Wiersz numer osiemdziesiąt trzy: Marzenie o Utopii.

Zgadnijmy jaki kraj jest Utopią... Choć dziś są to dwa, równie piękne kraje. I zgadnijmy, kto jest drzewem grzechu, które próbowało swymi korzeniami zniszczyć Utopię... Choć kraju tego na mapie dziś nie ma. Wiersz nieco w formie wypowiedzi do władcy o smutnych oczach, który przelewając łzy w dzieciństwie w życiu dorosłym przelał wiele krwi.

Marzenie o Utopii

Widziałeś tak blisko siebie

Raj przez los Ci nie dany

Czy zapomniałeś, że Utopia płynie miodem i mlekiem?

Czemu splamiłeś ją krwią i łzami?

Żyjąc w smutku, radości nie rozumiałeś

Egzystując w cierpieniu, szczęścia nie znałeś

Wśród łez dorastając, nie wiedziałeś czym jest śmiech

Więc zamiast nadziei dałeś ludziom śmierć

Gdy nienawiść Cię otaczała

Nie poznałeś nigdy miłości

Piękno mając w zasięgu dłoni

Wybrałeś okrucieństwo wojny

Czy to był grzech Twój

Czy pomyłka tego, który dał Ci życie?

Gdybyś życie swe w szczęściu przeżył

Nie zniszczyłbyś żadnego, prawda?

Widząc śmierć przyzwyczaiłeś się do niej

Czując nienawiść zapomniałeś czym jest miłość

Widząc smutne przeznaczenie

Nie wiedziałeś, że koniec może być szczęśliwy

Tak więc tak blisko siebie Utopię mając

Czując zapach mleka świeżego i miodu

Nie potrafiłeś zrozumieć, że mogą się tym podzielić

Uważałeś kradzież szczęścia za jedyną opcję

Pamiętaj jednak, że radość nie jest materialna

Odbierając ją komuś nie doświadczysz jej nigdy

Więc dobywając broni

Nawoływałeś smutnego końca

I cóż Ci przyszło po podbojach?

Gdy wydarłeś fragment Utopii

Nic nie zyskałeś, więcej straciłeś

Jedynie żyć wiele zamieniłeś w koszmar

I teraz, gdy powoli kres Twój nadchodzi

Co na łożu śmierci wspominasz?

Czy doświadczyłeś szczęścia i miłości?

Czy jedynie chwilowej satysfakcji, żaru bezsensownego?

Tak więc zamknij już swe oczy

I zobacz sen swój ostatni

Czemu więcej jest rzeczy wywołujących żal w Tobie

Niż tych, przynoszących Ci dumę?

I tak kończy się historia krwią napisana

Kwiat podlewany łzami usycha

A Utopia pojawia się na nowo

By świecić blaskiem wspanialszym od słońca

Gdy troje zniszczyć chciało dwoje

Zostały teraz tylko dwie pary

Drzewo grzechu, które było początkiem

Uschło po wsze czasy

Spójrz na Utopię

Jedność dawną, dziś w dwóch ciałach

Czy warto było podnosić na nią rękę?

Czy nie widzisz uśmiechu na twarzach dzisiejszych dzieci?

Tak więc historia niczym lustro

Niszczy niszczycieli

Odradza zniszczonych

Przeznaczenie zawsze ma dwie strony