Historia poza tematem numer sto siedem: Ten, który skrywa zbyt wiele - Część trzynasta.

Małe wspomnienie przeszłości i zmiana przyszłości. Krótkie, ale rozwiązanie sytuacji dopiero w następnym rozdziale.

Ten, który skrywa zbyt wiele

Część XIII

                Czasem samotność jest zbyt przytłaczająca, lecz pozwala nam zrozumieć, co naprawdę się dla nas liczy. Gdy mając wszystko czujemy pustkę, bo brakuje tej jednej osoby, wiemy, że to ona była dla nas wszystkich, a cokolwiek innego jest jedynie marnym złudzeniem. Choćbyśmy pławili się w złocie będziemy biedni, nie mogąc dać go nikomu, a choćbyśmy dzielili ostatnią kromkę chleba, będziemy bogaci, mając z kim się nią podzielić. Więc, choćby jedynie jedna osoba zniknęła, możemy stać się bezkreśnie samotni, zupełnie jakbyśmy znaleźli się po środku nicości.

                Tak też było z nim, gdy samotnie jadł obiad. Zauważył, że to nie było to samo. Jedzenie przygotowywane przez błękitnookiego zawsze było takie... wyjątkowe. A teraz? Zwykłe danie z paczki, bo nie miał czasu, by zrobić coś lepszego. Kilka razy przyłapał się na tym, że chciał go zawołać, by mu pomógł, gdy odrabiał zadania do szkoły. Czy był aż tak do niego przyzwyczajony? Czy nie umiał bez niego żyć? To na pewno jego wina, przyzwyczaił go do siebie, uzależnił... Tak robią ludzie... Dają nadzieję, by odebrać ją w najbardziej bolesny sposób... Ale to przecież on go odrzucił... On zgniótł tę nadzieję, którą on próbował mu dać. Ale tak było lepiej. Tak na pewno musiało być lepiej. Im szybciej wyplącze się z tych kłamstw, tym mniej będą bolały. Ale ciągle miał wrażenie... Że były one prawdą.

                Czasem samotność wśród tłumu doskwiera najbardziej. Błękitnooki wciąż, jak co dzień bawił się z bratem, lecz widział jego zawód, gdy wchodził do domu sam. Widział jak biegnie szczęśliwy, tuli go i nagle rozgląda się, jakby czegoś brakowało. Wciąż miał wyciągnięte rączki do tulenia, lecz zastygały one w powietrzu.

- Artie nie przyszedł...? – pytał ze smutkiem, jakby była to największa tragedia w jego życiu.

- Nie, Artie jest bardzo, bardzo zajęty i nie wiem kiedy przyjdzie – okłamywanie brata bolało wręcz fizycznie.

- Ale nic mu nie jest? Nie poszedł tam gdzie ja? Wróci, prawda? – chłopiec patrzył na niego ogromnymi oczyma.

- Oczywiście, nic mu nie jest, maluszku – a on głaskał go po głowie i próbował zająć czymkolwiek innym. Jednak miał już tego dość. Chciał móc znowu przyprowadzić go do domu, chciał zobaczyć jak ten maluszek go tuli. Chciał, by wszystko było tak, jak dawniej. Jednak wiedział, że jest to marzenie ściętej głowy, nawet, jeśli wszystko będzie wydawało się takie, jak przed kłótnią, to pozostaną wspomnienia i uczucia zmienią się na zawsze.

                Zielonooki powoli przestawał jeść. Uznał, że nie ma czasu na jedzenie obiadu, który i tak mu nie smakował w czasie, gdy ma jeszcze wiele rzeczy do zrobienia. Znów więc wracało to, co dawniej... Pamiętał to aż za dobrze. Gdy wciąż miał przy sobie swojego brata musiał bardzo o niego dbać. Wciąż za nim biegał, musiał pilnować swojej i jego nauki, robić mu dużo jedzenia, a w dodatku pracować, by nic im nie zabrakło. Żołądek i potrzeby malca były bardzo duże, więc i on musiał bardzo dużo pracować, by je zaspokoić. Tak więc zdarzało mu się nie dosypiać, nie dojadać, biegł ze szkoły do domu, pilnował brata, biegł do pracy, starał się zająć swoją nauką i zasypiał wyczerpany, by potem wszystko zaczynać od nowa. Pamiętał dobrze jak to się skończyło. Pewnego dnia po prostu nie wrócił do domu. Upadł gdzieś po drodze, wychudzony, blady, bez sił. Jego brat nigdy tego nie zauważał, ciągle jedynie prosił o więcej słodyczy, więcej zabaw. A on chciał dla niego jak najlepiej, choć nie miał czasu, by się nim dobrze zająć. A on mimo wszystko rzadko mówił mu miłe słowa, jedynie czasem, gdy on szedł do pracy, chłopiec prosił go, by wracał szybko. Lecz pewnego dnia chłopiec obudził się w domu sam. Zrozumiał, że jego brat nie wrócił z pracy. Wybiegł z domu, by go szukać, zaczepiał policjantów. W końcu poznał prawdę. Przemęczony Arthur zasłabł, wracając z pracy. Na szczęście szybko znalazł się w szpitalu, jednak jedna kwestia stanęła pod znakiem zapytania. Skoro tak bardzo wyniszczała go opieka nad bratem, to czy nadal powinien ją sprawować? Odebrano mu brata, twierdząc, że to dla dobra ich obu. Ale ile dobra jest w rozdzieleniu rodziny? Było to już rok temu, a on czuł, że teraz sytuacja się powtórzy. Ale nie miał już nic do stracenia.

                Kolejny raz nie widział sensu w jedzeniu na siłę czegokolwiek przed wyjściem do pracy. Nie miał czasu, by przygotować coś lepszego, a jedzenie z paczki uważał za okropne. Może w tym tygodniu raz czy dwa zjadł kolację, na śniadania nie miał czasu. W szkole unikał swych przyjaciół, nie chciał znów widzieć tej jednej twarzy, która spowodowałaby w nim wyrzuty sumienia. Nikt więc nie wiedział, co się z nim dzieje, nikt nie zwracał na niego uwagi. A on niczym kwiat na pustyni, wiądł i wysychał. Czasem zdarzało się, że zakręciło mu się w głowie. Wiedział czemu, ale nie chciał się tym przejmować. Uważał, że już i tak nic nie ma sensu, jeśli nie ma się niczego, co można chronić. A on właśnie nie miał już nikogo, dla kogo mógłby żyć. Czasem, idąc do pracy, spotykał błękitnookiego z jego bratem na spacerze. Ach, więc maluszek już się lepiej czuje i może wychodzić z domu? To dobrze. Chociaż jemu się poszczęściło. Więc czemu szmaragdowe oczy zdawały się być tak wilgotne? Nie było to ważne. Nic już nie było ważne. Nawet to uczucie spadania, ani uderzenia o bruk... Ani krzyk... tak znany głos...