Wiersz numer siedemdziesiąt jeden: Zieleń.

Powstały po tym jak myszoskoczki obrzuciły ściółką portret Feliksa. Opis różnych osób o zielonym kolorze oczu. Nie powiem kto tam jest, zgadnijcie sami. W razie pomyłki, dodania kogoś źle, zapomnienia o kimś, napiszcie go w komentarzu to go dopiszę. Jaki chcecie następny kolor? (Jak ktoś napisze "czerwień" to chyba się zdenerwuję, bo tylko Gilbert takie oczy ma, a Milka na niego reaguje "O nie, znowu Prusy".)

Zieleń

Czego kolorem zieleń być raczy?

Nadziei? Zazdrości?

Może życia nowego i natury?

Jeden kolor tak wiele ma znaczeń!

Radość w szmaragdowych tęczówkach

I zmartwienie w takich samych oczach

Dwoje przyjaciół ramie w ramie staje na polu walki

I oczami niczym świeża trawa spogląda przed siebie

Nigdy się nie poddadzą, pełni nadziei

I choćby na lat wiele zostali rozdzieleni

Powrócą do siebie zawsze i wszędzie

Na zawsze pozostaną niepokonani

Kobieta piękna i silna, o oczach niczym pierwsze drzew młodych liście

Łączy w sobie wytrwałość, miłość i potęgę

Tęczówki błyszczą nadzieją

A serce miłością pała

Rodzeństwo niczym lustrzane odbicie, o oczach niczym kolce świerku

Tak mądre i wspaniałe

Na wszystko zawsze przygotowani

Potężni i neutralni

Zawsze razem, nigdy osobno

Chroni brat siostrę bezbronną

I na zawsze trzymać będą się za ręcę

I spoglądać nawzajem w swe oczy koloru nadziei

I niestety istnieje też samotność, czy w oczach zazdrość się pojawi?

Może nieco serce smutne, jednak nie podda się nigdy

Zaprzeczy każdemu uczuciu, choć tak wiele ich żywi

I spojrzy smutno, oczami pełnymi dawnej zazdrości i utraconej nadziei

Dwoje istnień podobnych i przeciwnych

Jedne oczy smutne, gniewne, zazdrości pełne

Drugie zaś szczere i wesołe, nadzieję w sobie kryją

Pasują idealnie do siebie

Opiekun i dziecię opuszczone

Tak piękne, czasem upragnione

A teraz obaj patrzą na świat

Oczami pełnymi nowej nadziei

I rodzeństwo tak tajemnicze

Co kryje się w oczach koloru soczystej zieleni?

Słodki smak czekolady

Gorzki dymu zapach

Tak wiele ich łączy i dzieli

Lecz cóż z tego, gdy wciąż są tak blisko

Więc świat oglądać będą wspólnie

Odbijający się w tęczówkach koloru nadziei

I dawno już utracona nadzieja

Potęga ogromna, tak dziś odległa

Nigdy jednak zapomniana nie zostanie

Spojrzyjcie w te oczy, niczym polany kwitnące

Pełne nadziei dawnej i nowych możliwości

Choć już z nami go nie ma

W sercach pozostanie

Obserwuje nas oczami koloru nadziei