Wiersz numer osiemdziesiąt: Ouroboros.

Wiersz o Prusach i Niemczech, napisany pod wpływem sceny zjadania zwłok białego myszoskoczka przez czarnego myszoskoczka, mimo że obok było picie i jedzenie. Cóż wiadomo co się dzieje z pamięcią o Prusach. Znika pod wszystkim co zrobił Niemcy. Krąg Ouroborosa - wąż zjadający własny ogon, symbol wieczności. Ale czy wieczność i nicość nie są siostrami?

Ouroboros

Słyszałeś o wężu zjadającym własny ogon?

Tyś jest takim wężem

Na własnej piersi wyhodowałeś

Kwiat rodzący trujące owoce

Miał być Tobą

I Ty miałeś być nim

Lecz powiedz

Gdzie jesteś teraz?

Ślady Twego istnienia powoli są wymazywane

Jedynie historia Twych marzeń ukryta między księgami

Kurzy się dalej na nieużywanej półce

Powiedz

Kto dziś wymawia Twe imię?

Może kilku, lecz zwykle z nienawiścią

Lub z poczuciem żalu, winy

Pokaż mi choć jednego

Który imię Twe z dumą wymawia

Teraz już imię Twego brata na ustach wszystkich

Niektórzy wypluwają je z nienawiścią

Inni wykrzykują z zachwytem

Lecz nikt nie pamięta

Kto dał mu życie

Miałeś być nim

On miał być Tobą

Więc jednym jesteście

Ouroborosem

Wężem zjadającym własny ogon

Ty jesteś ogonem, historią

Która wlecze się za nim i od której ucieka

On głową, nowoczesnością

Marzeniem, które spełnia się pośród smutku

Jednak gdy pozbędzie się Ciebie

Sam siebie zatraci

Ouroboros pożre własny ogon

A sama głowa nie przetrwa zbyt długo