Historia poza tematem numer dziewięćdziesiąt sześć: Ten, który skrywa zbyt wiele - Część druga.

Wiele spraw czeka na swe rozwiązanie. Rozpocznijmy więc to, na co wszyscy czekali. W następnym rozdziale zacznie się już to, o co prosiła Salut. Jak na razie jestem dumna z tego, co tu tworzę, bo pojedyncze rozdziały są dłuższe niż niektóre one-shot'y, więc coś mi z tego wychodzi. Zaczynam nieco współczuć Kanadzie jak to piszę... Potrzebowałam się go czasowo pozbyć, by nie przeszkadzał Anglii i Francji, skoro Ameryka na początku jest również czasowo usunięty. Cóż... Przeczytajcie lepiej, bo to jest straszne...

Ten, który skrywa zbyt wiele

Część II

                Dni zmieniły się diametralnie, a samotność stała się przeszłością. Zielonooki spoglądał z nadzieją w przyszłość, jednak wiedział, że nic nie może trwać wiecznie. Ciągle zastanawiał się, czy błękitnooki odejdzie. Każdy dzień zaczynał z myślą, by jak najszybciej go spotkać, by upewnić się w tym, że on wciąż tam jest, że nie zniknął. I każdego dnia udawał, że wcale nie zależy mu na jego obecności, jednak uśmiechał się delikatnie, gdy ten mierzwił jego włosy. Zauważył, że ostatnio działo się z nim coś dziwnego. Zastanawiał się, co takiego się zmieniło. Coraz częściej widział, jak błękitnooki szybko przeczesywał włosy, zanim on podszedł do niego. Przecież zawsze się widywali w szkole, zawsze widział go właśnie takiego. Więc czemu on nagle zaczął się bardziej starać? Było to co najmniej dziwne... Bardzo, bardzo dziwne. Również często „kończyło się” miejsce na ławce, a blondyn proponował mu, by usiadł na jego kolanach. Na początku to wyśmiewał, lecz zauważył, że chłopak smutniał, gdy mu odmawiał. Więc w końcu się zgodził, ale pod warunkiem, że pójdą tam, gdzie nikt, oprócz przyjaciół oczywiście, nie będzie ich widział. I tak też się stało. Błękitnooki był bardzo szczęśliwy, tuląc go do siebie bardzo mocno. Ciepło, które czuł było ogromne, ocieplało nie tylko ciało, ale i serce. Czuł się tak dziwnie, zwłaszcza, że chłopak o nieco ciemniejszej karnacji ciągle szczebiotał o tym, jak to pięknie razem wyglądają. Zupełnie, jakby byli parą narzeczonych. Właśnie... Parą... Czyżby on chciał...? Nie, to niemożliwe.... Ale musiał przyznać, że chłopak wciąż odpędzał coraz to piękniejsze dziewczęta, starające się o jego względy, zupełnie jakby miał już kogoś lepszego niż one. Lecz on nigdy nie widział, by spotykał się z kimś innym niż ich grupa. Czyżby to oni byli wszystkim, czego potrzebuje? Lub może... Wśród nich był ktoś, kogo kochał? Lub może ten ktoś pozostawał tajemnicą? Jednak jego wzrok często stawał się odpowiedzią. Gdy błękitne oczy przeszywały chłopaka praktycznie na wylot, gdy czuł on nagle delikatny zapach perfum, tuż przy swoim nosie. Wiedział, że to musi coś znaczyć, że coś jest inaczej, niż na początku myślał, że będzie.

                On również zastanawiał się, co znaczy dla niego błękitnooki. Przyzwyczaił się do niego, to było pewne. Jednak nie chciał dopuszczać do siebie jakichkolwiek uczuć. W końcu każdy kiedyś odejdzie, on na pewno nie stanie się wyjątkiem. Być może przez takie myślenie wciąż był sam... Jednak to mu odpowiadało, tak było dobrze. Nie mieć nikogo do stracenia jest bezpieczniej. Nie miał nikogo, za kim mógłby znów płakać. Być może i tak wypłakał już wszystkie łzy. Ale czasem czuł, że czas, gdy tego chłopaka nie ma obok, jest bardzo pusty. Jakby nie powinien istnieć moment, którego ze sobą nie dzielą. Czuł, że jest w tym myśleniu nieco racji. Czas, który spędzał bez niego był zwykle czasem najsmutniejszym. Nudne lekcje, gdy byli w innych salach, męcząca praca, w czasie której rozmyślał o tym, co on robił i bezsenne noce, gdy koszmary pojawiały się zaraz po zamknięciu powiek. Chciał, by tego czasu nie było, by istniał tylko ten, spędzony przy nim. Przerwy spędzone na żywych dyskusjach, czasem na błahe tematy, wspólny posiłek i nauka, zupełnie jakby byli rodziną,weekendy spędzane na czasem wyjątkowo dziwnych zajęciach. W pewnym momencie przyłapał się na tym, że zastanawiał się, jakby wyglądała noc spędzona u jego boku. Nie miał na myśli nic złego. Po prostu... Dni były pełne zabawy i uśmiechu, gdy był przy nim. Pomyślał, że mogliby kiedyś oglądać razem sztuczne ognie, czy opowiadać sobie straszne historie. Albo grać w dziwne gry do samego rana, zrobić kawał temu, który zaśnie, nim zrobi to drugi. Szczeniackie zabawy, ale tego właśnie zawsze mu brakowało. Bał się jednak, że jeśli go zaprosi, on zrozumie to opacznie i może stać się coś, czego mogliby żałować.

                Po pewnym czasie jednak, zaczął się zastanawiać, czy naprawdę żałowaliby jakiejkolwiek sekundy spędzonej razem. Pomyślał, że brzmi to jak jakiś tani romans. Zarumienił się, rozumiejąc, że tak właśnie było. On był zbyt samotny, by logicznie ulokować swoje uczucia. Zupełnie jak zagłodzone dziecko, jedzące słodycze aż do śmierci z przejedzenia. On miał wygłodzone serce, a błękitnooki był ogromnym, czekoladowym ciastem, pośród gromad zgniłych resztek. O ile resztki mógł świadomie odrzucać, widząc ich niedoskonałości, o tyle jego nie sposób było zignorować. Zapach perfum wydawał się być bardziej kuszący, niż woń najlepszych dań świata dla umierającego z głodu. Jednak on nie dopuszczał do siebie myśli, że umiera z samotności. Być może przyjaźń coś mu dawała, pozwalała przeżyć, trochę jak okruchy chleba, jednak nigdy nie zastąpi suto zastawionego stołu, zwanego miłością. Powoli zaczynał sobie uświadamiać, że w jego snach pojawiają się sceny przedstawiające ich razem. Zaczęło się niewinnie. Od snów ukazujących jakąś wspólną zabawę, kolejne rozmowy o wyższości bułek nad chlebem, powoli przechodziło do rzeczy dużo... ciekawszych. W pewnym momencie przyłapał się na tym, że śniła mu się wspólna noc. Wtedy chciał odciąć się od niego, by nie patrzeć mu w oczy, myśląc o takich rzeczach. Lecz, gdy tylko się pojawiał, to postanowienie odchodziło w dal. Chciał być przy nim. Może nie tak blisko jak w niektórych snach, ale nie chciał spędzić dnia, w którym by go nie spotkał. Wiedział, że niedługo ta sielanka się skończy, jego rodzina powróci i wszystko będzie jak wtedy, zanim go poznał. Wiedział, że czasem w weekend, gdy się nie spotykali, rodzice błękitnookiego wracali, by nieco odpocząć. Później był on w szkole bardzo smutny, zapewne rozmyślał o tym, co mu powiedzieli. Wtedy też młodszy zastanawiał się, czy z bratem chłopaka było bardzo źle, skoro był leczony tak długo, a każde wieści o nim przynosiły jego przyjacielowi smutek. Nie wiedział zbyt wiele o jego rodzinie. Tylko to, że rodzice mają jakąś firmę, którą zawsze mogą kontrolować zdalnie, wydając polecenia dzięki jakiemuś dziwnemu programowi, a jego brat jest chory, ale nigdy nie powiedziano mu na co. Mimo, że wiedział tak niewiele, czuł bliskość z tymi ludźmi, przyłapywał się na tym, że myśląc o jego rodzicach nie używał pojęć „matka Francisa”, lecz „mama”, zupełnie jakby to jego rodzicielką była. Czasem śmiał się, że brzmi to jakby byli małżeństwem, w końcu wtedy też rodziców drugiej osoby nazywa się jak swoich.

                Pewnego dnia zauważył, że błękitnooki późno po zmroku sam spaceruje parkiem. Gdy wracał z pracy tamtą drogą, ujrzał go, siedzącego na ławce. Było już ciemno, zimno i nieco niebezpiecznie. A on siedział, jakby nie wiedział, że świat w okół niego się zmienił. Gdy młodszy podszedł do niego, zauważył, że jego oczy są nieco zapuchnięte, jakby płakał bardzo długi czas. Przez chwilę przestraszył się, że coś stało się jego bratu, więc musiał zapytać, jednak nie wiedział jak. Cicho usiadł obok niego, by go nie spłoszyć i nie zdenerwować. Przysunął się dość blisko, by jego obecność była zauważalna, lecz nie nachalna. Siedzieli tak dość długo, nie przeszkadzało to im, następny dzień i tak był wolny, nie musieli iść wcześnie spać, mogli więc trwać tak do rana. Cisza nie była niezręczna, była raczej rozmową bez słów. Jakby rozumieli się, nie musząc mówić do siebie. Minął bardzo długi czas, nim nagle Francis przemówił:

- On może umrzeć – powiedział to, jakby wiedząc, że zielonooki wszystko rozumie. – Ale jest nadzieja. Jednak równie wielkie jest ryzyko... Wiem, że każdy kiedyś umrze... Ale nie chcę, by to był on... I nie teraz...

- Ale... Jest nadzieja, prawda? – Arthur spojrzał na niego ze smutkiem, zupełnie, jakby brat, o którym rozmawiali, był również jego młodszym rodzeństwem. – I przecież jest na pewno jeszcze czas... To nie stanie się z dnia na dzień... Nie mówię, że to stanie się na pewno... Ja... – opuścił głowę, jakby myśląc, że powiedział coś okropnego.

- Miesiąc. Tyle mamy czasu. Jeśli nie wprowadzi się nowej terapii... A ona... Skutków ubocznych jest więcej niż zalet. Ona zadecyduje w tydzień. Albo umrze w męczarniach, albo wszystko wróci do normy, prawie jakby nigdy nie chorował. Może zniszczyć, lub naprawić wszystko... I tak jego ciało powoli obumiera. W wielkim szpitalnym łóżku jest maleńki niczym ziarno piasku wrzucone do morza. Jeśli nic nie zrobimy, znaczy, jeśli rodzice nie wyrażą zgody, a lekarze nie podadzą leków, w ciągu miesiąca powoli zacznie umierać... Będzie ciągle zasypiał, na coraz dłuższy czas, aż pewnego dnia sen stanie się wieczny. Jeśli jednak wprowadzi się terapię są dwie możliwości... Jedna, dobra jest taka, że zaśnie on na około dwóch dni, po tym czasie się obudzi i zacznie znów mówić jak dawniej. Teraz jego głos przypomina nieco szelest liści... A później powoli wszystko zacznie wracać do normy. Jest jednak jeszcze druga opcja. Obudzi się zbyt późno, głos całkowicie zamilknie, rozpoczną się wewnętrzne krwawienia i umrze wykrwawiając się bez ran... – błękitnooki zaczął płakać. Płakał długo, bezgłośnie. Jednak nie zasłaniał twarzy, nie wstydził się pokazać swych uczuć przed przyjacielem. Młodszy z nich niepewnie położył dłoń na jego ramieniu, by dodać mu otuchy. – Rodzice pytali mnie o zdanie. On zgadza się na wszystko, jakkolwiek miałoby to wyglądać. Rodzice nie wiedzą co zrobić, jednocześnie boją się go stracić w ciągu tego miesiąca, więc chcą złapać się choćby tej pajęczej nici, ale nie chcą patrzeć jak umiera, cierpiąc, jeśli jednak się nie uda. Ja chcę, by był z nami jak najdłużej...

- Więc powinniście się zgodzić – Arthur wydawał się być w tym momencie bardzo poważny. – On przecież też chce być przy was, prawda? Jeśli zrezygnujecie z tej szansy i pozwolicie mu odejść, zawsze będziecie tego żałować. Każdego dnia, patrząc na miejsce przy stole, które zostało puste bez niego będziecie myśleć, co by było, gdybyście jednak się zgodzili. Będziecie rozmyślać nad tym jak to by było, gdyby on wtedy jednak wyzdrowiał i wrócił z wami. Pewnie, jeśli się nie powiedzie, będzie podobnie. Jednak wtedy zawsze będziecie pamiętać o wykorzystaniu szansy. Może na początku będziecie się obwiniać, że cierpiał przez was, ale wierz mi... On na pewno wam podziękuje, za tę szansę. Skoro i tak ma odejść, to czemu ma czekać? Oczekiwanie na nieuniknione jest o wiele gorsze. Jeśli będzie codziennie budził się z myślą, że jego życie powoli się kończy dlatego, że baliście się, że coś się nie uda, będzie bardziej cierpiał, niż jeśli naprawdę by się nie udało. A wy będziecie patrzeć jak powoli gaśnie. Umrze jak tysiące innych, podobnych mu dzieci, jakby jego życie nie było nic warte. A tak, nawet jeśli odejdzie, pozostawi ślad w nauce. Gdzieś tam, w jednej z wielu medycznych ksiąg pojawi się jako jeden z pośród niewielu pierwszych przypadków zastosowania tego leczenia. Jeśli się nie uda, lekarze będą wiedzieć lepiej, gdzie popełnili błąd i następnej osobie się już poszczęści. A jeśli się uda, będzie pewne, że nikt nie będzie musiał czekać biernie na śmierć. Ale jeśli pozwolicie mu odejść umrze on i może inna osoba, która jednak zgodziła się na tą ryzykowną terapię. Lub może tylko on, a ktoś następny przeżyje, a wy będziecie obwiniać się, że gdybyście się zgodzili, byłby przy was. Jeśli jednak on umrze z powodu błędu w terapii, zostanie ona udoskonalona, a kolejna osoba będzie miała większe szanse. Nie decydujecie jedynie o jego życiu. Decydujecie być może o setkach żyć, jego, swoich i ludzi, którzy przyjdą w jego miejsce – zielonooki mocno złapał ramię przyjaciela, gdy ten odwrócił się nieco zbyt gwałtownie.

- Masz rację. Nie możemy być samolubni. On chce żyć, on chce zaryzykować, on nie ma już nic do stracenia. To my nie chcemy patrzeć na to, jak umiera. On i tak wie, że taki będzie koniec, niezależnie od tego czy terapia się nie powiedzie, czy nie będzie jej w ogóle. To my egoistycznie chcemy pozbyć się odpowiedzialności, jeśli będzie cierpiał. On jedynie czeka. Więc nie możemy pozwolić mu być bezsilnym. Jeśli się zgodzimy, on będzie wdzięczny, prawda? – Francis nagle złapał dłonie swego młodszego towarzysza. – Wiesz... Być może dzięki Tobie podjąłem najważniejszą decyzję mojego życia. I myślę, że... Że teraz mam odwagę, by zapytać jeszcze o coś, ale... Ale nie chcę zarzucać Cię kolejnymi pytaniami... Na pewno sam zrozumiesz co mam na myśli i będziesz wiedział jak odpowiedzieć  – uśmiechnął się delikatnie i nieco przechylając głowę, zbliżył usta do ust zielonookiego. Miał rację, on wszystko zrozumiał. Teraz, albo nigdy, musiał szybko odpowiedzieć samemu sobie, czy chce wciąż tkwić w samotności, czy pozwolić mu ją zniszczyć. Wraz z jego powiekami opadły wszelkie wątpliwości. Nie uciekł, nie zatrzymał go. Spokój był cichym przyzwoleniem. A delikatne uchylenie ust w czasie pocałunku zgodą, na odrzucenie samotności. Zrozumiał, że było to wszystkim, czego potrzebował. Zrozumiał też, że od dawna widać było, że błękitnooki również tego chciał, jednak bał się go spłoszyć. Wiedział on, jak zamknięty w samotności jest młodszy chłopak, bał się więc, wyrwać go z niej zbyt gwałtownie. Nie chciał go zranić, nie chciał, by połamał sobie mentalne kończyny, broniąc się rękami i nogami, przed wyjęciem z klatki, którą sam sobie stworzył. Jednak powoli udało mu się odtworzyć tę pułapkę, a on sam z niej wyszedł.

                Od tego dnia zmieniło się wiele, lecz również nie zmieniło się nic. Decyzja została podjęta, należało czekać, na jej efekty. Zaś oni ustalili cicho, że nikt się nie dowie o tym, co zaszło między nimi. Nie chcieli jeszcze bardziej zmieniać tego, co ich otaczało. Należało zaczekać, aż jedna sprawa zostanie rozwiązana, zanim oznajmią kolejną. Nie chcieli zbytnio gmatwać relacji między nimi i pozostałymi przyjaciółmi. Tak więc na przerwach wciąż jedynie rozmawiali wraz z innymi o wyższości butelek nad puszkami, lecz, gdy byli sami, usta nie były jedynie przeznaczone do mówienia. Nie byli jednak w tym brudni, czy dzicy. Było to spokojne. Od przyjaźni odróżniały ich tylko delikatne pocałunki, czasem może siedzenie bliżej siebie w czasie oglądania filmu. I tak było dobrze. Potrzebowali siebie nawzajem, swych uczuć i bezpieczeństwa, a nie ciała. Więc wystarczyło im tylko patrzeć sobie w oczy sekundę dłużej, niż robili to wcześniej.