Wiersz numer sześćdziesiąt sześć: Szachownica.

Świat, tak jak szachownica, składa się z czerni i bieli, figur i pionków. Biel to życie, radość, dobro. Czerń to śmierć, smutek, zło. Figury to królowie, ważni i możni tego świata. Pionki to "Dzieci gorszego Boga", ci, którym się nie poszczęściło, lub zwykli ludzie. Jednak każdy ma w sobie dobro i zło, a każdy król był kiedyś dzieckiem. Natchnienie to awatar Włoch Północnych na Dark Hetalii i portret 12-letniego Fritza w książce o nim. Może przypominać trochę piosenkę "Black and White" z "Kuroshitsuji Musical 2: The most Beautiful Death in the World - Sen no Tamashii to Ochita Shinigami". Ciągle nuciłam refren i mi się udzielił... Tu taka dłuższa wersja, ale bez tłumaczenia, jak ktoś woli:

Szachownica

Na szachownicy czerń i biel

W naszym życiu dobro i zło

Na szachownicy figury i pionki

Na świecie królowie i lud

Patrzysz w oczy tak słodkie

Tak ufne i naiwne

Lecz to Ty jesteś naiwna

Przyjmujesz róże od nieznajomego

I czujesz w sercu ból

Nie tylko płatki kwiatów są czerwone

Twa suknia zabarwia się tym kolorem

Powoli upadasz na ziemię

Kwiaty były pułapką

W drugiej dłoni trzymał broń

Czy oczy tak piękne i niewinne

Mogą tak nagle wypełnić się złem?

Wyrywa bukiet z Twej nieruchomej dłoni

I idzie szukać następnej ofiary

Spójrz teraz na obraz ten

Czyż to nie słodkie dziecię?

W jego wieku czułeś się taki dorosły

Dwanaście wiosen, jakże to wiele było dla Ciebie

Jaki wtedy byłeś?

Wesoły? Szczęśliwy? Uważałeś się za dorosłego?

A on jedynie marionetką był w rękach ojca

Skazany na cierpienie w miejscu, w którym powinien rozbrzmiewać śmiech dzieci

W miejscu, w którym można było jedynie płakać

Gdy spojrzałeś na pucułowatą twarz na portrecie

I podpis „następca tronu...”

Jakże mu zazdrościłeś, czyż nie?

Już myślałeś:

„Mieć wszystko będzie!

Wśród szczęścia zdrowia i pięknych kobiet

Wieść będzie życie łez pozbawione!”

Opowiedzieć Ci jego historię?

Pełną bólu, łez i krwi?

Gdy marionetką w dłoniach ojca był?

Gdy marzenia brutalnie mu odebrano?

Przyjaciół i wolności pozbawiono?

Gdy w kłamstwie żył, by móc oddychać jeszcze kilka chwil?

Gdzie to szczęście, którego mu tak zazdrościłeś?

A kobiety, o których mówiłeś?

Nigdy nie tknął żadnej

Z niekochaną wiódł swój żywot

Pozbawiony miłości żył, jak teraz Ty, w zazdrości

W końcu odebrać próbował innym, to o czym marzył

Aż w końcu serce bólem przepełnione zakończyło swój bieg

Świat niczym szachownica jest

Na szachownicy czerń i biel

Świat niczym szachownica jest

Każdy chcę szybko zabić figury, król w zagrożeniu ciągłym

Świat niczym szachownica jest

Pionki idą na pewną śmierć

Świat niczym szachownica jest

A na niej dobro i zło, życie i śmierć