Wiersz numer sześćdziesiąt siedem: Wszystko można zniszczyć.

Taki mały efekt zaśnięcia na niemieckim i czytania książki o Fritzu na religii... Żeby zrozumieć wiersz trzeba zrozumieć kilka rzeczy. Fritz miał bardzo złego tatę. Zabraniał mu uczenia się rzeczy pięknych. Miał wysoce prymitywne maniery, popierał jedynie męskie rozrywki. Co oczywiście spowodowało iż jego syn nie mógł czytać książek, które tak kochał, ani tym bardziej grać na flecie. Ogólnie życie w domu, którego głową był choleryczny tyran, który potrafił posunąć się nawet do przemocy cielesnej, a psychiczną stosował częściej niż oddychał nie było życiem o jakim marzyłby ktoś o wrażliwym sercu. Tak więc Fritz uciekł z domu. Pomogło mu w tym dwóch zaufanych ludzi. Jeden z nich jednak powiedział prawdę jego ojcu, który to zmusił swego syna do wypowiedzenia wszystkiego, co planował. Gdy został złapany z powodu ogromnego, wręcz nieodłącznego strachu przed ojcem opowiedział mu wszystko. Ten, który doprowadził do tej sytuacji uciekł i to uratowało mu życie. Był jednak jeszcze drugi. Ten, który do końca nie zdradził zaufania i do końca ufał. Gdy dowiedział się, że ucieczka zakończyła się fiaskiem pozbywał się wszystkich rzeczy, które mogły pogorszyć sytuację przyjaciela. Nie wiedział, że właśnie słowa tego, dla którego ryzykował miały być powodem gniewu najstraszniejszej osoby w kraju. Napiszę tutaj jeden z najsmutniejszych cytatów z książki, która opisuje wszystkie te wydarzenia.
"Fryderyk, który początkowo żył w przekonaniu, że król za daleko się nie posunie, zrozumiał całą grozę sytuacji dopiero 6 listopada rano, kiedy to nagle powiadomiono go (całość wydarzeń została drobiazgowo wyreżyserowana przez króla osobiście), iż porucznik von Katte zostanie za dwie godziny ścięty na dziedzińcu twierdzy na jego oczach. Do celi kronprinza przybył następnie pastor; Fryderyk przez pewien czas nie był pewien, czy i jemu nie grozi śmierć. Prowadzonego na szafot przyjaciela prosił przez otwarte okno o przebaczenie. Von Katte zniósł mężnie swój los. Fryderyk wedle ówczesnych relacji zemdlał w chwili wykonywania wyroku. Ciało ściętego, także na osobiste polecenie króla, pozostawało wiele godzin na podwórzu przed oknem celi, w której Fryderyk był więziony."
Tak więc marzenie o wolności zostało przypłacone najwyższą ceną, którą zapłacił niewinny. A ten, który był powodem pragnienia ucieczki zniszczył wszystko, co mogło być kochane.

Wszystko można zniszczyć

Co jest w życiu najważniejsze?

Miłość? Przyjaźń?

Zapewne obie

Cóż więc, gdy utracisz jedną z ich?

Drugiej nie zyskasz już nigdy

Serce zniszczone nie zabije ponownie tak samo

Jak dzwon rozbity, który utraci swój dźwięk

Przysłuchaj się tej historii

Gdy ten, który dał życie jednemu

Zniszczył je odbierając życie niewinnemu

Historia, która stworzyła łańcuch

Łańcuch, który oplótł i zgniótł serce tego

Który później przelał tak wiele łez i krwi

Gdy sam płakał już zbyt długo

Gdy sam ujrzał zbyt wiele cierpienia

Marionetka ze sznurków zerwać się nie zdoła

Nieważne jak długie, nieważne jak daleko odejdzie

I tak lalkarz trzyma linki w dłoni

Nie ma ucieczki

A gdy lalka odejdzie zbyt daleko

Lalkarz uzna iż jest zła

I sprawi, by już nigdy nie wykonała żadnego ruchu

Jakiego lalkarz sobie nie życzy

Gdy jednak lalka ze sznurków się zerwie

Gdy martwa dłoń lalkarza już jej nie trzyma

Popadnie w obłęd pijana wolnością

I stanie się tym, czego zawsze nienawidziła

Spójrz? Co widzisz?

Królewskie dziecię niczym największy zbrodniarz w celi zamknięte

Czy wolność jest grzechem?

Czy marzenia są zakazane?

Spójrz? Co widzisz?

Człowieka pozbawionego miłości, który ma jeszcze wiele do stracenia

Czy przyjaźń jest grzechem?

Czy słowa są zakazane?

Patrz! Ktoś idzie!

To człowiek, który nie może zrobić już nic oprócz wybaczenia

Czy pomoc jest grzechem?

Czy dobro jest zakazane?

Patrz! Ktoś idzie!

Przyjaciel, który chciał oddać wszystko i ufał do końca

Czy poświęcenie jest grzechem?

Czy przywiązanie jest zakazane?

Przyjrzyj się!  Mówią!

Królewskie dziecię może jedynie błagać o wybaczenie

Marzenia nie spełnią się nigdy

Za wolność płaci się najwyższą cenę

Przyjrzyj się! Mówią!

Przyjaciel nie ukazuje strachu, przebacza z czystego serca

Chciał pomóc, dać wolność zakazaną

Wiedział dobrze jak to się skończy

Słuchaj ich szeptu!

Marzenia i przyjaźń powinny być razem

Gdy marzenia zostają brutalnie odebrane

Czemu odbiera się też przyjaciela?

Słuchaj ich szeptu!

Ufali sobie do końca

Jednak ptak zamknięty w klatce przegrał z jastrzębiem

I wydał orła, który zniszczyć miał pułapkę

Rozejrzyj się! Nadchodzą!

Czarne cienie i pan ich czarniejszy jeszcze

Ten, który dziecieciu swemu dać miał szczęście

Wydał rozkaz, który zniszczy jego serce

Rozejrzyj się! Nadchodzą!

Niesprawiedliwe ostrze niszczy wszystko co piękne

Rozrywa wstęgi dusz i serc

Na zawsze rozdziela przyjaciół

Upadają dwa ciała bezwładne

Jedno bez życia

Drugie bez marzeń

Jedno nie obudzi się już nigdy

Drugie nie będzie chciało oczu otworzyć

Jednak, gdy się wybudzi

Ujrzy widok gorszy od śmierci

Powłoka dawniej ukochaną duszę chroniąca

Teraz leży bez ruchu w kałuży krwi

Twarz zawierająca oczy pełne zaufania

Oddzielona wraz z głową pełną dobrych rad

To co było mu drogie i bliskie

Ten, któremu zawierzył swe marzenia

Ten, który zawierzył mu swe życie

Leczy niczym lalka, którą porwało okrutne dziecko

Może i jest w tym racja

Okrutne są jedynie dzieci

I prymitywne, marne robaki

Gąsienica zmienia się w motyla

Lecz wesz nigdy nie stanie się piękna

Jakże też spośród tych plugastw

Ma wyjść piękno?

Gdy narodziło się nieproszone

Natychmiast zostało zniszczone

Marzenia o wolności zmieniły się w błagania o litość

Rozmowy przyjaciół w przeprosiny i wybaczenie

Wspólne chwile w opłakiwanie

Uśmiech i spojrzenie w oczy stało się łkaniem przed bezgłowym ciałem

Wszystko przez plugastwo robaka jednego

Który zbyt wysoko własne zdanie cenił

Zniszczył marzenie o pięknie i wolności

Zmienił duszę w same ciało i kości

Zbyt głupi, by zrozumieć sztukę

Zdany na rady innych

Zazdroszcząc innym, nie rozumiejąc niczego

Zniszczył wszystko, czego pojąć nie zdołał

Apogeum – zniszczenie serca, które winno go kochać

Tak więc teraz dusza ta na zawsze zniszczoną będzie

Jak długo utrzyma dawne miłości?

Nie... Ona już nie kocha... To zbyt bardzo boli

Zazdrości jedynie tym, którzy mogli spełnić marzenia

Spogląda na słońce o świcie

I wie, że tam jest wszystko, czego nie zdobyła nigdy

Serce pozbawione miłości zna już tylko jedną drogę

Drogę nienawiści

Niespełnione marzenia odbierze innym

Krew spłynie tam, gdzie oczy puste ujrzą słońce

I wszystko przez robaka jednego

Który piękno w nicość przemienił

I tego, który dobro miał w sobie

Zmienił w pustą skorupę

Skorupa zaś kontynuowała jego dzieło

Lecz uniknęła błędu tego samego

Nie dała życia nikomu

Lecz odebrała żyć wiele

Łez już nie wylała

Lecz przez nią wylano ich morze

Dziecię umarło bez miłości

Z jedną u boku osobą

A wszystko przez marnego robaka

Który chciał osiągnąć zbyt wiele