Wiersz numer sześćdziesiąt dziewięć: Ptak w zbyt małej klatce.

Trochę natchnieniem była piosenka "Kono semai torikago no naka", trochę lalka porcelanowa, która wygląda jak Smutny pan z kocimi uszami i ogonkiem (Taty prezenty są zajebiste^^) i jego portret jak miał 12 lat. Wszystko jest oglądane przynajmniej raz dziennie^^" Jak wspomniałam w poprzednim poście, wiersz opowiada o dzieciństwie Smutnego pana. (Zawsze go tak nazywam...) Tym razem postarałam się bardziej ukazać kolejne etapy i lepiej się czułam pisząc.

Ptak w zbyt małej klatce

Najpierw, niczym maleńkie łapki pisklątka

Maleńkie stópki dziecka po domu tupały

Jednak, gdy ku ojcu się zbliżyły

Natychmiast maleńskie rączki drżały

Oczy koloru nieba morze łez wylały

Porcelanowa twarzyczka spoglądała na twarz pięknej kobiety

Pierwszej, która urodę po matce odziedziczyła

Twarzyczka dziecka, niczym lalka, spogląda na starszą od siebie dziewczynkę

Czemuż to dzieci z rodzicami się nie bawią, jeno same czy z niańkami?

Tak już jest w świecie, w którym miłość nie ma prawa istnieć

Na malutkie nóżki trzeba kupować coraz większe buciki

Porcelanowa twarzyczka rośnie bardzo szybko

Maluczka główka nabijana jest wiedzą

Jakże przydatną, lecz jakże też smutną

Nie taką, jakiej pragneło by wielkie serce tej porcelanowej laleczki

Jakież to piórka wyrosną w klatce trzymanemu pisklakowi?

Na razie wciąż złoty puch go pokrywa

Jednak ten, który raj w klatkę zamienił

Pragnie, by pióra wyrosły ostre

I czarne jak noc

Jednak jasne palce przewracają stronice ksiąg zakazanych

A jaśminowe wargi przyciskają się do chłodnej stali fletu

Jakże to złe w mniemaniu tego, który w złotej klatce zamknął wolne pisklę!

Lecz jakże piękne dla tych, którzy słyszą trzepot pierwszych piórek

Lecz, na jaki kolor się zabarwią?

Skrzydła już ledwie w klatce się mieszczą

Lecz pióra kolor wciąż mają niestały

Porcelanowa twarz smutku pełna

A oczy łzami wypełnione spoglądają z tęsknota w niebo

Klatka stała się zbyt ciasna

Oczy pełne błękitu niczym nieboskłon odległy

Górnolotne słowa z ksiąg zczytują

Jasne palce niczym bielutkie chmurki, po srebrnym instrumencie przebiegają

Czy to jest zbrodnią? Piękno i wspaniałość podziwiać?

W domu rządzonym przez pozbawione uczuć istnienie...

I inny podleciał ptak ku klatce

Otworzył jej zamek, wypuścił dorosłe już pisklę

Jednak nie poleciał za nim

Chronić go chciał jak najlepiej potrafił

Lecz znalazł się ktoś, kto wydał marzenia, by samego siebie chronić

Skrzydła latać nienawykłe szybko frunąć przestały

Ptak ledwie na wolność wypuszczony wpadł w sidła zła

I ten, który więził go tak długo

Teraz znał prawdę całą

Strach od zawsze trzymany w sercu ustom nakazał wydać przyjaciół

I, gdy znów w klatce się znalazł pióra poszarzały nieco

Jasne palce w okół innej stali zaplecione zostały

Kraty... Jakże odrażające... Jakże zasmucające

A niebo przepowiadało rychły koniec i zniszczenie

Koniec złudzeń, zniszczenie marzeń

I wkrótce oczy, które widziały słowa prawdy, nie tylko iluzji

Ujrzały najgorszy w życiu obraz

Porcelanowe ciało upadło widząc jak odchodzą marzenia

Serce rozbiło się na tysiące kawałków

Ptak w klatce czernią się okrył

I teraz, bez serca, lalka porcelanowa jedynie powtarza ruchy marionetek

Gdy nie ma już marzeń, gdy nie ma miłości, umysł zapychany jest obowiązkami

A ten, który zniszczył wszystko, co piękne

Sam sobie gratuluje

Spełnienia swym marzeń o idealnej lalce