Historia poza tematem numer sześćdziesiąt: Ten, którego kocham i ten, który mnie nienawidzi - Część ósma.

Koniec jest jedynie nowym początkiem...

Ten, którego kocham i ten, który mnie nienawidzi

Część VIII

                Nadszedł chyba czas na podsumowanie tej historii, chociaż toczy się ona dalej... Nie jest to kolejna z łzawych historyjek, gdzie koniec jest piękny i szczęśliwy. Trochę trudno, by taki był po tym, co się stało, czyż nie? Na szczęście nie jest to też horror, w którym wszyscy po kolei umierają. Tu nikt nie umarł, a raczej ktoś ożył. Mieliśmy wiele problemów z nagłym pojawieniem się Oliviera i jego coraz to szybszym upodabnianiem się do zwykłego chłopca. O ile lalkę można było uznać za cud techniki i po prostu zostawić w ten sposób dla postronnych, a samemu wychowywać ją jak dziecko, o tyle nie dało się tego zrobić w przypadku, gdy lalka powoli nabierała ciepła, kulowe stawy zaczynały być żywymi, a lodówka pustoszała w tempie, które przyprawiało Arthura o problemy finansowe... Cóż... Wtedy nie można było już ukryć bytu, który technicznie rzecz biorąc był sześcioletnim dzieckiem, nieważne czym był jeszcze jakiś czas temu. Teraz dla ludzi był po prostu dzieckiem, więc musieliśmy tak go traktować i też tak musiał dołączyć do społeczeństwa. Ale co zrobić, gdy pojawił się nagle? Nie ma daty urodzenia, nie ma rodziców, niczego... Czy on miał chociażby jakąkolwiek grupę krwi? Musieliśmy coś wymyślić... Najpierw poszliśmy z nim do zaufanego lekarza. Chcieliśmy się dowiedzieć, czy nie różni się już niczym od innych dzieci. Udawaliśmy, że jest to dziecko, które jakiś czas temu samo chodziło przy domu Arthura i przyjął je do siebie, nie widząc nigdzie jego rodziców. Lekarz zbadał Oliviera, powiedział jedynie, że wszystko z nim w porządku i wspomniał, by zgłosić odnalezienie go na policję, bo może znajdą się jego rodzice. Nie mówił o żadnej różnicy między nim, a innymi dziećmi... Jakby nie był on niczym dziwnym. Wtedy byliśmy pewni, że jego dziwna zmiana się zakończyła. Oczywiście zgłosiliśmy, że go „znaleźliśmy”, by nie posądzono nas o jakiekolwiek porwanie czy inne złe praktyki. Baliśmy się nieco, że zabiorą go w jakieś miejsce, by czekał na „rodziców”, ale mały wykazał się świetnie, robiąc okropną scenę i płacząc, że nie chce iść nigdzie indziej. Uznano więc, że lepiej zaoszczędzić mu stresu i zostawić go na ten czas u nas. Wiedzieliśmy, że jego „rodzice” nigdy się nie odnajdą. On zaś udawał, że stracił pamięć i zna tylko swoje imię. Przez to jakiś czas musiał być w szpitalu, jednak zniósł to dzielnie, a my dowiedzieliśmy się, że nawet najdokładniejsze badania nie wykazały żadnych nieprawidłowości w jego ciele. Stworzono też dla niego fałszywe, tymczasowe dane, by nie znikał z systemu, tylko dlatego, że nie można znaleźć „prawdziwych”. Tak więc spokojnie zapisaliśmy go do szkoły, znalazł sobie przyjaciół. Po pewnym czasie nie różnił się wiele od innych dzieci. Był szczęśliwy. We trójkę wynajęliśmy większe mieszkanie, gdzie mały mógł się bawić i zapraszać kolegów, gdy my mieliśmy czas dla siebie. Ale po jakimś czasie zrozumieliśmy, że brakuje nam jeszcze czegoś, a raczej kogoś do pełni szczęścia w naszej małej Utopii. Obaj mieliśmy zaginionych braci, oni obaj byli adoptowani przez nasze rodziny i byli podobni niczym dwie krople wody... Jednak to temat na odmienną opowieść. Tę należy już zamknąć. Lecz nie zróbcie tego za szybko, dźwięk upadającej okładki może obudzić śpiące dzieci, o których nigdy nie mieliście pojęcia...