Wiersz numer siedemdziesiąt trzy: Brąz.

Dalej ta dziwna seria, następny będzie miał wszystkie postaci, które mi nie pasowały do reszty. Potem wracamy do "ulubionej" postaci Milki. (Tak, "znowu on", śnił mi się jak zasnęłam przy rysowaniu Austrii.)

Brąz

Dwoje połączonych jednością wspólnego pochodzenia

I słodyczą czekoladowych oczu

Lecz czekolada może stać się gorzka

A rodzina dopuszcza się zdrady

Jednak wkrótce wszystko się ułoży

I znów będziecie razem

Więc pamiętaj, że życie przypomina czekoladę

Lecz jaką wybierzesz?

Troje dzieci raczy się czekoladą

Tak podobną do ich oczu

Słodkie równie co smakołyk

Lecz gorycz też się w nich kryje

Jednak na zawsze będą razem

Będą tym samym

Czekolada połamana na kostki

Zawsze pozostaje czekoladą

Niczym gorzka czekolada

Cisza i ciemna barwa

Kimże jest ten milczący młodzieniec

Słodki, z dzbanem w dłoniach?

Jego przyjaciel mógłby być jej bratem

A obojga skóra przypomina czekoladę

Oboje z uwielbieniem spoglądają w oczy błękitne

Choć należące do innych osób

Osób tych pomylić ze sobą nie można

Jedna rozpoznawalna, druga wtapia się w tłum

Lecz widząc je czujesz słodycz

Niczym czekolada roztopiona na języku

I pozostaje nam szczęście jedno

Niczym słodkie pralinki oczęta ukryte za powiekami w uśmiechu

Osładza życie swym śpiewem i śmiechem

Niczym czekolada swą słodyczą