Wiersz numer osiemdziesiąt jeden: Nadzieja odchodzi wraz z zachodzącym słońcem.

Pisane po rozmowie z Megumi i kilkoma innymi osobami. Temat podobny. Nie chce nikt chyba wiedzieć o co chodzi. Ale rozpoczęła się rozmowa od oglądania portretu 24-letniego Fritza... Dobra... Muszę znaleźć sobie jakieś inne zajęcia... I najlepiej jakiegoś chłopaka, co bym się nie patrzyła gdzie nie mam... Ale z moim wyglądem to mi patrzenie zostaje... Dlatego namalowałam Polskę i Litwę^^" A tutaj dziwny wiersz o Prusach i Austrii z dodatkiem Węgier^^ ("Z dodatkiem Węgier" jakbym obiad robiła nie wiersz...)

Nadzieja odchodzi wraz z zachodzącym słońcem

Promienie słońca wpadają do pustego pomieszczenia

Kiedyś to było miejsce, które uwielbiałeś

Miałeś tu tyle pamiątek

Teraz powoli opuszczasz dawny dom

By osiąść w domu swego brata

Czy jesteś z tego powodu smutny?

Nie, oczywiście, że nie

W końcu zerwiesz maskę fałszywego ukochania samotności

Będziesz mógł być przy bracie, bo w końcu jest Twą rodziną

Nikt nie powie, że unikasz samotności

Będą się łudzić, że to jedynie rodzinne uczucie

A Ty zawsze byłeś samotnikiem

Nie... Ty byłeś samotny

Lecz udawałeś, że wszystko jest dobrze

Nie chciałeś łaski, nie chciałeś współczucia

Chciałeś jedynie prawdy

Chciałeś spełnić swe marzenia

Ale jedno z Twych marzeń spełniło się komuś innemu

Czemu nie przyznasz, że marzyłeś o miłości?

Czemu nie przyznasz, że marzyłeś, by te szmaragdowe oczy patrzyły tylko na Ciebie?

Nie na niego... Na Ciebie

Lecz teraz to u jego boku będzie sypiać

Jest tak już od dawna

I tak zapewne pozostanie

Odszedłeś w cień

Lecz, gdy tylko ujrzałeś ich razem nie potrafiłeś dłużej być silnym

Powoli przegrywałeś, upadałeś

Czułeś się chory

Na taką paskudną, złą chorobę

Zżerającą serce od środka

Wkradającą się do mózgu

Tak, kochałeś ją

Chociaż tak często potrafiła przyprawić Cię o ból głowy

To zawsze chciałeś na nią patrzeć

Tak, patrzeć, nie dotykać

To nie była ta miłość z gatunku wypełnionych pożądaniem

Tylko czysta, platoniczna

Więc, gdy ujrzałeś jak szła z nim za rękę

Nie czułeś zazdrości

Miałeś jedynie nadzieję, że on ją uszczęśliwi

Tylko tego pragnąłeś

Ale to ona była Twoją motywacją do życia

Twoją wolą walki

Odeszła...

I co się teraz z Tobą stanie?

Słabniesz z dnia na dzień

Stajesz się wspomnieniem

Ale wciąż marzysz

Marzysz o tym, że ona będzie szczęśliwa

Nie minęło zbyt wiele czasu nim nie ujrzałeś jej samej

Jej piękna twarz była nieco zaczerwieniona, jakby od łez

Martwiłeś się o nią

Ty, który zawsze wykrzykiwałeś hołd samotności

Teraz martwiłeś się o jedną kobietę

Dowiedziałeś się o powodzie jej smutku

Samotność

To, co zawsze chwaliłeś

To, co udawałeś, że lubisz

Na jej twarzy to uczucie wyglądało kompletnie inaczej

A Ty wiedziałeś, że już nic nie możesz

Jeszcze kiedyś... Kiedyś stanąłbyś u jej boku

Ale teraz się już nie liczyłeś

Byłeś wspomnieniem

Cóż więc mogłeś zrobić?

Wróciłeś do domu bezsilny

To nawet nie był Twój dom

Należał do Twojego brata

Teraz już nic nie należało do Ciebie

Byłeś bezsilny, bezbronny

Bezsensowny, bezcelowy

Każdy fragment Ciebie był tylko iluzją

Iluzją, która powinna już od dawna nie istnieć

A może... Może jest jeszcze coś, co możesz zrobić?

Nie chcesz patrzeć na jej cierpienie, na jej łzy

A nie jesteś w stanie jej pomóc

Możesz jedynie zamknąć oczy

Może powinieneś odejść?

Zamknąć oczy na zawsze i zniknąć w nicości

Tam, gdzie już od dawna było Twe miejsce

Nawet nie słyszysz pukania do drzwi

Nie wiesz, że Twój brat wpuścił gościa

Jesteś sam w swym pokoju

Bawisz się swą bronią

Jak wiele krwi przelałeś?

Zbyt wiele?

Zbyt mało?

Co dałoby szczęście Tobie i jej?

Czemu teraz ona była smutna?

I czy to była jego wina?

Nawet nie słyszysz zbliżających się kroków

Miarowych i dystyngowanych

Zaczynasz rozumieć, że to wina świata

Wina świata, który nakazuje wam łączyć się w pary

Wina świata, który nakazuje wam się rozdzielać

Ani on nie ma w tym winy

Ani Ty nie masz w tym nadziei

Pora to skończyć

Zastanawiasz się jak smakuje śmierć

Więc delikatnym ruchem umiejscawiasz lufę pistoletu w ustach

Język dotyka zimnego metalu

To właśnie jest śmierć w postaci przedmiotu

Wiesz co się stanie, jeśli teraz pociągniesz za spust

Chcesz tego

Chcesz spokoju, wolności

Nie chcesz już patrzeć na łzy i krew

Nie zauważasz jak za Twoimi plecami otwierają się drzwi

Mocne szarpnięcie, huk wystrzału

Jednak nadal żyjesz

Kula uderzyła w sufit

Ktoś wyrwał Ci broń z dłoni

Strzeliłeś Ty, lecz inna ręka nadała kierunek

Czy strzeliłeś w panice?

Bałeś się, że ktoś Cię powstrzyma?

Gdy nagle tak mocno szarpnął Twą ręką

I lufa skierowała się ku górze

Było za późno by strzelić

To był odruch

Na szczęście nikogo nie skrzywdziłeś

„Zwariowałeś, głupcze?!”

Słyszysz znajomy głos

Lecz nie ten, który usłyszeć pragnąłeś

Spoglądasz na oczy drżące za szkłami okularów

I rozumiesz, że on martwił się naprawdę

Czemu? Zawsze byliście sobie wrodzy

Lecz teraz wygląda jakby miał się rozpłakać

Odrzuca broń i patrzy na Ciebie

Drży nieznacznie

Czemu?

Nic nie rozumiesz

A on klęka przy Tobie i otula Cię swymi ramionami

„Jak myślisz, ile łez by wylała, gdyby się dowiedziała?

Nadal możesz być przy niej

Nie z nią, lecz obok

Chciałem Ci jedynie powiedzieć

Żebyś się nie smucił

Tak dawno nikt nie widział Twego uśmiechu”

Miał rację

Ile czasu spędziłeś sam ukryty w tym domu?

Kiedy ostatnio wyszedłeś z niego jak dawniej?

Mógł się martwić

Ona mogła się martwić

Więc czemu tu nie przyszła?

On uśmiecha się smutno i spogląda Ci w oczy

„Dla niej obaj jesteśmy tylko przyjaciółmi

A może aż przyjaciółmi”

Więc... to wszystko...

Nie mogłeś nigdy z nim wygrać

Bo nigdy nie walczyliście

Ona nie była trofeum

Ona przyglądała się z boku

Nie wiesz nawet czy obrała którąś ze stron

Ale on wiedział

On rozumiał co czujesz

I teraz był przy Tobie

Choć pragnąłeś, by to ona złapała Cię w ramiona

Otumanił Cię jego zapach

Był zbyt blisko

Lecz nie był nachalny

Dopiero teraz zrozumiałeś

Że wszystko się zmieniło

Nie byliście już wrogami

A on... On wydawał się bardziej ludzki

Spojrzałeś na tą smutną i piękną twarz

Czy czuł to samo cierpienie?

Jak to rozpoznać?

Zauważyłeś, że jego usta drżą

Gdy drżały dłonie, objął Cię

Więc teraz... Teraz go wyprzedzisz

Składasz na jego ustach pocałunek

Nie wiesz już co robisz, ani czemu

Wiesz jednak, że on się nie opiera

Czyżby też był aż tak załamany?

Czyżby aż tak tęsknił do bliskości

Że gotów był przyjąć ją nawet od Ciebie?

Spoglądaliście sobie w oczy

Żaden się nie odsunął, ani nie odwrócił wzroku

Więc jednak

Czy to była droga, by zapomnieć o samotności?

Czy powinniście nią podążać?

Widziałeś rumieniec na jego twarzy

Po chwili on spuścił wzrok

Zaczął się odsuwać

Ale mocno złapałeś go w ramiona

„Gdy wchodzisz do jaskini lwa

Licz się z tym, że może Cię pożreć”

Wyszeptałeś do jego ucha

Jego drżenie i próba wyrwania się były dla Ciebie nagrodą

Chciał Cię tylko pocieszyć

A Ty chcesz zabrać więcej

Tak długa samotność nie działa na Ciebie dobrze

Powoli składasz na jego szyi pocałunki

Zastanawiasz się czy zacznie płakać

Czujesz jak drży

Wydaje się jednak, że zaakceptował swój los

„Boisz się?”

Pytasz prowadząc go na swoje łóżko

Jakże teraz się cieszysz, że brat pilnował porządku

„Trochę... Ale... Ale skoro odebrałem Ci marzenia muszę dać Ci coś w zamian”

Więc to tylko poczucie winy go tu przywiodło

Che oddać Ci siebie w zamian za utracone szczęście

Nie wiesz co teraz zrobić

Lecz on drżącymi dłońmi odpina guziki koszuli

Ukradkiem uciera uciekającą łzę

„Nie musisz”

Łapiesz jego dłonie

Wiesz, że mógłbyś to zrobić tu i teraz

Jednak nie chcesz go krzywdzić

Wiesz, że ona będzie płakać, jeśli zobaczy jego smutek

Nie chcesz tego

„Wiem, że muszę... Widziałem tyle razy Twoją samotność

A teraz mnie pocałowałeś... Chcesz tego, prawda?”

Czy tego chcesz...?

Sam już nic nie wiesz

Jedynie patrzysz w jego oczy

„Spokojnie. Myślisz, że tylko na tym mi zależy?”

Jednak mimo wszystko tulisz go do siebie

Czego teraz chcesz?

Wiesz, że wolałbyś obejmować kogoś innego

On jest po prostu pod ręką

„Już się nie boję...”

Wiesz, że kłamie

Wiesz, że tylko chce zabić poczucie winy

I być może tęsknotę

Jednak też czujesz, że nie możesz zrobić nic innego

Noc jest jeszcze młoda

Słyszałeś trzaśnięcie drzwi

Jesteście sami

Boi się, wiesz o tym

Drży, próbuje powstrzymać łzy

Jak wiele razy pragnąłeś ujrzeć go takim?

Poddanego Tobie, przerażonego, bezsilnego

I właśnie taki jest przed Tobą

Czemu więc czujesz się tak podle, gdy korzystasz z jego uległości?

Pozwala Ci na wszystko, korzystasz z tego

„Nie płacz”

Szepczesz do jego ucha, gdy wiesz, że zaboli

Czemu to robisz, skoro sam nie chcesz?

Ach tak, jesteś już zbyt długo samotny

A on uważa to za zadość uczynienie

Odbierając mu teraz godność ratujesz jego pokręcony honor

Dla kogo to robisz?

Dla siebie czy dla niego?

Skoro żaden z was tego nie chce, ale jednocześnie chcecie obaj?

Noc upływa tak jak się tego spodziewałeś

Rano on chce odejść, ale widzisz jak drży

Nie wiesz co zrobi w samotności

„Możesz tu wracać... Jeśli chcesz będę przychodził do Ciebie

Nie będziesz już sam”

Mówisz do niego, choć wiesz, że to on powinien powiedzieć do Ciebie

„Rozumiem... Jeśli tego chcesz...”

Mówi bez przekonania, drżącym głosem, jakby stracił nadzieję

„Nie zmuszam Cię, tylko proszę. Niczego od Ciebie nie wymagam

Wystarczy, że będę mógł z Tobą rozmawiać. Nie musisz się więcej poświęcać”

Spogląda na Ciebie zaskoczony

Jakby zastanawiał się skąd znasz prawdę

Wkrótce jest już gotowy, chce uciec

Jednak Ty mocno łapiesz jego dłoń

„Nie mów jej nic, dobrze? Odprowadzę Cię, nie chcę, byś się zgubił”

Widzisz jak drży

Pamiętasz jego dumę, jak patrzył na Ciebie z góry

A teraz widzisz, że nienawidzi samego siebie

Nagle spod jego powiek uciekają łzy

Nigdy nie widziałeś jak płacze

To takie straszne, nienormalne

Nie wiesz co robić

Rozumiesz czemu płacze

I wiesz, że to Ty jesteś tego powodem

Jednak możesz jedynie go przytulić

Gdy się uspokoił odprowadziłeś go do domu

Po drodze ją spotkaliście

Niczego się nie domyślała

Cieszyła się z waszej przyjaźni

Piękna jak zwykle

Nagle przytuliła was obu

I poczuliście się, jakby spełniły się wszystkie wasze marzenia

Więc dlatego nie wybrała żadnego z was

Nigdy nie chciała zranić drugiego

Może nawet teraz któregoś z was kocha

Ale ukrywa to przed drugim

Teraz obaj możecie być przy niej

Czyż to nie wspaniałe?

Marzenie spełniło się po przejściu przez piekło

Sen ziścił się po wyśnieniu koszmaru

Teraz już wszystko będzie dobrze