Wiersz numer siedemdziesiąt cztery: Tęcza.

Ostatni z bezsensownej serii. Następny będzie lepszy... Ciekawe kto zgadnie o kim, skoro w tytule dodam słowa Moira i Thanatos. Los i śmierć. Zgadnijcie kogo tak nazywam. Są to postaci historyczne pokazane w Hetalii.

Tęcza

Mróz ukazuje błękitu odcieni wiele

Fioletowe, zamrożone dłonie

I ta trójka kochanków śniegu

Rodzeństwo tak bliskie sobie

Ukochany brat

I dwie piękne siostry

Jedna słodka niczym śmietanka

Druga straszna niczym zmrożone zwłoki

Niczym na ślubnym kobiercu

Na śliskim lodzie stoją dwie piękne istoty

Wkrótce pocałunek na ustach złożą swoich

Lecz cóż to, małe potknięcie

I już w swych są ramionach

Upadają i zjeżdzają na dół

Usta łączą w pocałunku

I śmieją się z siebie

Zaś wśród gorąca, niczym w gaju oliwnym

Dwie istoty patrzą sobie w oczy

Chcą zmierzyć się ze sobą

Jeden maskę ma na oczach

Drugi na głowie kota

Pazury zrzucają okrycie twarzy

I oczy patrzą na siebie bezpośrednio

Lecz cóż zrobią usta?

Niczym fiołki i róże w ogrodzie bezkresnym

Dwoje mężczyzn walczy ze sobą

Niczym kwiaty o wodę i światło

Lecz im życie daje miłość do jednej kobiety

Tak więc walczą bez ustanku

Choć otacza ich zielona trawa

Mogą zaznać wspólnie szczęścia

U boku jednej kobiety