Wiersz numer siedemdziesiąt siedem: Niesprawiedliwość.

Nawiązuje do wczorajszej rocznicy wydarzeń na Litwie. Pisane dopiero dzisiaj, bo w nocy malowałam portret Litwy. O wydarzeń zbyt dużo nie wiem i nie chcę pomylić, więc lepiej samemu poszukać. W każdym razie Litwa już wcześniej ogłosiła niepodległość, lecz Związek radziecki miał co do tego inne plany. Wielu ludzi zginęło i zostało rannych pod wieżą telewizyjną, na którą jechały sowieckie czołgi. Jednak, jak widać, możemy dziś podziwiać piękną i wolną Litwę.

Niesprawiedliwość

Czemuż to ginąć trzeba, gdy wolnym powinno się nazywać?

Czemuż to, tak długo po wojny końcu

Znów krew się przelewa?

Świat pozbawiony jest sprawiedliwości

Ludzie niczym marzenia

Obejmują sens istnienia

Przed złem chronią to, co takim trudem było zdobyte

Lecz nie można ochronić sprawiedliwości

Zło czaiło się długo

By zniszczyć wszelkie nadzieje

Zaczyna z pierwszą krwi kroplą

Powoli niszczy sprawiedliwość

Jednak Ci, którzy marzą

Jednak Ci, którzy pragną

Nie poddadzą się nigdy

Własnymi ciałami osłonią sprawiedliwość

Gdy w mieście rozbrzmiewa głos wolności

Jego gardło poderżnąć chcą czołgi

Jednak nie wygrają nigdy

Z tymi, którzy bronią sprawiedliwość

Krew przelana w nowej walce

Walce, która powinna zakończyć się już dawno

Od dawna wolni już byli

Lecz odebrano im sprawiedliwość

Lecz teraz już koniec

Zabici i ranni odpoczną

A wolni odwiedzać ich będą

Z nadzieją na sprawiedliwość

Wielkie serce w małym ciele

Pokonało tyrana bez duszy

I już nigdy nikt na świecie

Nie zada ciosu sprawiedliwości