Czemu go skrzywdził? Po to, by odszedł, by zniknął z jego życia. Czemu? Bo życie miało być karą, a jego obecność dawała zbyt wiele szczęścia. Te chwile były zbyt miłe jak na część kary. On miał cierpieć, za to, czego był świadkiem, a nie powstrzymał. Miał cierpieć za swój błąd, za swą winę, swe niedopatrzenie, przewinienie. Za swe grzechy. Śmierć była błogosławieństwem, a życie przekleństwem. Więc gdy odeszła ona – błogosławiona, pozostał on – przeklęty. Więc musiał kontynuować swą pokutę. Zamknął się w domu, by nie zakochać się w kimś innym. Unikał ludzi, by nie doświadczyć łaski przyjaźni. Odmawiał sobie przyjemności, zatapiał w pracy, by nie móc czerpać korzyści nawet ze swego ciała, by kazać mu cierpieć. Miał cały pogrążyć się w bólu, duszą i ciałem, sercem i umysłem. Dlatego go skrzywdził, by on od niego uciekł. By nie dawał mu radości, by ten uśmiech nie oświetlał ciemności. Po to, by samotność i wyrzuty sumienia były częścią kary. By wspomnienia paliły na tle zimnej teraźniejszości. Więc powrócił do dawnych przyzwyczajeń, całkowicie ignorując to, że kiedykolwiek kogoś spotkał. Ale serce tak dziwnie bolało, gdy nie widział go idącego tą samą drogą, co zwykle.

                Zielonooki długo zastanawiał się nad tym, co miało znaczyć tamto wydarzenie. Było tak dziwne, straszne i nierealne. To wszystko sprawiało, że nie mógł się nad niczym skupić. Udał chorego, by otrzymać zwolnienie od lekarza i przez jakiś czas nie chodził na wykłady, byleby tylko nie przechodzić obok jego domu. Nie chciał go widzieć, ale chciał go zobaczyć... To było tak dziwne. Nie mógł przestać myśleć o tym pustym wzroku i zastygłym w samotności sercu. Czy to było dziwne? Czy było coś złego w tym, że mu współczuł? Czy w tym, że nie mógł odrzucić od siebie myśli o nim? Gdy zamykał oczy, widział jego twarz. Bezwiednie dotykał swych ust i przejeżdżał po nich opuszkami palców. To wspomnienie, na początku tak okropne, powoli stawało się milsze. Czyżby był aż tak samotny? Czyżby aż tak pragnął czyjegoś towarzystwa, że wymuszony, brutalny pocałunek stawał się dobrym wspomnieniem? Czy może aż tak bardzo współczuł temu młodemu, opuszczonemu nawet przez siebie samego mężczyźnie, że musiał zbliżyć się do niego? To było tak dziwne, że długo nie mógł uwierzyć we własne myśli. Ale w końcu przyznał to przed samym sobą, musiał tam wrócić. Nie mógł zostawić go tak jak teraz. Musiał mu pomóc. I to stało się celem jego, dotychczas bezsensownego życia. Kiedyś budził się po to, by iść na uczelnię i wykonywa inne rzeczy, które nakazuje system, społeczeństwo i natura. W nim samym nie było już jego, lecz jakby zaprogramowany robot. Tym razem obudził się, by przynieść jedzenie temu dziwnemu człowiekowi.

                Tego dnia nie miał zajęć, więc wstał nieco później niż zwykle. Wiedział, że poranny rytuał tego ekscentryka już się dokonał, więc powinien zaskoczyć go swoją obecnością. Przygotował nieco świeżych bułeczek, takich wyjątkowych, jakie jedzono w jego kraju. Kupił też nieco dżemu i innych słodkich rzeczy. Zabrał ze sobą też pudełko swojej lubionej herbaty. Wkrótce z takim pakunkiem ruszył ku domowi mężczyzny.

                Błękitnooki nie spodziewał się gości. Od dłuższego czasu leżał bezwładnie na łóżku. Myślał, że to jeden z tych momentów, w których ludzie palą papierosy. Może nad nim też powinien rozpościerać się dym? Dym i zapach spalenizny, takie powinno być jego przeznaczenie. Z zamyślenia wyrwał go dźwięk dzwonka do drzwi. Nie spodziewał się nawet tego, że on jeszcze działał, a tym bardziej tego, że ktoś mógłby go użyć. W nieco podniszczonych, jeszcze od nocy nie zmienionych ubraniach, bezwiednie otworzył drzwi. Jego zdziwienie było równe ogromnemu rumieńcowi na twarzy gościa. Zielona trawa wyrosła pod błękitnym niebem.