Wiersz numer dziewięćdziesiąt jeden: Przymus serca.

Nie wiem czy to może opisać personifikacje, czy władców. Zapewne obie te gruby to odczuwają. Sojusz i nakaz zjednoczenia z kimś całkiem obcym, może nienawidzonym. Utracenie możliwości bycia z ukochaną osobą. Obserwowanie śmierci w okół. A nikt nie pomyśli, że symbol państwa może coś czuć

Przymus serca

Jesteś tylko symbolem, marionetką, pionkiem

Nikt nie zastanawia się nad tym czy potrafisz kochać

A czy Ty kiedykolwiek pomyślałeś o tym?

Czy zadziwiło Cię kiedyś Twe własne serce?

Jesteś tylko symbolem, marionetką, pionkiem

Możesz robić jedynie to, co Ci nakazane

Lecz czy nigdy nie pragnąłeś się wyrwać, uwolnić?

Czy nigdy nie musiałeś postąpić wbrew swemu sercu?

Jesteś tylko symbolem, marionetką, pionkiem

Jak wiele razy kazano Ci żyć w bliskości

Z tym, kogo nienawidziłeś, nie znałeś?

Fałszywa miłość daje jedynie cierpienie

Jesteś tylko symbolem, marionetką, pionkiem

Jak wiele razy ukochanej osoby śmierć widziałeś?

Nie pozwolono Ci nigdy być blisko tych najcenniejszych

Prawdziwa miłość jest niepotrzebna na tym świecie

Czym więc jest symbol?

Jedynie znakiem, czymś co kochają ludzie

I przywołują w chwili trwogi

Nigdy nie przypisuje się mu emocji

Czym więc jest marionetka?

Lalką na sznureczkach, którą kontroluje lalkarz

Ma być jedynie piękna i posłuszna

Nigdy nie przypisuje się jej emocji

Czym więc jest pionek?

Cząstką gry, którą kontrolują ludzie, by wygrać

Ma jedynie wykonać swe zadanie lub zginąć

Nigdy nie przypisuje się mu emocji

Jesteś tylko symbolem, marionetką, pionkiem

Musisz przynieść ludziom szczęście

A sam otrzymujesz jedynie cierpienie

Oto Twoje przeznaczenie