Wiersz numer osiemdziesiąt pięć: Ponowne zjednoczenie.

Kontynuacja poprzedniego wiersza. Polska i Litwa od zaborów (przed którymi skończył się poprzedni wiersz) do dnia dzisiejszego.

Ponowne zjednoczenie

Utopię zniszczył ten, który miłości nie zaznał nigdy

Rozdzielone marzenia i sny

Jednak serc nie rozdzieli nikt

Ciała są teraz daleko

I wciąż w snach, w środku nocy

Pojawiają się szmaragdowe oczy

I dwoje budzi się z płaczem

Widząc puste obok siebie miejsce

I tak wśród litrów wielu łez wylanych

Ponawiali próby odzyskania szczęścia

Krwi wiele przelali

Tak wiele jeszcze stracili

Iskra nadziei zapłonęła i zgasła

Jednak była, pokazała możliwość zwycięstwa

I ponowiły się próby na wolność ucieczki

Wielkie, organizowane długo, spontaniczne też zaistniały

Tak więc dzień po dniu

Dotykając jedynie trawy zielonej

Czuli jakby dotykali swych dłoni

A patrząc na polanę, spoglądali sobie w oczy

Po czasie długim i żmudnej pracy

W końcu na własnych nogach stają

Daleko od siebie, lecz tak blisko

Wolni, lecz samotni

I gdy znów piersi ich przebite bagnetem zbrodniczym

Jedno z nich zabrane do mroźnego piekła

Drugie znów wspólnym atakiem, jednak dwójki tym razem

Zranione dogłębnie, zdradzone

I tak czas smutku nastał na nowo

Jednak trwał on krócej

Wylano krwi więcej jednak

Niż przez lat tysiące

Jednak gdy piekło skończyło się wreszcie

Tak długo jeszcze trwała na wolność ucieczka

Niewola całkowita, lub częściowa jedynie

Zakończyła się na szczęście, choć po latach wielu

I teraz, wolni nareszcie

Obok siebie, tak blisko i tak daleko

Inaczej patrzą w oczy swoje

Jak uczucie nazwać to należy?

Miejmy nadzieję jednak

Że serca ich zaznają znów miłości

I nawet jeśli osobno będą

Nigdy sobą nie wzgardzą