Wiersz numer osiemdziesiąt sześć: Słońce i Księżyc.

Opis relacji Polska-Prusy i taka mała nadzieja na ocieplenie ich stosunków w przyszłości.

Słońce i Księżyc

Złoto tak piękne i tak pożądane

Przez lata Srebro zazdrościło mu piękna

I, gdy tylko mogło

Próbowało stać się lepsze od niego

Szmaragd był tak rzadki i chroniony

Zniknął na chwilę, pojawił się znowu

Rubiny, choć liczne i silne

Zniknęły nagle i bezpowrotnie

Słońce wschodzi co dzień

Zachodzi co noc

Na miejsce jego wstępuje Księżyc

By zniknąć, gdy Słońce powrócić zapragnie

Czemu muszą wciąż w nienawiści żyć?

Słońce i Księżyc pojawiają się razem

Zmierzch i świt jedność im nadają

Tak i oni jedynie chwilami wspólnie się pojawiają

Czemu nie mogą żyć wspólnie?

Niczym szkarłatne róże, mimo iż kolców pełne

Istnieć mogą na malachitowych krzewach nie raniąc ich liści

Więc czemu i oni nie mogą obok siebie przebywać zbyt długo?

Spójrzcie więc na niebo

Blaskiem słońca księżyc jaśnieje

Spójrzcie więc na ziemię

Wśród trawy kwitną maki

Więc czemu oni wciąż rywalizować muszą?

Czemu nie mogą zaznać szczęścia?

Czy nie mogliby istnieć w szczęściu i harmoni?

Rubiny wrzucone między szmaragdy w szkatule

Tak więc jak róże na krzewie

Jak maki wśród traw

Niech istnieją wspólnie

I zmienią świat

Słońce i Księżyc równie są piękne

Wielkie drzewa zielone równie podziwiane co wiśnie na nich czerwone

Na polanie kwitną maki, wśród rubinów błyszczą szmaragdy

Teraz już wymieszało się wszystko

Lecz to nie chaos, lecz harmonia

Czemu nie mogło tak być zawsze?

Do szczęścia długa droga