Historia poza tematem numer sto trzydzieści sześć: Więzy.

Nyotalia, AU. Kraje Bałtyckie w formie dziewcząt, które tracąc majątek pracują u Rosyjskiego rodzeństwa. Polska również gościnnie występuje, mając szalony pomysł. W Hetalii ich relacje wyglądają wręcz zabawnie. Ogromny mężczyzna ukrywa się przed piękną kobietą, starsza siostra otacza troską brata, młodzieniec odrzucany jest przez damę. A spójrzmy na to odwrotnie... Brat pragnie posiąść własną siostrę, która będąc drobną kobietą, nie ma szans z silniejszym mężczyzną. Nadopiekuńczy starszy brat zachowuje się dziwnie względem siostry. Młoda kobieta wciąż ma łamane serce (i nie tylko) przez zapatrzonego we własną siostrę ukochanego. A do tego dziewczęta nie mające szans na poprawę swego losu i młoda kobieta, która chcąc osiągnąć wiele, jest przez innych postrzegana jako jedynie pył. Czy nie jest to zupełnie inny obraz sielanki, którą ukazał nam Himaruya? Czyż raj nie stał się ruiną?

Więzy

                Co jest najważniejsze na tym świecie? Czyż nie to, by pokonać samotność? Więzy krwi, więzy przyzwyczajenia, uczuć, afektów... To wszystko pozwala nam zwyciężyć nad pustką w sercu. Jednak co zrobić, jeśli te więzy staną się kajdanami? Gdy w okół nas zgromadzą się ci, których kochamy, a którzy przynoszą jedynie cierpienie? Odrzucona miłość również boli, prowadzi do obłędu. I nigdy nie wolno pomylić opieki z zamknięciem w złotej klatce.

                Młoda kobieta doglądała kwiatów w swym ogrodzie. Były dużo większe od niej i złote niczym słońce na niebie. A ona, drobna, niczym Alicja w Krainie Czarów, przechadzała się między słonecznikami, zupełnie, jakby była w magicznym ogrodzie. To było jej wytchnienie. Od wszystkiego, od życia, od problemów. Czuła, że to miejsce jest jej rajem. Mogłaby żywić się ziarnami słoneczników, pić rosę z ich liści. Byłaby wolna, z dala od wszystkiego, co ją przerażało. Jednak nigdy nie można być całkowicie wolnym.

- Anya! Gdzie Ty jesteś?! Wracaj do domu! – usłyszała, jak jej starszy brat ją woła. Był nieco nadopiekuńczy... Znaczy... Nie pozwalał jej samej wychodzić z domu... Martwił się o nią na pewno, ale... Ale ona chciała być wolna, nie była już małą dziewczynką. Jednak wciąż tak wyglądała... Różowy płaszcz, który każe jej nosić „bo słodkie, małe dziewczynki najlepiej wyglądają w różowym”, rozpuszczone włosy, których nie może związać wysoko, „bo jest jeszcze za młoda na dorosłe fryzury”. Była jedynie marionetką, ukrytą pośród kwiatów. Ptakiem zamkniętym w złotej klatce. – Ach, tu jesteś! – ujrzała w oddali wysokiego mężczyznę i wiedziała, co później się stanie.

- Dymitr, ja tylko na trochę przyszłam do ogrodu, nie wyszłam poza ogrodzenie... – dziewczyna drżała, skrywając się wśród słoneczników.

- Ale nawet nie powiedziałaś, że idziesz do ogrodu... Tak bardzo się martwiłem... Widzisz? Płakałem przez Ciebie – mężczyzna pokazał zaczerwienione oczy, jednak wydawał się być jedynie pijany.

- Przepraszam, następnym razem zapytam... Gniewasz się?

- Nie gniewam, ale musisz być grzeczną dziewczynką i należy Ci się kara...

- Proszę... – jednak błagania były na nic. Mężczyzna wziął ją na ręce, by po kilku minutach zamknąć w pokoju, z którego nie było ucieczki.

                W tym miejscu nie było nic złego, to nie miejsca się bała. Było tu ogromne, pastelowo różowe, łóżko, dywany i ściany miały podobne kolory. Tak samo tysiące różnej maści pluszowych zabawek. Wszystko było ogromne, by wśród tego czuła się jak maleńkie dziecko. Jej brat uwielbiał patrzeć, jak wydawała się być drobniutka w tym ogromnym miejscu. Drzwi miały klamkę jedynie z zewnątrz. By otworzyć je od środka potrzebny był klucz. Wejść mógł każdy, wyjść tylko niektórzy... I to właśnie było przerażające. Jednak w tym miejscu miała wszystko. Było przejście do małej łazienki, połączonej jedynie z tym pokojem i kuchni, która była pełna słodkości. Wystarczyło, by została tu cały dzień w ramach „kary za nieposłuszeństwo”. Dla wielu ludzi takie miejsce to byłaby nagroda, czyż nie? Karą miało być jedynie uwięzienie, niemożność podziwiania słoneczników w ogrodzie. W pokoju nie było okien, jedynie wiele nocnych lampek dla dzieci. Panował półmrok... A drzwi się otworzyły...

- Siostrzyczko... Stąd mi nie uciekniesz... – to był głos jej młodszego brata. Ukrył się natychmiast pod wielkim łóżkiem, drżąc ze strachu. Nie chciała znów tego przeżywać. Nie mówiła nic starszemu z braci, który przecież by ją ochronił... Właśnie dlatego, że by to zrobił. Wiedziała, że był zdolny zabić każdego, kto ją skrzywdzi, nawet ich własnego brata. A wtedy straciłaby obu braci, gdy ludzie przyszliby zabrać starszego do okropnego, odległego miejsca. – Wiem, że tu jesteś, siostrzyczko... Moja miłość do Ciebie mnie tu przywiodła... Czuję zapach Twoich włosów... Skóry... Przecież Ty też mnie kochasz, prawda? Jesteśmy sobie przeznaczeni...

- Nikolai, wracaj do swojego pokoju! Braciszek będzie zły, jeśli Cię tu zobaczy! – nie było sensu udawać, że pokój jest pusty. Skoro była starsza, to może uda jej się chociaż dziś zdobyć coś dzięki szacunkowi?

- Sam mi dał klucz. Jest bardzo szczęśliwy, że tak bardzo kocham naszą najdroższą siostrzyczkę... – ach, tak... Dla Dymitra najważniejsza była siostrzyczka. Przysięgając wierność jego małej siostrzyczce mogłeś zdobyć wszystko. Tak on to widział, słodka, niewinna miłość brata do siostry. Nie wiedział, co kryje się za drzwiami, które z chęcią zamykał... To dlatego wymyślał tysiące rzeczy, za które mógł ukarać siostrzyczkę. Było mu żal brata, który nigdy nie może wejść do jej pokoju. Nie znał prawdy, chciał jedynie im pomóc...

- Proszę, wracaj do swojego pokoju, te pluszaki są zakurzone, jeszcze złapiesz jakąś alergię czy coś...

- Przecież braciszek sam je dziś rano wszystkie czyścił... Sprząta ten pokój każdego ranka i wieczora, Dobrze o tym wiesz... Chodź... Nie opieraj się... – siłą wyciągnął drobną postać spod łóżka, by chwilę później rzucić ją na nie. – Cichutko... Jeśli braciszek pomyśli, że robię Ci krzywdę, to może mnie wyrzucić z domu... Posiekanego, w worku, do zamarzniętego jeziora... Nie chcesz tego, prawda? Nie chcesz, żeby braciszka zabrali za karę źli ludzie?

- Nie chcę... Ale proszę, odejdź...

- Przecież ciągle mówisz, że jesteś samotna... Kręcisz się w okół naszych pokojówek jak mucha w okół spleśniałych jabłek. Czemu więc nie staniesz się grzeczną dziewczynką i nie pozwolisz bratu Cię kochać?

- Bo Ty źle kochasz...

- Pokażę Ci, że wszystko jest ze mną w porządku... Znów staniemy się jednością... – chłopak przycisnął swoją maleńką siostrzyczkę do ogromnego łóżka. Nie widział w tym nic złego. Oboje byli dorośli, a on przecież tak bardzo ją kochał. Jednak nie tak, jak powinien. Kochał ją miłością zakazaną, władczą, pełną pożądania. Chciał, by należała jedynie do niego. Pośród półmroku posiadł jej ciało, nazywając to połączeniem ich w jedno.

                Wyszedł, zostawiając ją samą. Ona nie płakała, wylała już zbyt wiele łez. Jednak to zawsze zmieniało jej serce. Gdy on szedł korytarzem, jedna ze służek podeszła do niego.

- Proszę mi wybaczyć śmiałość, ale... Czy mógłby pan to przyjąć? – podała mu pięknie haftowaną chusteczkę. Było na niej nieco krwi, zapewne sama haftowała ją po nocach, gdy światło i drżące, przepracowane dłonie odmawiały jej posłuszeństwa.

- Czy Ty tego nigdy nie zrozumiesz? Nigdy nie dorównasz mojej siostrze! – spojrzał na nią wzrokiem pełnym pogardy, gdy ona kuliła się w sobie.

- Nie chcę nawet próbować, wiem, że to bezskuteczne – czuła się okropnie, mówiąc to i wiedząc czemu jest w tym miejscu, a jak sprawy wyglądały jeszcze niedawno. Utraciła wszystko, choć kiedyś to ona była tą, która mogła spoglądać na swoją dzisiejszą panią z góry. Zyskała jedno. Miłość. Miłość, która nigdy nie została odwzajemniona.

- Więc po co jeszcze za mną chodzisz? – powoli oboje zbliżali się do ogromnego salonu. Mężczyzna stanął w pobliżu kominka.

- Chcę jedynie powiedzieć... Ja... Ja przepraszam, ale... Ale ja pana kocham – powiedziała to w sposób nieco stanowczy, chciała, by zostało to usłyszane. Długo zbierała się w sobie, by to powiedzieć.

- Ach, tak...? – złapał jej nadgarstek, przyciągając ją do siebie. – Więc chyba nie mogę pozostać na to obojętny? – złapał jej dłonie mocno. Zbyt mocno.

- To boli... – powiedziała cicho. Jednak była szczęśliwa myśląc, że chce być dla niej miły, a jedynie nie umie tego wyrazić.

- Ma boleć. Żebyś więcej nie wpadła na żaden głupi pomysł – wyrwał z jej dłoni chustkę i wrzucił do ognia, a jej palce ścisnął mocno. Był obojętny na krzyk i dźwięk pękających kości. – Wynoś się stąd – powiedział sucho, a ona odeszła.

                Gdy nadszedł wieczór wszystkie trzy służki mogły już odpocząć w swoim pokoju. Był mały, a ich łóżka były tuż obok siebie. Skrzynie z rzeczami ukryte były pod posłaniami, a przy jedynym oknie stała wspólna toaletka. Najmłodsza opatrywała dłonie swej przyjaciółki.

- Mówiłam, że nie powinnaś tego robić... On widzi tylko swoją siostrę... Zrobi Ci krzywdę... I widzisz? To wszystko tylko przez niego...

- Ale miał ciepłe dłonie... To było takie miłe... On wcale nie jest zły... Po prostu potrzebuje kogoś, kto się nim zaopiekuje...

- A raczej kogoś na kim wyładuje frustrację... – powiedziała jasnowłosa dziewczyna odkładając okulary na wspólną toaletkę. – Powinnaś bardziej o siebie dbać – w tym momencie otworzyły się drzwi i weszła do nich jasnowłosa kobieta. Wszystkie dziewczęta wstały i stanęły w szeregu, kłaniając się przed swoją panią.

- Ach, jakie wy jesteście grzeczne! I to w was lubię. Słodkie, delikatne... Ach, tylko macie takie takie szorstkie dłonie!

- To dlatego, że pani nam każe tyle pracować. Też chciałybyśmy mieć takie delikatne dłonie jak pani – powiedziała najmłodsza, a blondynka stojąca obok niej szybko zasłoniła jej usta i za nią przeprosiła.

- Ach, ta dziecięca szczerość – kobieta podeszła i pogłaskała dziecko po głowie. – A Ty – spojrzała na piękną dziewczynę o ciemniejszych włosach. – Chodź ze mną – dziewczyna nie protestowała i poszła z nią do jej pokoju. Wiedziała dobrze, że nie ma wyboru. Zwłaszcza, gdy jej pani dopiero co wyszła z tamtego pokoju.

                Wkrótce znalazły się w pokoju blondynki, która wydawała się być bardzo wesoła, jednak kryła w sobie ogromny smutek.

- Powiedz... Czy dziś znowu byłaś u mojego małego braciszka? – zapytała, machając nogami, gdy siedziała na krześle.

- Tak... Ale domyśla się pani co się stało, prawda?

- Ach, tak... Czasem mi Ciebie szkoda... Ale jesteś tak uparta... A mnie ciągle odrzucasz! Powinnyście wszystkie stać się ze mną jednym! Mogłybyśmy się razem bawić i starszy braciszek nie martwiłby się, że jestem sama w ogrodzie, bo byłabym z wami.

- Ale my musimy tu pracować... Poza tym... Czy to nie byłoby dziwne? Biorąc pod uwagę chociażby nasz status, a tym bardziej płeć.

- Skoro więzy rodzinne się dla niektórych nie liczą to czemu nie zignorować by innych zasad? – w jej oczach widać było gniew.

- Przepraszam... – dziewczyna odsunęła się w stronę drzwi.

- Rozbierz się – kobieta wzięła w rękę pogrzebacz leżący obok kominka.

- Dobrze – dziewczyna wiedziała, że nie ma ucieczki. To działo się wiele razy, zawsze tak samo. Fartuszek spadł na ziemię. Tak samo jak sukienka, halki i gorset. Wszystko. Stała tak poniżona, naga i bezbronna. A kobieta nakazała jej się nachylić, by chwilę później zacząć ją bić metalowym przedmiotem. Gdy skończyła, wytarła krew w halkę leżącą na podłodze.

- Jutro masz wychodne. Idź gdziekolwiek, ale nie chcę widzieć Cię w domu – powiedziała kobieta rzucając w służkę jej własnym odzieniem. – Ubierz się. Choć... Chcę jeszcze na Ciebie popatrzeć... Na Twoją krew, ciało, które teraz jest w moim władaniu... Kiedyś wszyscy będą mieszkać razem w tym wielkim domu – podeszła do niej i z jednej z wyrządzonych jej ran zlizała krew. Jednak po chwili, widząc jak dziewczyna drży, odsunęła się. – Nie chcę Cię krzywdzić, ale czasem muszę, żeby braciszek się nie gniewał... Młodszy braciszek się szybko denerwuje... O, może dzisiaj ja Ci założę opatrunki? Będziesz się cieszyć, że się dobrze Tobą opiekuję, prawda? Bo Ty mnie lubisz, prawda?

- Oczywiście... Wszyscy panią kochamy – powiedziała, starając się nie rozpłakać. To kłamstwo powtarzane było w tym domu tysiące razy. Jednak musiała przyznać, że nie mogła po prostu nienawdzić swej pani. Współczuła jej, choć też zazdrościła miłości tej jednej osoby. Jednak takiej miłości nie pragnąłby nikt. Pozwoliła sobie opatrzyć rany i słuchała jak kobieta, niczym małe dziecko, opowiada jej o wszystkim i uśmiecha się szeroko. To zawsze było tu piękne. Uśmiech, szczęście. To pozwalało jej przeżyć.

                Następnego dnia rano założyła swoją wyjściową sukienkę i ruszyła ku domowi swej przyjaciółki. Czasem bywały dni, gdy się kłóciły, czasem czuła się traktowana gorzej, ale tam zawsze była bezpieczna, a ten dom był pełen pięknych wspomnień.

- Felicjo, otwórz – powiedziała cicho, pukając do drzwi. – To ja, Rasa...

- Och, Rosa kochana – dziewczyna otworzyła drzwi i przytuliła przyjaciółkę.

- Znowu to robisz... Wiem, że znaczenie to samo, ale nie przerabiaj mi imienia... – westchnęła ciężko, wchodząc do domu.

- Oj tam, wiesz, jak się nie przerobi to brzmi jakby chodziło o jakąś rasę psa czy kota. A tak od razu wiem, że to moje maleństwo!

- Maleństwo, które Cię może spokojnie na rękach nosić...

- Oj tam. A oni znów coś narobili i nie chcą Cię widzieć, co? Znowu próbowałaś z tym ich... Nikolaiem?

- Tak... I efekt ten sam co zawsze... Co powinnam zrobić, żeby było inaczej?

- On chyba tylko wtedy by przy Tobie był jakby Cię zbrzuchacił. Przepraszam, ale on naprawdę jest kompletnie zapatrzony w swoją siostrę. No nie pogadasz z takim.

- Wiesz, nawet ten pomysł by nie wyszedł... Kilka razy widziałam jak Anya stawała się przez jakiś czas okrąglutka, a potem znowu taka jak zawsze... Oni sobie by nawet z tym poradzili...

- Co? Oni te dzieciaki...

- Nie. Widziałam raz, jak zostawili dziecko pod czyimiś drzwiami... Kiedyś pomagałam jednemu się urodzić, ale zmarł mi na rękach, za szybko na świat wyszedł...

- Ale jak kilka razy... No, może jest już dorosła, ale... To chyba musiało być już dawno, żeby tyle się udało...

- To trwa od dawna... Ale nie mówmy o tym, dobrze?

- Ach, no tak! Ty tu przyszłaś jakoś odżyć, a nie rozmawiać o tamtym wariatkowie. Ale wiesz co... Ja się postaram! Kiedyś znów będzie jak dawniej! I wiesz... Zrobimy dużo więcej... Odzyskamy to, co straciłyśmy... A ich rozdzielimy, dobrze? Żeby znów się nie działo to, o czym ciągle mówisz... Zrobię Ci kakao! – dziewczyna pobiegła do kuchni, zostawiając nieco skołowaną przyjaciółkę w pokoju. Wydawała się być beztroska, jednak ciągle martwiła się o innych, chciała im pomóc. To było zawsze takie zaskakujące. A ona wciąż myślała o tym, co musiała przeżywać jej pani, ta sama, która ciągle ją krzywdzi... Ile razy miała pod sercem niechciane dziecko, które umierało nim się narodziło? Dziewczyna wiele razy widziała, że odmienny stan trwał tylko kilka tygodni... Lecz nawet w jednym roku zdarzało się to wiele razy.... Była tam kilka lat, widziała jak jedno dziecko odeszło, jedno zostało porzucone... Pomyślała, że trzeba to jak najszybciej zmienić. Dla dobra ich wszystkich. Chciała pomóc w szalonym planie przyjaciółki, by pozwolić innym na szczęście, by samej go zaznać. Niedługo wszystko miało się zmienić.