Wiersz numer sto dwadzieścia osiem: W cieniu.

Kanada był zbyt wiele razy nie dostrzegany, mylony z Ameryką. Cóż, jego cierpliwość się skończyła... Pokazuje swe prawdziwe oblicze. Dark!Canada, napisane po rozmyślaniach nad morderstwem w zamkniętym pokoju.

W cieniu

Piękno skryte w cieniu hałaśliwego bezsensu

Wspaniałość skryta w cieniu nielogicznej brzydoty

Niezauważone dzieło sztuki

Skryte pośród sterty śmieci

Czemu nikt nie jest w stanie dojrzeć piękna

Skrytego za szkłami okularów?

A co, jeśli mylisz wilka z owcą?

Jeśli zaślepiony fałszywą potęgą barana o zbyt wielkich rogach

Nie dostrzegasz największego wilka w skórze niewinnej owieczki?

W cieniu błysnęły zwężone źrenice

Już nigdy nie pomylisz go z nikim

Zbyt wiele razy umknął Twej uwadze

O jeden raz za wiele

I teraz, delikatne, piękne dłonie

Zaciskają się w okół Twej szyi

A malinowe usta powtarzają nieprzerwanie

„Nie jestem nim! Nie jestem nim!”

Zbyt wiele razy wypowiedziałeś nieodpowiednie imię

To był Twój ostatni błąd

Niezauważony cień odbiera Ci tchnienie

I znów w cieniu skrywa się przepiękne dzieło sztuki

Baran ryczy zagłuszając cichy szelest owczego futra

Tym razem fałszywa skóra nie spadnie

Jeszcze nie

Jednak kolejna osoba obwinia go za to, czego nie zrobił

Kolejna go pomija, kolejna go myli

W cieniu nigdy nie będziesz bezpieczny

Jeśli nie dostrzeżesz skrytego niebezpieczeństwa

Obawiasz się barana, który głośno beczy

Nie zauważając jak spada fałszywe owcze futro

Cóż, już za późno, wilk rozdarł Twą tętnicę

I znów brakuje jednej osoby

Brakuje kolejnej

Może w końcu zauważą to, co podziwiać powinni?

Zanim baran nie zostanie sam na arenie

By wilk mógł pożreć go w całości

Spójrz, jaka słodka owieczka!

Nie zauważyłeś? Pomyliłeś z barankiem?

Och jaka szkoda...

W cieniu błysnęły wilcze źrenice...