Wiersz numer osiemdziesiąt siedem: Stworzone i utracone.

Dziwnie się z tym czuję, ale dzisiaj coś rymuję... Więc tak... Napisane po dziwnych rozmowach, praktycznie jednoczesnych o: brwiach Anglii, Zwyrodnieniu móżdźkowo-rdzeniowym i... policzkach Fritza... To ostatnie doprowadziło do rozmowy o tym, że w młodości to i charakter i wygląd miał względnie sympatyczny, a potem się wszystko popsuło... I stąd wziął się ten wiersz... Zrymowałam przypadkiem pierwszą zwrotkę i tak już resztę tak robiłam. Trochę przez rymowaną rozmowę. Rymy są słodkie~

Stworzone i utracone

Zamknięte w tym świecie

Pozbawione miłości dziecię

Czegóż to pragniesz?

Czegóż to łakniesz?

Chcesz, by ktoś rzucił czar

Odpędził tak wiele sennych mar

Jednak nie ma szczęścia na tym świecie

Smutny, samotny kwiecie

Więc chcesz stworzyć porządek nowy

Godny koronowanej głowy

Jak wiele jednak osiągniesz?

Czy w dążeniach swych spoczniesz?

Myślisz, że w tej bitwie nie polegniesz

Ku swej chwale dumnie pobiegniesz

Jednak licz się z tym, że to mity

Wazon z nektarem został rozbity

Zapomniałeś jednak o miłości

Nie masz w sobie krzy radości

Wybrałeś więc swoją samotnię

Nie potrafiąc żyć z ludźmi zgodnie

I tak pośród świata tego

Nadszedł kres władcy wielkiego

Lecz nikt po nim nie zapłacze

Gdy serce już nie zakołacze

Czy spodziewałeś się, że tamte dzieci

Ucieszą się, gdy dusza Twa uleci?

Czy spodziewałeś się, że płomień nienawiści spali

To, co Tyś krwią ludzką splamił?

I teraz, gdy świat choć pstryknie

Wspomnienie o Tobie zniknie

Śnij dziś więc choć raz szczęśliwie

Na zaświatów złotej niwie