Wiersz numer osiemdziesiąt dwa: Mit.

Napisany pod wpływem wydrukowania rysunku przedstawiającego Polskę i Litwę oraz grania w osu! a dokładniej męczenia piosenki "Shangri-La" Angeli. Właśnie... Shangri-La, z tego co pamiętam jest to kraina bliska Utopii, a może nawet wspanialsza, gdzie ludzie są szczęśliwi. Czyż nie chcielibyście rządzić takim miejscem? Ktoś próbował zdobyć państwo pełne radości i wolności będąc wciąż w swej klatce... Tak, to kolejny wiersz o Fritzu, jako, że nachodzi bardzo na jego dorosłe życie ma wydźwięk dość negatywny, neguje to co nam zrobił. Trochę też podsumowanie skutków psychicznych dla niego i historycznych dla naszych państw. Wystarczy spojrzeć teraz na mapę kogo brakuje... Zastanawia mnie coś... Jak piszę o nim zanim został królem to praktycznie jakbym ideał opisywała, a jak już nim został to w moich wierszach zmienia się w diabła... Cóż... Relatywizm psychiki względem polityki i filozofii?

Mit

Słyszałeś o krainie, gdzie ludzie są szczęśliwi?

Słyszałeś o miejscu, w którym nie ma łez?

Słyszałeś na pewno

Słyszałeś zbyt wiele

Była tuż obok Ciebie na wyciągnięcie ręki

Była, lecz Ty nią pogardzałeś

Była Twym marzeniem

Była Twym koszmarem

Widziałeś codziennie strach i łzy

Widziałeś w lustrze swą zmęczoną twarz

Widziałeś zbyt wiele niewinnej krwi

Widziałeś demoniczny błysk w ojca oczach

Czułeś ogromny żal i smutek

Czułeś żal do siebie i tego, który sprowadził Cię na ten świat

Czułeś się bezsilny

Czułeś wiatr ze wschodu przynoszący zapach kwiatów

Wiedziałeś, że za tą granicą dzieci śmieją się dźwięcznie

Wiedziałeś, że w Twym domu radość nigdy nie nastanie

Wiedziałeś, że tylko Ty możesz to zmienić

Wiedziałeś, że musisz zdobyć krainę radości

Straciłeś już wszelkie marzenia

Straciłeś jedynego przyjaciela

Straciłeś resztki uczuć i człowieczeństwa

Straciłeś wszelkie zahamowania

Doświadczyłeś łez i cierpienia

Doświadczyłeś krwi smaku

Doświadczyłeś krzywd i bólu wojny

Doświadczyłeś tego, co sam stworzyłeś

Pogardzałeś radością i śmiechem

Pogardzałeś wszystkim, czego nie miałeś nigdy

Pogardzałeś prawdą, gdy żyłeś w kłamstwie

Pogardzałeś orłem zdobywającym przestworza w czasie, gdy Twój płakał w klatce

Postanowiłeś zdobyć marzenia

Postanowiłeś zniszczyć marzenia

Postanowiłeś odebrać wolność bieli

Postanowiłeś wznieść czerń na piedestał

Nie rozumiałeś, że miłości nie można zniszczyć

Nie rozumiałeś tego, co ludzie nazywają szczęściem

Nie rozumiałeś, co zrobiłeś naprawdę

Nie rozumiałeś, jak bardzo się myliłeś

Nie przewidziałeś czynu swego konsekwencji

Nie przewidziałeś, że słońce kocha biel

Nie przewidziałeś, że czerń pogrąży się w ciemności

Nie przewidziałeś, że umrzesz samotnie

Wolnego ptaka w klatce nikt nie zamknie

Zniewolonego nikt latać nie nauczy

Nie potrafiłeś zrozumieć tej prostej zależności

Przecież cały świat poznałeś swym umysłem

Filozofia to ukochanie myślenia

Czy potrafiłeś kochać tylko ono?

I jakże mogłeś, znając świata tego prawidła

Nie zrozumieć jego podstawowych zasad?

Biel niczym na niebiosach jasne obłoki

Czerń niczym smoła rozlana w piekle

Wiesz dobrze, które zawsze górą będzie

Jakże mogłeś nie przewidzieć

Że orzeł o skrzydłach czystych prędzej czy później

Zbrukanego zrzuci w otchłań piekielną?

Łez wiele i krwi wylanej

Zniszczyłeś życie swoje, wrogów, przyjaciół i poddanych

Czy żałujesz?

Jak wiele słów Cię usprawiedliwiało w Twej własnej mowie?

Czy myślenie i działanie muszą się wykluczać?

Czemu wybrałeś drugie, o pierwszym zapominając zupełnie?

I czy teraz śpisz spokojnie?

Czy tułasz się po świecie?

Lub wróciłeś by na nowo żyć?

Pamiętaj, winy swe odkupić musisz

A za zasługi nagrodzony zostaniesz

Lecz jak rozróżnić jedne od drugich?

Co złem a co dobrem w Twych czynach było?

Utopię zdobyć zapragnąłeś

Rozrywając skarb najwspanialszy na trzy krwawe płaty

Pamiętaj, że krew na rękach pozostanie

Zaślepi Twe oczy

Utopi serce w rozpaczy

I teraz, gdy biel znów na niebie gości

Czerń zniknęła w piekielnej otchłani

Jak wiele z tego jest Twoim udziałem?

Jak wiele zmienić mogłeś?

Jak wiele żałujesz?

Gdybyś kochał byłbyś kochanym

Nienawidziłeś i nienawidzony będziesz

Jednak między uczuciami tymi cienka jest granica

Właśnie, granica...

Dla jednych bohater, dla innych łajdak

Księżyc ma jasną i ciemną stronę

Mogłeś niczym słońce świecić

Lecz stałeś się srebrną kulą

Medal ma dwie strony

Twe życie już prawie zapomniane

Winy i zasługi zniknęły w gąszczu zdarzeń

A Ty nigdy nie spełniłeś prawdziwych swych marzeń

Jedynie te, które mieć mogłeś

Jako marionetka kraju i ojca wtedy już zmarłego

Zapomniałeś czym jest prawda

Więc na jej miejscu postawiłeś kłamstwo

Żywiłeś się nektarem z kwiatu piekieł

I zadławiłeś się nim, nie mogąc popić go ambrozją

Gdy nie mogłeś uciec od okrutnego przeznaczenia

Gorsze jeszcze sprowadziłeś na innych

I to raczyłeś sprawiedliwością nazwać?

Tak naprawdę nie rozumiałeś niczego

Gdy wybrałeś działanie przestałeś już myśleć

Przestałeś czuć, pragnąłeś jedynie

Gdy nie mógł ogrzać Cię żar miłości

Spaliłeś się w ogniu nienawiści