Historia poza tematem numer dwadzieścia dziewięć: Gdy przekwitną róże.

Taki mały FrUK (Frangleterre). Odczucia Francji względem Anglii i dość niecodzienna sytuacja, w której obaj się znajdują. Pisane z perspektywy Francji.

Gdy przekwitną róże

                Co się stanie, gdy ostatnie róże przekwitną? Czy znikniemy razem z nimi? Chociaż... Jak wiele mają ze mną wspólnego? Jedynie wciąż w mych dłoniach spoczywają. A wiesz czemu? Bo Ty jesteś różą. Tak piękny, jednak Twe słowa ranią do krwi. Rozrywają me serce na tysiące fragmentów. Czemu mi to robisz? I czemu ja robię to Tobie...? Nie jestem bez winy... Obaj szydzimy nawzajem ze swoich wartości, niszcząc wszystko, co kochamy. Ląd i woda nie powinny być razem... Lecz... Trawa najlepiej rośnie po deszczu. Czyż nie istnieje on właśnie dla niej?

- Ej, na co się lampisz, żabojadzie?! – krzyknąłeś wyrywając mnie z odrętwienia. – Jesteśmy w środku konferencji światowej! W dodatku na temat globalnego ocieplenia! Już mi te cholerne lodowce, które się raczyły perfidnie rozpuścić zalały kilka hektarów!

- Ty ogólnie często jesteś zalany, mon ami – powiedziałem odruchowo. Ach, jakże tego nienawidziłem! Naszej maniery dogryzania sobie.

- Twoją głowę zaraz utopię w najbliższym kiblu, jak się nie skupisz!

- Do kibla, jak to prymitywnie określiłeś, bym musiał biec jakbym zjadł to co, chyba z litości, nazywasz jedzeniem.

- Zaraz ja Tobie nie okażę litości! – złapałeś mnie za koszulę. Wiesz ile razy pragnąłem, byś to zrobił, mając jednak inne intencje? Jak myślisz, czemu wciąż z Ciebie drwiłem? Po to, by być blisko Ciebie... Choćbyś przyciągał mnie do siebie jedynie w gniewie. Po to, by czuć Twój dotyk... Choćby miało być to uderzenie, czy dłonie zaciśnięte na gardle. Co teraz zrobisz, mój drogi? I wtedy nadciągnęła rzeczywistość, niszcząc wszelkie iluzje.

- Macie natychmiast się uspokoić! – krzyk tuż obok nas i uderzenie w stół. Czy on potrafi myśleć o czymś więcej niż zasadach? Czy on potrafi czuć? Już dawno w to zwątpiłem. Jednak powziąłem pewne postanowienie... Dziś powiem Ci coś, czego na pewno nie słyszysz na co dzień, a na pewno nigdy nie słyszałeś ode mnie.

                Minął pierwszy dzień konferencji, należało udać się do hotelu i odpocząć. Poszedłem za Tobą, cel był niedaleko, więc musiałem się pospieszyć. Złapałem Twoją dłoń. Nie... Nie próbuj mi jej wyrwać, uspokój się.

- Co Ty, do diabła, robisz?! – krzyknąłeś, jednak nie ważyłeś się mnie uderzyć. Zawsze mnie to zastanawiało. Twoja smutna mina, gdy cofałeś podniesioną na mnie rękę.

- Schwytałem właśnie największy skarb tego świata, wiesz? – powiedziałem tajemniczo. Twoja zdziwiona mina była tak piękna.

- Nie śmiej się ze mnie – czemu się rumienisz? – Myślisz, że dam się nabrać na Twoje ckliwe słówka? Nagle Cię naszła ochota zaciągnięcia mnie do łóżka? Możesz sobie pomarzyć... Nie jestem taki jak Ty...

- Gdybym Cię nienawidził, tak jak Ci się zdaje, czy marnowałbym czas na te słówka? Mógłbym Cię w każdej chwili zmusić – przyciągnąłem Cię mocno do siebie, unieruchamiając Cię w uścisku.

- Zostaw! Jesteś nienormalny! Puszczaj! – krzyczałeś, próbując się wyrwać. Nie wiesz jak jesteś słodki, gdy jesteś taki drobny, a uparty.

- Widzisz? Jeśli bym chciał tylko zaciągnąć Cię do łóżka, zrobiłbym to spokojnie siłą. Nie możesz mi się przeciwstawić jako samotny człowiek – powiedziałem, chcąc jednocześnie Cię wystraszyć i uspokoić. Pokazać, jaki jesteś względem mnie mały, w tym delikatnym ciele, a jednocześnie jak dla mnie ważny, skoro nie skrzywdziłem Cię w ten sposób. Wiem jaki jesteś potężny. Wiem jak ogromny względem niektórych. Ale tu i teraz, jesteś moją zdobyczą.

- Czego chcesz? – powiedziałeś z rezygnacją. Czyżbyś się bał? Czyżbyś myślał, że już nie masz wyboru i próbował się ratować? Przed czym? Przed moją miłością?

- Niczego szczególnego. Chcę spędzić ten wieczór z Tobą. Nieważne czy zgodzisz się zostać na noc. Nie myśl, że chcę tylko jednego.

- Ty zawsze myślisz tylko o jednym. Myślisz, że tak łatwo mnie zdobyć? Po tylu latach, gdy... – przerwałeś nieco smutnym głosem. Zmartwiłem się i  delikatnie dotknąłem Twej twarzy.

- Spokojnie... Dziękuję, że mi pomogłeś... Wiesz kiedy... Może jedynie uczestniczyłeś w pokonaniu wspólnego problemu, ale... Ale pomogłeś mi... Zaimponowałeś mi wtedy. Jak myślisz, jak się zmieniłem przez te lata?

- Też o tym ciągle myślisz? – spojrzałeś nagle w moje oczy. – Wtedy naprawdę myślałem, że już Cię nie zobaczę, żabojadzie, pieprzony... Ale... Nie cieszyłem się z tego... Byłem smutny, wiesz? Tak cholernie smutny i załamany myślą, że mógłbym patrzeć jak umierasz.

- Widzisz? Nie mamy już powodu do nienawiści... Więc zgódź się ja choć kilka godzin razem.

- Mam dużo pracy...

- Pomogę Ci. Możesz to nawet już policzyć do wspólnego czasu.

- Jesteś uparty, wiesz?

- A Ty słodki jak się rumienisz – spiorunowałeś mnie spojrzeniem i nagle ruszyłeś w stronę hotelu. Szedłem za Tobą niczym pies za swoim panem. I tak się czułem. Ty byłeś panem mego serca, a smyczą nić przeznaczenia. Wszędzie byliśmy razem, czyż nie?

                Wkrótce znaleźliśmy się w Twoim pokoju. Nerwowo układałeś dokumenty i notatki z dzisiejszego dnia. Starałem się Ci pomóc, jednak co chwilę wyrywałeś coś z moich rąk. Jednej kartki nie zdążyłeś zabrać, nim coś zobaczyłem. Maleńki rysunek u dołu strony... Wyglądał jak moja nieco zniekształcona twarz. Uśmiechnąłem się, a Ty zarumieniłeś. Rozmawialiśmy o wszystkim. O tym, co nas dzieliło, o tym, co nas łączyło. Wspomnienie wspólnych, choćby krótkich momentów było miłe. Żaden nie wspomniał o kłótniach, jakby nie chcąc wprowadzić smutku między śmiech. A potem zrobiłeś herbatę i wciąż rozmawialiśmy. Niczym starzy przyjaciele. Czy to nie było dziwne? Gdy już wypiliśmy herbatę, a tematy nadal się nie skończyły wypiliśmy kolejną. Tym razem dodałeś do niej rumu. Jutro i tak był dzień wolny, bo jedna z osób musiała być gdzie indziej, a bez niej nie mogliśmy nic ustalać... Po jednej herbacie „z prądem” przyszła kolejna i kolejna. Dziwne, było mi coraz cieplej, a Ty... Ty byłeś coraz milszy... Byłeś coraz bliżej. I nagle zrobiłeś coś, co sprawiło, że obaj nagle wytrzeźwieliśmy. Nasze usta zetknęły się w pocałunku. Chwilę potem spojrzałeś na mnie przerażony.

- Przepraszam... – wybełkotałeś. – To nie tak... Ja tylko...

- Spokojnie... Po pijaku ludzie robią różne rzeczy... Widać za dużo rumu dodałeś do herbaty... Albo tych herbat za dużo wypiliśmy. Już dobrze. Jeśli mnie nie lubisz to po prostu uznam to za chwilowe zaćmienie – objąłem Cię delikatnie, żebyś się uspokoił.

- Ale ja... To nie było aż takie zaćmienie... Ja... – drżałeś nieco. Czyżbyś był bliski płaczu?

- Wiesz, czemu nie gniewam się o ten pocałunek? Bo zawsze o nim marzyłem – mogłem powiedzieć to prosto z mostu, nie miałem z tym takich trudności jak Ty. – A wiesz czemu tak bardzo go pragnąłem? Bo Cię kocham. Uznam to więc za prezent.

- J-ja.. Ciebie... Ja Ciebie też, cholero jedna... – i się rozpłakałeś. To było słodkie, jednak... Zastanawiam się ile będziesz pamiętał jutro... Być może nic... Albo uznasz, że Cię skrzywdziłem... Jednak teraz jestem szczęśliwy. Gdy już się uspokoiłeś postanowiliśmy iść spać. Nie bawiliśmy się w szukanie drugiego posłania, łóżko było duże. Lecz... Co pomyślisz jutro? Tej nocy trzymałem Cię cały czas w ramionach.