Historia poza tematem numer sto jeden: Ten, który skrywa zbyt wiele - Część siódma.

Spotkanie pokazuje nam jak wiele się zmieniło. Trochę znowu skupiłam się na Kanadzie... Cóż, chyba powoli wygryza głównych bohaterów z roli... Ale potem się jakoś skieruję w stronę zamówienia Salut...

Ten, który skrywa zbyt wiele

Część VII

                Dwie pary błękitnych oczu patrzyły ku sobie. Jedne, zwykle pełne szczęścia, przesłonięte łzami, drugie, dziecinne, zbyt poważne jednak na swój wiek. Jak wiele mogło zmienić się przez ten czas? Chłopak doskonale pamiętał swojego brata z czasów, gdy był jeszcze zdrowy. Delikatne jasne włosy, duże błękitne oczy, delikatnie zaokrąglona twarzyczka... A to, co widział teraz... Było koszmarem... Oczy, tak ogromne w małej, wychudzonej twarzyczce, wyblakłe, zbyt długie, nieco zmierzwione po śnie włosy... Nie tego się spodziewał. Wiedział, że nie może się łudzić, że zobaczy brata niezmienionego, to było niemożliwe. Jednak wciąż miał nadzieję, że będzie to zmiana na lepsze, jedynie nieco urosną włosy, on będzie nieco większy. Ale nie spodziewał się ujrzeć małego ducha w zbyt wielkim, szpitalnym łóżku. Tak jak zawsze on pocieszał swojego małego, zapłakanego brata, tak teraz sam nie mógł powstrzymać łez. Nie chciał smucić brata, chciał uśmiechać się i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Wiedział,  że będzie. Ale wiedział też, że nie będzie tak samo. Dni spędzone w takim miejscu jak szpital nie pozwalają człowiekowi na choćby złudzenie szczęścia. Gdy człowiek, wcześniej spokojny, nie myślał kompletnie o śmierci, planował na wiele lat w przód, tak człowiek, który zbyt wiele czasu spędził w szpitalu zmienia swe życie w oczekiwanie na śmierć, bojąc się, że gdy zaśnie, nigdy się już nie obudzi. Błękitnooki patrzył w oczy swego młodszego brata, starając się odnaleźć choćby szczątki dawnego blasku, jednak widział w nich jedynie pustkę. Przytulił go delikatnie, jakby bojąc się, by go nie zniszczyć, niczym porcelanowej lalki i pozwalał, by malutkie, zbyt chude dłonie, głaskały go uspokajająco.

                W tym czasie, patrzący na tę scenę zielonooki, myślał o tym, co on by zrobił, widząc swego brata chorego. Od zawsze pamiętał, że był on strasznie silnym chłopcem, nigdy się nawet nie przeziębiał. Ale... Gdyby to on był tu teraz? Jakby się czuł? Pomyślał, że zaletą ich rozstania jest to, że nie widzi jego smutku. Kiedyś, gdy go odzyska, da mu szczęście, którego dotychczas nie mógł mu obiecać. Przypominał sobie, jak często nie było go całe dnie w domu, a gdy wracał, witał go roześmiany chłopiec, tuląc się do niego. To było wręcz piękne, mieć dla kogo i po co żyć. Potem, gdy mu go zabrano, czuł jakby stracił cały sens życia, myślał tylko o tym, by go odzyskać. A teraz widział tych dwoje. Myślał, że teraz może żyć też po to, by im pomagać, by widzieć ich szczęście. Był szczęśliwy, patrząc na te tak podobne twarze, pragnął, by gościł na nich uśmiech.

                Tym czasem rodzeństwo rozmawiało ze sobą o wszystkim, co stało się w czasie, gdy się nie widzieli. Młodszy wydawał się być dużo dojrzalszy, nieco zbyt dorosły. Nie miał zbyt wiele wesołych rzeczy do opowiedzenia. Czasem mówił trochę o jakichś wypadkach, które wyglądały zabawnie, lecz śmiał się bardzo cicho, a te rzeczy były jedynie głupstwami. Nie było w jego opowieści prawdziwego szczęścia, jedynie chwile, gdy cierpienie nie było aż tak wielkie. Trochę mówił o jedzeniu w szpitalu, o rzeczach, które przynosili mu rodzice, ale wydawał się nieco wyblakły, w porównaniu z innymi dziećmi, jakie można spotkać w każdym innym miejscu. Jego uśmiech wydawał się być zbyt sztuczny, zbyt pusty. Jakby już dawno zapomniał jak powinno się uśmiechać szczerze. I starszy brat to widział, głaskał go delikatnie po głowie, choć to on wyglądał teraz na tego, który potrzebuje pocieszenia. Wiedział dobrze, że te wesołe wspomnienia to jedynie maska, a chłopiec ma wiele rzeczy do opowiedzenia, które przemilcza, by go nie smucić. Nie chciał, by musiał trzymać to w sobie, więc poprosił, by mówił wszystko. Chłopiec westchnął cicho i wtulił się w niego, a po chwili, nieco zamyślony, zaczął opowiadać coś, czego nikt nie chciałby słyszeć. Mówił o małych dzieciach, które przychodziły tu tylko po to, by umrzeć. Opowiadał o tym, jak widział maluchy, które wierzyły w to, że niedługo wyzdrowieją, a gasły z dnia na dzień, by po tygodniu zwolnić już łóżko, ale nie wychodząc ze szpitala. On wiedział, gdzie one szły. Widział jak je zabierano do innego miejsca, jak ich rodzice płakali. Wiedział, że one nie wracały już do domów. I cały czas miał świadomość tego, że jego też w każdej chwili mogą przykryć prześcieradłem i sprowadzić do takiego strasznego miejsca. Nie znał szczegółów, ale wyobrażał sobie, że to miejsce jest bardzo ciemne i zimne. Na początku rodzice próbowali mu wmówić, że te dzieci były niegrzeczne i je uśpiono na chwilę, by nie hałasowały, a potem rodzice je zabierali. Ale on widział zapłakane matki i bezsilnych ojców, którzy podpisywali jakieś papiery, rozmawiając z lekarzami. Nigdy za to nie widział przy nich dzieci. Wracali sami, z oczami pełnymi łez. I on wiedział czemu. Wiedział, że te dzieci umierały, doskonale to rozumiał. I rozumiał, że skoro umierały tak blisko niego, to on też jest jednym z tych, którzy mogą umrzeć. Ale jednocześnie nie tracił nadziei. Szybko zmienił temat mówiąc, że on przecież nie może umrzeć, bo musi się nauczyć jeździć z bratem na dużych rowerach i jeździć z nim na wycieczki. Starał się przypomnieć sobie, jak dobrze im było kiedyś, lecz ciągle wspominał o tym jak teraz jest mu ciężko chodzić i ciągle zasypia. Nawet w tym momencie jego oczy powoli się zamykały. Więc jego starszy brat kazał mu się położyć i trzymał go za rękę, dopóki nie zasnął. A później się rozpłakał. Trzymał małą dłoń swego brata i rozumiał, jak wiele musiał przeżyć, jak bardzo był smutny i jak bardzo różnił się od tego małego, roześmianego chłopca, którego on pamiętał. Jednak nie ma możliwości, by cofnąć czas. Teraz należy jedynie iść na przód.