Wiersz numer siedemdziesiąt osiem: Zasłona utkana z nut.

Trochę o Austrii i Węgrzech. Nie wiem do końca na ile logiczne, bo udało mi się ściągnąć program kompozytorski i mam chwilowo ciekawe zajęcie... Flet tam brzmi tak słodko <3 I oczywiście próba wprowadzenia dzisiejszego instrumentu kończy się na chaosie... A chcę zrobić coś jak Sound Horizon... Przy dzisiejszych umiejętnościach to jedyne co bym mogła z Sound Horizon zrobić to przynieść Revo soczek... Ale się nie poddam, o! A to, że powinnam iść spać...

Zasłona utkana z nut

Myślisz, że ukryjesz wszystko?

Gdy zamiast łez płyną dźwięki

Myślisz, że nikt nie wie co myślisz?

Gdy palce muskają klawisze, nie policzek ukochanej

Jednak pamiętaj, uszy wiedzą to, czego oczy ujrzeć nie zdołają

Każda nuta niczym słowo

Każdy dźwięk niczym łza

Myślisz, że nikt tego nie dostrzeże?

Mylisz się, mój drogi

Każdy ruch Twych dłoni

Tysiące oczu obserwują

Myślisz, że drżenie ich przeoczą?

Nigdy, nigdy, nigdy

Nikt nie pominie milczeniem Twego smutku

Ci, którzy Cię kochają, usłyszą go od razu

Dźwięk kolejnych o klawisze uderzeń

Zupełnie jak łzy spadające na poduszki

Myślisz, że ona to przeoczy?

Ona zna każdy Twój ruch

Każdy dźwięk myśli Twoich

I słowa nie wypowiedziane za pomocą języka

Z nią nie wygrasz nigdy

Szmaragdowe oczy prawdę znają

I nic się przed nimi nie ukryje

Mimo, że zeszklone od łez oczy schowasz za szkłami okularów

A drżące dłonie wygrywać będą spokojną melodię

Ona będzie znała prawdę

Porcelanowa Twa twarz niczym lustrzane odbicie Twych myśli

Nie ukryjesz ich, nie ukryjesz nic

Więc spójrz jej w oczy bez strachu, bez lęku

Więc pozwól się objąć

A palce, zamiast znów na klawiszach kłaść

We włosy jej wplącz i przybliż się, by poczuć jej zapach

Tak, to właśnie woń miłości

Cóż jest piękniejsze?

Miłość czy muzyka?

Wybierz, już czas na to

W pustym pomieszczeniu nadal rozbrzmiewa fortepian