Wiersz numer osiemdziesiąt cztery: Zjednoczenie szmaragdu.

Wiersz o nieco innej, bardziej ludzkiej stronie Rzeczpospolitej Obojga Narodów. (Czemu ta nazwa kojarzy mi się z rajem i jednością najwspanialszych istnień? Niczym idealna harmonia łącząca wszystko, czego świat pragnie i potrzebuje... Zawsze mnie czytanie o niej wzrusza... *popłakała się kiedyś na geografii widząc słowo "Litwa"* Szkoda, że narodzili się ludzie, którzy sami lub z powodu innych to zniszczyli.... A raczej Ci, którzy byli największym tego powodem czy to niszcząc samo to piękno czy niszcząc życie osoby, która to zrobiła... *jak mieli lekcje w sali historycznej (akurat religię) i na mapie był napis pod państwami bałtyckimi o ich dołączeniu (raczej zmuszeniu do dołączenia) do ZSRR to całą religię przepłakała patrząc na mapę*) Jak wiemy personifikacje Polski i Litwy, jeśli nastąpiła Unia personalna musiały wziąć ślub. A co, gdy Unia stała się realna? O tym właśnie w tym wierszu...

Zjednoczenie szmaragdu

Czy to nie czas, by tradycji stała się zadość?

Tak długo trzymaliście się za ręce

Choć jedność wam nakazano

Czy teraz nie jesteście z jej powodu szczęśliwi?

Oczy prawie identyczne

Włosy podobne jak u rodzeństwa

Lecz różnic tak wiele

Inne spojrzenie i inne usta

Poznaliście tajemnice swe wszystkie

Potrafiliście bez słów się zrozumieć

Czy to nadal jest przyjaźń?

Czy już miłością się zwie to?

Pośród łez i śmiechu

Pośród miłości i krwi rozlewu

Wciąż byliście tak blisko

Bliżej niż inni przyjaciele

Gdy życia wasze jednością się stały

Gdy serca biły w równym rytmie

Gdy i oddechy brzmiały niczym chór

Czemu ciała wasze wciąż były odległe?

Oficjalnie jednym bytem byliście

Jednak jak wiele was łączyło?

A jak wiele dzieliło?

Czemuż by nie pozbyć się różnic?

Dłonie tak podobne

Mniejsza zamknięta w większej

Obie spalone słońcem

I nieco zniszczone od pracy w polu

Jednak właśnie te dłonie dawały najwięcej ciepła

Lecz czy wystarczy trzymanie się za ręce?

Jest jeszcze tak wiele rzeczy

Które mogą połączyć ich na wieki

Jedne usta, które nigdy się nie zamykają

Drugie, które rzadko są otwarte

Jak bardzo się różnią?

Jak bardzo są podobne?

Czy ustami tymi można rozmawiać jedynie?

Czy udowodnić miłość czymś więcej niż słowa?

Nie wolno nigdy czynów ignorować

Bo one pozostają w pamięci najdłużej

Tak więc niech staną się jednością

Dusze, umysły i ciała

Tak jak stały się serca i słowa

Myśli, czyny i pragnienia

Tak więc dwie pary oczu niczym szmaragdy

Lśnią w ciemności patrząc na siebie

Tej nocy już nic ich nie rozdzieli

Nawet strach nie może, nie istnieje bowiem od dawna

Tak więc teraz dłonie tak podobne, tak piękne

Poznają nawzajem ciała tak drobne, acz tak silne

Też usta powoli zasmakowywują siebie nawzajem

Granica staje się przeszłością

I wkrótce księżyc zawstydzony ukryje się za chmurami

By nie przeszkadzać parze najwspanialszej

Ich ciała zbyt podobne, choć rodzeństwem nie są w żadnym calu

Stają się jednym, z nadzieją, że nic ich nie rozdzieli

Więc teraz, choćby tej nocy

Niech nikt ich nie rozdziela, nikt ich nie budzi

Niech zaznają choć odrobiny szczęścia i ciepła

Nim zniszczy to ten, który nie zna miłości