Wiersz numer siedemdziesiąt: Czym jest prawdziwy obraz miłości?

Więc tak... Po czterech lekcjach niemieckiego w dzień ustawowo wolny od zajęć szkolnych, wypiciu piwa czekoladowego na pocieszenie, zjedzeniu zatrważającej ilości czekoladowych rzeczy, narysowaniu portretu 12-letniego Fritza z pamięci zarówno na niemieckim jak i o 4 rano po pisaniu na forum Karty Postaci Austrii wierszem i wypiciu dziwnego napoju energetyzującego postanowiłam przeanalizować wątek miłości w życiu Smutnego pana. Zwłaszcza, że jest wysoce interesujący dla mnie, gdyż istnieją przesłanki o skłonnościach (zwykle piszę "zdolnościach" o_O) homoseksualnych Smutnego pana. Jakby ktoś się denerwował, zwłaszcza te stworki zaodrzańskie, które przez panienkę Krupnik zaczynam lubić umiarkowanie, to przypominam, że ważna jest szczerość uczuć, a nie ich obiekt. Więc chyba lepiej, by kochał osobę tej samej płci, niż by był do uczuć wyższych niezdolny, czyż nie? Chociaż w tej książce, którą czytam (wydana w 1985 roku) pogłoski o jego homoseksualizmie są nazwane "uwłaczającymi zarzutami". Jednak... Co jest w tym złego? Chyba już lepiej kochać osobę tej samej płci, miłością prawdziwą niż oszukiwać osobę, którą społeczeństwo chce, byśmy kochali, czyż nie? I jeśli to prawda to nawet miłe, że nie używał żony, bo jeśli jej nie kochał psychicznie to fizycznie też nie powinien... A kogo kochał to jego sprawa. Tu taka moja mała analiza. Pisząc to nie kaszlałam ani nic, jak czasem się zdarza, gdy powiem o Smutnym panu coś złego, więc chyba się nie gniewa, że to napisałam. Jakby ktoś miał dostęp do rzeczy, które napisał, jakiś skanów rękopisów, czy może tłumaczeń byłabym bardzo wdzięczna za napisanie w komentarzu o tym. Bardzo mi to pomoże w analizie jego psychiki. Nawet, jeśli nie zrozumiem rękopisów to wywnioskuję wiele z jego pisma. A dzięki tłumaczeniom (najlepiej na język angielski, na polski nie mam nawet nadziei...) poznam sposób jego wypowiedzi i jego myśli, co jeszcze bardziej pomoże mi go zrozumieć. A dzięki temu napiszę więcej wierszy. To tak naprawdę notatki z analizy psychologicznej niż planowane wiersze... Po prostu łatwiej mi tak myśleć i pisać niż jak normalni ludzie. Widać nawet tutaj, w tekście ciągłym pełno jest chaosu, a wiersze już wyglądają na przemyślane. I, jeśli czytają to też osoby z innych krajów to proszę napisać coś w swoim języku (Krupnik, Ty nie musisz, kociątko zaodrzańskie, ale inni od Ciebie mogą, jeśli chcą, Ty też możesz^^), chciałabym ujrzeć jak najwięcej pięknych słów. Każdy język ma w sobie piękno i miłość. A ja widząc te języki zrozumiem czy naprawdę obcokrajowcy czytają czy tylko my jesteśmy po prostu wszędzie i tylko z naszego kraju ludzie czytają, nawet mieszkając za granicą. Pamiętajcie: nieważne skąd ktoś pochodzi, jakim mówi językiem, jaki ma kolor skóry, wyznanie czy cokolwiek innego, jeśli nie żywi nienawiści bezzasadnej, należy go akceptować i co najmniej obdarzyć delikatnym pozytywnym uczuciem. Jeden jest wszystkim, wszystko jest jednym. W nas kryje się świat, w naszych myślach i słowach. I to my budujemy świat, naszym zachowaniem i poglądami. Jakim cudem ja tak odbiegłam od tematu...? Dobrze, już daję wiersz zanim nie rzucicie czegoś za okno przez ten wstęp długi jak włosy Węgier...

Czym jest prawdziwy obraz miłości?

Jaką miłość poznał jeszcze w kolebce?

Miłość matki? Być może

Miłość ojca? Nigdy nie istniała

Miłość rodzeństwa? Miejmy nadzieję, że starczyła za wszystkie inne

Jednak, jakiej miłości mógł się nauczyć?

Wychowany pośród rozkazów

Nikt nie nakazywał kochać

Jedynie strach rządził jego domem

Jakże więc mógł nauczyć się miłować?

Czy serce jego strachu zawsze pełne

Nauczyło się miłości, gdy patrzył na świat oczami dorosłego?

A może już wcześniej i została mu ona odebrana?

Jaka jest różnica, między przyjaźnią o miłością?

Tak mała, a tak ogromna

Czy granica ta została przekroczona?

A później... Gdy piękno w swym nowym domu odnalazł

Gdy spoglądał na oblicze damy o licu niczym marzeń spełnienie

Czy piękno jej uwiodło serce jego?

Ciała jednością nie stały się nigdy

Lecz czy dusze nić łączyła?

Jakaż też ona była?

Czy cienka nić znajomości wymuszonej

Czy szkarłatna wstęga miłości przeznaczonej?

Czemuż to życia nowego nie stworzył

Z kobietą piękniejszą niż sny?

Czy wśród nienawiści nakazu

I zniszczenia rozkazów

Miłość mógł odnaleźć

Choćby w cielesnej formie?

Czy spędzał noce wojenne samotnie

Czy w ramionach tych, którzy w dzień byli mu poddani?

Jakże jego serce odczuwało te czasy niestabilne?

Z dala od kobiet, gdy ciało jeszcze młode było

Cóż też czuł? Czego nie czuł?

I gdy już spokój nastał, lub w krótkich chwilach pokoju

Zaufana mu osoba tak wielkie przywileje miała

Czy zajmowała też miejsce w jego sercu?

Cóż czuł patrząc w te oczy

Które każdy jego ruch znały zapewne?

O czym myślał, gdy on był tak blisko

A żona niczym siostra dla niego?

Wiele pytań, odpowiedzi jednak żadnej

Serce zmienione tak nagle, jakże stabilnym być mogło?

Cóż też w nim było?

Miłość? Nienawiść?

Rozkazy? Piękno?

Jakże sądzić kogoś, czyich słów znamy tak mało?

A dusza na tysiące kawałków rozpadła się za jednym obrazem?

Nie nam sądzić co czuł, czy kochał

Nie nam wiedzieć czy szeptał do czyjegoś ucha

Nam pozostaje nadzieja, że mimo łez tak wielu

Zdolny był do uśmiechu