Wiersz numer osiemdziesiąt osiem: Wieczna gra.

Napisane po słuchaniu "Kuusou Mesorogiwi", trochę pod wpływem słów "Survival game". Miało być takie mroczne jak to personifikacje muszą się nawzajem zabijać, żeby przeżyć, ale wyszło bardziej o smutnym przeznaczeniu królów...

Wieczna gra

Odkąd tylko się narodziliście

Odkąd tylko otworzyliście oczy

Musicie wciąż walczyć, by żyć

Nie możecie marzyć ni śnić

Tak wielu liczy na was

Tak wiele od was oczekują

A wy musicie spełnić ich żądania

Nie dane jest wam posiadanie własnych pragnień

Symbolem jesteście wszystkiego w co wierzą

Symbolem jesteście wszystkiego co liczy się dla nich

Lecz czy wy macie prawo w coś wierzyć?

Czy macie prawo zmienić swe przeznaczenie?

Gdy krok na przód postąpicie wszyscy za wami pójdą

Gdy krok na przód postąpicie możecie spaść w przepaść

Lecz taka jest wasza powinność, takie wasze brzemię

Nie macie prawa odpowiedzieć „nie”

Zazdroszczą wam malutcy tego, kim jesteście

Zazdroszczą wam wszystkiego, co macie

Lecz nie wiedzą jak bardzo pragniecie to porzucić

Nie wiedzą jak bardzo chciecie stać się nimi

I tak wśród płaczu i łez życie trwa wasze

I tak wśród niespełnionych marzeń przelewacie krew

A wszyscy w okół was jedynie oceniają

Ich kryterium nie jest sprawiedliwe, to ich własna pycha

I tak rządząc i będąc rządzonym staracie się żyć

I tak sądząc i będąc sądzonym staracie się istnieć

Jednak nikt szczęścia wam nie da ni nawet radości

Waszym przeznaczeniem jest śmierć i łzy