Historia poza tematem numer sto sześć: Ten, który skrywa zbyt wiele - Część dwunasta.

Codzienna dawka Kanady jest, starczyło jeszcze na Anglię i Francję. Zmiany wywołują efekt domina.

Ten, który skrywa zbyt wiele

Część XII

                Spotkanie przynoszące radość pokazuje nam, za czym naprawdę tęskniliśmy. Gdy widzimy to, czego dawniej brakowało i czujemy szczęście, wiemy, że jest to tym, czego najbardziej pragnęliśmy. Te ogromne oczy, skryte w maleńkiej twarzyczce były piękne niczym spełnienie marzeń. Delikatny głos dziecka dawał radość, niczym tysiące dzwoneczków.

- Matt... Ale czemu on też miał przyjść? – zapytał błękitnooki wskazując na swego przyjaciela.

- Bo on jest nowym braciszkiem. Bardzo go lubisz i wszędzie go ze sobą zabierasz, więc chciałem, by był teraz przy Tobie. On Ciebie też lubi, prawda? Patrzycie na siebie jak mamusia i tatuś – dziecięca szczerość jest wręcz oszałamiająca.

- No bo wiesz, my... – zaczął błękitnooki, lecz przerwał mu jego przyjaciel.

- To tylko tak się wydaje – Arthur zaśmiał się nerwowo. – Bo on mi ciągle daje jedzenie, tak jak Twoja mama tacie, więc tak to się kojarzy. Może on coś dodał do tego jedzenia, co? – zaczął łaskotać chłopca. Francis zaś wydawał się być smutny. Mimo, że dwie z najważniejszych dla niego osób były teraz tuż przed nim, on czuł się samotny. Czemu on się go wypierał? Przecież już nie miał powodu... Może on się go wstydził? Dlatego nie chciał nikomu wyjawić prawdy? Błękitnooki miał teraz w sercu wiele rozterek, ale starał się śmiać w czasie zabawy z bratem i rozśmieszać swojego przyjaciela. Lubił słuchać ich śmiechu. Był zupełnie jak spełnienie marzeń, dźwięczny, harmonijny razem. Jednak czegoś w nim brakowało, jakby dopełnienia. Czegoś brakowało w sercu istnienia o szmaragdowych oczach.

                Arthur miał prosty powód, by nikomu nie mówić prawdy. Uważał, że nie jest ona prawdą. Myślał, że może teraz błękitnooki opowiada o miłości, jest przy nim, ale wkrótce o nim zapomni. Nieważne ile czasu spędzili razem. Dla niego to była jedynie przyjaźń. W końcu tak to wyglądało.  Może czasem zdarzyło się coś więcej, delikatny pocałunek, przytulenie. Ale wyglądało to bardziej jakby było to konieczne, by ich relacja wyglądała na ważniejszą. Czuł, jakby jedynie odgrywali swoje role. Jak stare małżeństwo będące ze sobą jedynie z przyzwyczajenia, które stara się być razem, ale nie czuje już tego co dawniej. Może spędzali razem czas częściej niż ze zwykłymi przyjaciółmi, może robili razem więcej rzeczy, ale to wszystko zdawało się być puste, jakby wyuczone. Spotkania w tych samych momentach dnia, żadnego niecierpliwego wyczekiwania, każda wspólna minuta była identyczna. Nie było niczego, co miałoby znamiona wyjątkowości. Zupełnie, jakby błękitnooki jedynie starał się zagłuszyć nim samotność. Dlatego on nie chciał nazywać ich relacji miłością. Bo nie czuł, że jest naprawdę potrzebny. Myślał, że gdy powróci ten chłopiec, błękitnooki nie będzie już go potrzebował, zajmie się swoim bratem, a jego zostawi daleko w tyle. Więc nie chciał, by ktokolwiek był tego świadkiem. Chciał, by wszyscy myśleli, że są po prostu kolegami, rozmawiają w szkole i tyle wystarczy. Nie chciał, by ktokolwiek widział jak się rozchodzą, zapominają o sobie. A tym bardziej nie chciał, by to ten chłopiec miał patrzeć jak jego brat i „nowy braciszek” drą ze sobą koty, bo jeden jest już nie potrzebny drugiemu, ale próbują kontynuować to na siłę. Nie chciał litości, nie chciał znosić poniżenia, gdy się rozdzielą, nie chciał tęsknoty. Chciał spokoju. Dlatego uciekał w samotność.

                Jednak teraz najważniejszy był ten maluszek, który wciąż był bardzo chorowity, a wiosna tak chłodna. Wiele się zmieniło we wszystkich trzech życiach. Jedno, jeszcze króciutkie życie zaczęło być weselsze. Maluszek jeszcze nie mógł iść do szkoły, bo jego odporność była w opłakanym stanie i mógł łatwo zachorować, więc spał długo, odsypiał te wszystkie szpitalne koszmary. I tulił mocno swojego brata, który co rano miał kłopoty ze wstaniem, bo mała przylepka nie chciała wypuścić go z pokoju. Gdy chłopiec już obudził się do końca zjadał śniadanie. Zwykle było to coś słodkiego. Już jak był mniejszy nauczył się robić naleśniki, więc często, gdy nikt nie widział robił ich całą górę. Co zwykle kończyło się wybieleniem mąką całej kuchni i maluszkiem leżącym na środku, bo wywrócił się na plamie oleju. Maluszek wyglądał niemożliwie słodko z zaparowanymi okularami i mąką we włosach. Zwykle w takim stanie witał swojego braciszka i „nowego braciszka”. Tak, bo teraz jeszcze w ich życiach się coś pozmieniało. By spędzać więcej czasu z Mattem, Francis przyprowadzał zielonookiego do swojego domu, by razem z nim spędzać codzienny czas. Zwykle pierwszym widokiem po otwarciu drzwi wejściowych była mała, biała kulka, potykająca się o własne nogi, a potem tuląca się do nich. Co powodowało, że cała trójka była bialutka. Przyzwyczaili się już do tego, więc w szafie błękitnookiego spoczywało już kilka ubrań jego przyjaciela, by ten mógł się przebrać przed wyjściem do pracy. Maluszek stał się nieco żywszy, grał ze starszymi w łapki, jak było więcej czasu też trochę bawił się włosami Arthura, które według niego były bardzo zabawne. Chłopiec zwykle bawił się z bratem, albo cichutko przyglądał jak się uczy. Zwykle to brat pomagał mu się dokładnie domyć z tej mąki, którą na siebie wysypał robiąc naleśniki.

Wieczorem jednak była mała zmiana. Gdy tylko chłopiec zasnął, jego starszy brat wychodził. Kilka minut później pukał do drzwi swego przyjaciela, by u niego, zrobić mu kolację. Ciągle się śmiał, że jest to bardzo, bardzo romantyczne, jednak gromiony był zimnym spojrzeniem i wytłumaczeniem, że to nic romantycznego, tylko jego wymysł. Choć wyglądało to jak w małżeństwie. Jedna osoba wraca zmęczona z pracy, druga daje jej kolację.

- A Ty znowu taki zimny – błękitnooki poszturchiwał już ładnie wykąpanego i przebranego w piżamkę przyjaciela.

- Jak wiesz miałem ciężki dzień, jak co dzień z resztą. Wracałem do domu śmierdząc olejem, a Ty mi tu jeszcze siedzisz nad uchem. Brat się będzie o Ciebie martwił, spadać mi.

- Nie spadnę... Czemu ciągle zaprzeczasz, że jesteśmy razem? Przecież ustaliliśmy, jak on wróci, wszystko mówimy.

- Ale niedługo o mnie zapomnisz, bo już go masz, nie denerwuj mnie już...

- Cały czas myślałeś, że zapomnę?! – błękitnooki przyciągnął do siebie swojego przyjaciela. – Czemu niby miałbym!?

- No bo byłeś przy mnie dlatego, że nie mogłeś być przy nim... Każdy dzień był taki sam... Jakbyś był przy mnie z litości... I teraz znów, mimo zmian, dni zaczynają się powtarzać...

- Chcesz, by stało się coś, co się nie stało nigdy...?

- I tak potem zrobisz to znowu... I znowu wszystko będzie identyczne – nagle zielonooki poczuł, że jest ciągnięty przez swojego przyjaciela. – Co robisz?

- Coś, czego jeszcze nigdy nie zrobiliśmy i nawet, jeśli się powtórzy, to nigdy nie będzie takie samo – starszy wydawał się być bardzo zdenerwowany.

- Ej, nie wygłupiaj się. Co Ci odbiło?! – chłopak próbował się wyrwać, aż nagle został rzucony na własne łóżko. – Przestań... Nawet się nie waż... – jego protesty zamknął pocałunek.

- I co? Wystarczy Ci taka odmiana? Czy jak mam Ci udowodnić, że Cię nie zostawię?

- Przestań. Po prostu wróć już do domu, jeśli coś zrobisz, będziesz żałował  - szmaragdowe oczy wypełniał strach.

- Już chyba od roku jesteśmy praktycznie nierozłączni, a Ty ani razu mi na to nie pozwoliłeś... – zbliżył się do niego, przyciskając go lekko do podłoża.

- Przestań, nie żartuj sobie... Dobrze... Dobrze, już Ci wierzę... Zależy Ci, rozumiem... Ale... Odsuń się... Nienawidzę jak ktoś próbuje kogokolwiek zmusić do takich rzeczy. Wynoś się stąd.

- Co? Ale ja tylko chciałem Cię nastraszyć – szafirowe oczy pełne były niezrozumienia.

- Idź... Nie musisz już wracać, skoro chcesz tylko tego. Denerwujesz się, bo Ci nie pozwoliłem, co? Idź już. Po prostu daj mi spokój. Możesz wrócić jak Ci przejdzie, ale takiego nie chcę Cię znać...

- Spokojnie... – starszy delikatnie przeczesał palcami włosy młodszego. – Jak chcesz to już nie wrócę, ale musisz być tego pewien.

- Nie wiem już czego jestem pewien... Po prostu na jakiś czas mnie sobie odpuść i tak już nie jestem Ci potrzebny. Wrócisz, jeśli nadal będziesz tego chciał. Wyjdź... – młodszy drżał. Zwykle był impulsywny, ale nie chciał go zranić. Ledwie się hamował, by zrobić mu krzywdę. Ale uważał, że tak właśnie powinno być, powinni się rozejść, dopóki jeszcze mogą.

- Dobrze... Wyjdę, nie wrócę przez tydzień, dwa. Nie zadzwonię, nie będziemy iść razem do szkoły. Będziesz sam. Całkowicie sam i przemyślisz, czy naprawdę jesteś tego wszystkiego pewien – a potem rozległy się kroki i trzaśnięcie drzwi wyjściowych. Skoro tego właśnie chciał, skoro wiedział, że to nastąpi... Czemu teraz było mu tak smutno? I czemu na poduszce pojawiały się kolejne krople?

[ Poprawione przez Megumi/ Milka ]