Wiersz numer siedemdziesiąt dwa: Błękit.

Tak jak poprzedni, tylko inny kolor. Kilka osób pominiętych, z różnych względów:
a) nie wiem jaki to kolor to idzie do "Tęczy" czyli wszystkiego
b) nie mam do kogo go tutaj dodać, a w "Tęczy" dostanie to idzie tam
c) ma zbyt mało skomplikowaną osobowość i nie chcę nim brudzić wiersza

Błękit

Ocean wielki ich dzieli

Niczym oczy ich koloru nieba

Słodkie dziecko z misiem

I kochanek świata całego

Jakaż to miłość ich połączyła?

Niczym rodzeństwo sobie najmilsze

Przemierzają ocean

I patrzą w niebo razem

Chłodny lód i strumień wartki

Z jednego pochodzą, błękitu na ziemi

Jednak zawsze jedno drugie porwie

Lub drugie pierwsze zatrzyma

Woda lodem się nie stanie

Lód do wody nie powróci

Lecz zawsze będą razem

Pod błękitem nieba

Maleńkie dwa wodne oczka

Niczym dwie maleńkie kałuże

Kropelki wody drobne

Maleńkie lodu kryształki

Nie zauważysz ich piękna

Lecz podziwiać możesz wiele

Dwaj słodcy, błękitni przyjaciele

Spoglądają razem w bezkresne niebo