Historia poza tematem numer trzydzieści: Miłość odchodzi wraz ze snem.

Napisane po zainstalowaniu w osu! "Spice!" Kagamine Len. I tak sobie godzinkę trzy poziomy pomęczyłam, a potem nagle mnie wzięło na napisanie tego... Tylko nie powiem kto tu jest. Zgadnijcie co autor miał na myśli^^ *wkleiła z Worda nie podkreślającego i szuka błędów... podkreśliło tylko dwa słowa, nie będące w słowniku, bo obce... Czyli napisane bezbłędnie...* *czuje się zajebista* Jak nie jedno to drugie, napisane bez literówek to się okaże, że inne słowo albo składnia...

Miłość odchodzi wraz ze snem

                Jak co dzień budzę się sam, choć od tak dawna sam nie zasypiałem. Pewnie myślicie, że to dobrze, prawda? Zazdrościcie? Ach, no tak! Co noc inna kobieta, zero zobowiązań, prawda? Też byście tak chcieli, czyż nie? A chcielibyście żyć ze świadomością, że ta jedna wyjątkowa osoba was nienawidzi? Chcielibyście tulić obce, odrażające, choć tak piękne ciało, tylko po to, by jej jęki zagłuszyły wasz smutek? Powiecie „Bardzo prosto, przestań się pieprzyć i idź powiedzieć swojej ukochanej osobie co czujesz”. Takie to proste? A jeśli łączyłoby was z tą osobą jedynie cierpienie? Gdyby patrząc w wasze oczy widziała ból, jaki jej zadaliście? Myślicie „Trzeba było jej nie krzywdzić”, ale nie rozumiecie jak to jest być marionetką w czyiś rękach, jak to jest jedynie cierpieć i patrzeć jak ta osoba płacze, mogąc tylko wykonywać polecenia. I co dzień zadawać jej ból, by co noc płakać wspominając jej krew i łzy. Mogłem jedynie być posłusznym...

                Znów obudziłem się sam, a na poduszce wciąż pozostawał zapach kobiecych perfum. Kolejna noc przepełniona zabijaniem sumienia. By zapomnieć o jednym grzechu, popełniam tysiące innych. Zadzwonił telefon. Nie poznaję imienia... Jednak wiem, że jest kobiece... Skąd mam ten numer? Kim ona jest? Nie wiem, jednak odbieram, tak wypada. Słyszę jakże denerwujący, piskliwy głosik. Ach, pamiętam. To ona ciągle mnie męczyła, żebym do niej mówił... Aż tak ją fascynuje mój głos? Raczej język... Zaśmiałem się w duchu z tego jak cieszyła się z obelg, tylko dlatego, że były po francusku. Nie rozumiała ich, jakże była głupiutka. Tak łatwo było jej wmówić, że chwalę jej piękne włosy, gdy nazywałem je sianem, albo jej oczy, gdy mówiłem jak chętnie  bym je wyłupił. Wystarczyło, że mówiłem po francusku, nie znała tych słów, jednak dla niej każde oznaczało miłość, tylko dlatego, że to ja je wypowiadałem. Czyż to nie dziwne? Czemu nawet wyznanie miłości w innym języku jest przez kobiety pogardzane, gdy choćby największa obraza w niektórych mowach staje się synonimem wspaniałości? Jaki ten świat jest pusty i przewidywalny. Z resztą tak samo ona... Wiedziałem co zaraz powie. Umówiliśmy się na kolację. Jak zwykle wmawiała mi, że nie jest taka łatwa i dziś skończy się tylko na tejże kolacji, że rozejdziemy się, gdy tylko wyjdziemy z restauracji. Ja jednak wiedziałem, że wieczór przeciągnie się do świtu, a ja znów rano znajdę jakieś jej wlosy na poduszce. Co ona z nimi robi? Twarz ma jakby kąpała się w czekoladzie, a same włosy chyba tysiąc razy rozjaśniane... Brzydzę się jej... Ale pozwala mi zapomnieć o tym, co naprawdę kocham.

                Dzień minął jak zawsze. Nieco pracy do południa... Choć, nie myślałem o pracy. Patrzyłem na jedyną osobę, którą mogłem kiedykolwiek bardziej kochać i nienawidzić zarazem. Tyle razy raniliśmy siebie nawzajem. On odebrał mi jedyną kobietę jaką pokochałem... Lecz później... Później przeszliśmy przez to samo piekło, widzieliśmy te same krople krwi, a po naszych twarzach łzy płynęły równocześnie. Takich rzeczy się nie zapomina. Nie zapomina się ogromnej rany na piersi, którą opatrywało się nocami, bo ten, który miał pomóc był na to zbyt samolubny. Nie zapomina się też przyjaciół. Ani wyrzutów sumienia, gdy uświadamiasz sobie, że przeżyłeś jedynie dzięki pomocy tego, któremu najpierw sam jej odmówiłeś. I właśnie ta pomoc nauczyła mnie jednego. Prawdy o tym świecie. Zawsze wydawało mi się, że ludźmi rządzi nienawiść lub naiwność. I gdy słyszałem jak on znowu komuś pomógł, miałem ochotę jedynie się roześmiać. Lecz gdy widziałem jego poranioną, lecz wciąż uśmiechniętą twarz, gdy podawał mi rękę, lub jego radość, gdy ujrzeliśmy jak powoli ta jedna, tak ważna dla mnie osoba, dzięki niemu właśnie powoli wracała do sił... Nie mogłem odeprzeć wrażenia, że on został mi zesłany z nieba. Te wesołe oczy, w tym samym kolorze, co te, które kochałem. To on uświadomił mi to, co jest najważniejsze. Prawda. On nie przejmował się tym kto mu pomógł, on szedł za głosem serca i pomagał każdemu. Nawet, gdy potem był zdradzany. Czemu ja tak nie potrafiłem? Czemu byłem jak marionetka, nie mogąca wyrazić własnych uczuć?

                Tyle słów wypowiadałem o miłości. Jednak zawsze były one kłamstwem. Prawdziwe nie mogły nigdy przejść przez moje gardło. Gdy patrzyłem na tych, których najbardziej kochałem, mogłem jedynie widzieć ich cierpienie. Mogłem jedynie szeptać słowa pocieszenia, lub dalej brnąć w fałszywą grę półsłówek. Jak mogłem być tak głupi? Jak mogłem kłamać z taką łatwością? Okłamywać nawet samego siebie?

                I tak wciąż, dzień po dniu wszystko się powtarzało. Najpierw patrzyłem na tę osobę, spijając z jej ust sarkazm, odpowiadając ironicznie. Jakże musiał mnie nienawidzić! Jednak kochałem dźwięk każdego jego słowa, każdy ton oddechu. Jednak mogłem jedynie go podziwiać, mogłem jedynie napawać się jego widokiem i głosem.

                Chciałbym powiedzieć mu te jedną jedyną rzecz. Może udawałem, że nienawidzę jego języka, ale powiem to tak, jak chciałby to słyszeć, tak jak powiedzieliby ludzie mieszkający w jego kraju. „I love you”, mon petit lapin.