Wiersz numer dziewięćdziesiąt: Czym naprawdę jesteś?

Kolejna część rozważań o personifikacjach/ Czy mogą kochać? Czy muszą nienawidzić? Nieskończoność przynosi wiele zmian.

Czym naprawdę jesteś?

Jakie oblicze widzisz, gdy spojrzysz w lustro?

Czy to Ty, czy jedynie iluzja?

Co możesz ujrzeć? Co możesz poczuć?

Jak wiele jest prawdy, a jak wiele kłamstwa?

Prawdę można dostrzec w oczach ukochanej osoby

Lecz kogo możesz nią nazwać?

Tak wielu ludzi narodziło się i umarło w Twym życiu

Czy masz prawo kochać kogoś, kto znika szybciej niż mgnienie oka?

I tak wciąż dzień po dniu widzisz obce twarze

Te kilka niezmiennych jednak pozostaje

Czy możesz je kochać czy nienawidzić?

Możesz jedynie czuć, co jest Ci przykazane

Rozglądasz się w okół siebie

Otoczenie znów się zmieniło

Jak wiele razy jeszcze przyjdzie Ci obudzić się w obcym domu?

Czy Ty masz naprawdę swój dom?

Żyjesz wciąż i widzisz śmierć na swej drodze

Łzy nie zmyją krwi z Twych rąk

A pragniesz jedynie szczęścia i miłości

To jednak pozostaje wyłącznie dla śmiertelnych

Wszystko zmienia się tak nagle

Młoda dama którą widziałeś wczoraj z matką jej

Dziś po parku woła za wnukami

A Ty wciąż się nie zmieniłeś

Czy masz prawo myśleć o miłości

Jeśli nie możesz się przy kimś zestarzeć?

Czy możesz przysięgać wierność po grób

Wiedząc, że nie umrzesz nigdy?

I tak widzisz krótkotrwałe szczęście śmiertelnych

Czy i Ty o nim nie marzysz?

Przestać być symbolem, stać się człowiekiem

I zamiast myśleć za naród, myśleć za siebie

Jednak co składa się na Twe myśli i uczucia?

Czy one kiedykolwiek były Twoje?

Czy to nie jest tylko iluzja tego

Co czują Ci, którzy nadali Ci imię?

Jesteś tylko symbolem, pionkiem, marionetką

Musisz kochać i nienawidzić to, co każe Ci lud

Król kiedyś umrze i uśmiechnie się po raz ostatni

Ty nie umrzesz, będziesz płakał przez wieki