Wiersz numer sto trzydzieści trzy: Opór,

Anglia nigdy nie pozwoli Francji, by ten nim zawładnął. Nieważne, jakim sposobem spróbuje to zrobić.

Opór

Zapach Twych perfum wypełnia pomieszczenie

Zupełnie jakby były ogromną kołdrą, spod której nie można wyjść

Czułem się jak dziecko we mgle, gdy nie potrafiłem zrozumieć

Czym jest ta miłość, o której wciąż mówisz

I znów widzę jedynie błękit, Twej tuniki i Twych oczu

Choć nie potrafiłem wtedy pojąć czym jest ten świat, czym jest dobro i zło

To wiedziałem jedno, Twe dłonie były ciepłe

Zbyt ciepłe i delikatne, by odtrącić je, gdy dotykałeś mych włosów

Lecz wkrótce zrozumiałem, że to wszystko jest iluzją

Nie mogłem pozwolić, byś stał się mym władcą

I choć dłonie wciąż były tak ciepłe, teraz dzierżyły miecz

A ja spoglądałem na Ciebie z perspektywy lecącej strzały

I mimo iż trwało to lat tak wiele, nie skończyło się nigdy

Chwile pokoju, puste, bez ciepła Twych dłoni

Jednak zapomniałem już, jak bardzo je lubiłem

Teraz mogłem je odtrącić bez wyrzutów sumienia

Być może my już nie mieliśmy sumienia

Przez tyle lat zdążyliśmy je zatracić

Zauważyłem, że Twe dłonie nie są już tak delikatne

Czemu zacząłem żałować, że nie mogę ich dotknąć?

Nie mogę pozwolić, byś nade mną zapanował

Choć od dawna tak wiele mnie należy do Ciebie

I jakkolwiek bym nie pragnął, dawnego ciepła Twych dłoni

One są już zbyt duże i zbyt gorące, nie chcę się już sparzyć