Wiersz numer sto trzydzieści jeden: Odurzenie.

Gdyby Rosja zrozumiał jedną rzecz, jak wiele by się zmieniło? Jak wiele szczęścia by przyniosła ta jedna, mała zmiana?

Odurzenie

Odurza Cię ten zapach

Odurza Cię ten smak

Odurzają Cię emocje

Odurza cierpień brak

I gdy wciąż uczucie każde topisz

W litrach krwi, w litrach wódki

Nie wiesz jak wiele naprawdę tracisz

Jak wiele przesypiasz pijackim snem

Widzisz w okół siebie kobiety dwie piękne

Jednej pozwalasz odejść, drugiej nie pozwalasz podejść

Czy razem nie bylibyście szczęśliwsi

Gdybyś widział ich prawdziwe oblicza?

Ku sobie przyciągasz młode istnienia

Czemuż to krzywdzisz ich i ranisz?

Czy nie byliby szczęśliwsi

Będąc przy Tobie z własnej woli?

Gdybyś odczytać potrafił, co kryje się za słów tysiącem

Gdybyś alkoholem się nie mamił i świat oceniał trzeźwo

Widział być piękna więcej o wiele

Choć nie widziałbyś już niczego podwójnie

Spójrz prawdzie w oczy i ujrzyj miłość zza zasłony odurzenia

Gdybyś zrozumiał, gdybyś pomógł jej zrozumieć

Razem stworzylibyście piękno

Którego świat nie widział nigdy

Więc spójrz na te istnienia, tak piękne i kruche

Otocz je opieką, niech legną ku Tobie

Masz potęgę po to, by ich chronić

Nie po to, by zamęt siać i strach

Więc wyrwij się z odurzenia, pomóż też innym w tym

Zobacz prawdę i sens swego istnienia

Daj ludziom miłość, daj im opiekę

A imię Twe zakwitnie najpiękniejszym kwiatem