Historia poza tematem numer osiemdziesiąt siedem: Gdy założysz smycz wilkowi... - Część piąta.

Po co człowiek udomowił wilka? Po to, by chronił jego domostwa. A czemu wilk go chroni? Bo ma z tego wiele, nieznanych nam czasem, korzyści...

Gdy założysz smycz wilkowi

Część V

                Czemu człowiek sprawił, że wilk stał się psem? Wilki były przerażające zarówno dla ludzi jak i zwierząt, ale ludzie mieli coś, czego żadna bestia posiąść nie mogła. Inteligencję. Dlatego ludzie potrafili okiełznać wilki i sprawić, by chroniły ich domostwa. Zwierzęta drżały przed ich potęgą i uciekały w popłochu, a ludzie czuli się panami świata. Jednak czy naprawdę nimi byli? Głodny wilk, choć już szczekał i łasił się do nóg zawsze mógł zaatakować, zabić i pożreć swego pana. A on nigdy nie doceniał jego siły, choć widział jaka jest ona ogromna. Czuł się lepszy, jednak naprawdę był zależny od zwierzęcia. A i zwierzę zależne było od niego. Zależą od siebie nawzajem, jednak i bez siebie potrafią sobie poradzić. Jednak razem jest łatwiej, czyż nie? Dlatego wilk łasi się do nóg człowieka, a on daje mu jedzenie.

                Ludzie też są tacy. Ryzykują dla pieniędzy, sławy, własnej satysfakcji. A inni czerpią z nich korzyści zarabiając dużo więcej na ich szaleństwie. Czasem jedna osoba ma jedynie sławę i pieniądze do zaoferowania, a druga podąża za nią niczym pies za swym panem, odganiając od niej niebezpieczeństwa. Jednak nie poradzą sobie bez siebie. Bogacz bez ochrony jest łatwym celem, a człowiek, który ma siłę, lecz potrzebuje pieniędzy będzie go chronił, by mieć za co żyć. Jeden chroni życie drugiego, by móc kontynuować własne na zadowalającym poziomie.

                Oni również byli tacy sami. Przywiązani do siebie długą samotnością spędzoną razem. Teraz razem ruszyli w nieznane. Arystokrata delikatnie uśmiechał się patrząc na uśpioną twarz sługi. Widział w nim wolność, możliwość odrzucenia konwenansów i życia wedle własnej woli. Teraz leniwie głaskał jego białe włosy, patrząc na rozczulający grymas na jego twarzy. Czuł się nieco, jakby miał przy sobie dziecko. Takie małe niewinne dzieciątko, które może spokojnie rozpieszczać. Czasem zastanawiał się, czy nie byłoby to nawet miłe... Słyszeć kroki małych stópek, cichy głos, nawołujący go w burzliwą noc... Ale na razie miał tylko tego nieokrzesanego albinosa, który był zaskakująco słodki, gdy spał. Jechali dość długo, w końcu nawet albinos się obudził i z ukrywanym zakłopotaniem zaczął znów tłumaczyć swoje niedogodności dotyczące długich podróży. Zobaczył też, że oczy arystokraty również nieco się przymykały.

- Może się nieco prześpisz? Nie martw się, nie zrobię nic złego... – starszy z nich patrzył niepewnie na swego towarzysza.

- Jak zasnę to mi się zrobi taka fryzura jak Tobie, o .– zmierzwił mu włosy. – A ja muszę się jakoś prezentować na miejscu... Ty nie musisz, Ty zawsze wyglądasz... zjawiskowo...

- To Cię potem uczeszę jak chcesz, co? I nie śmiej się ze mnie – pociągnął go lekko za nos. Naprawdę ich relacje bardzo przypominały te między rodzeństwem...

- Jak tak ładnie prosisz... – uśmiechnął się niewinnie i ułożył na jego kolanach. Zasnął po chwili, nie wiedząc, że albinos z zapamiętaniem głaszcze delikatnymi ruchami jego głowę.

                Jakiś czas później powóz zatrzymał się gwałtownie i słychać było wiele głosów, otaczających go ze wszystkich stron. Albinos już wiedział co się dzieje, starając się nie obudzić arystokraty, wyjrzał przez okno powozu i ujrzał ludzi, którzy na pewno nie mieli dobrych zamiarów. Słyszał krzyki i śmiechy ludzi, którzy nakazywali wyjście z powozu i oddanie im wszystkiego co cenne, łącznie z życiem i godnością ewentualnych kobiet. Albinos zasłaniał uszy śpiącemu arystokracie, by ten nie wiedział o tym, co się dzieje, jednak nie mógł siedzieć bezczynnie wiedząc, że oni niedługo tu podejdą. Delikatnie więc odłożył go na siedzenie powozu i wyszedł na zewnątrz. Ludzie wciąż nie przestawali krzyczeć i grozić, a także drwić. Udawał, że to nic dla niego nie znaczy, jednak cierpiała jego duma, a on sam martwił się o osobę, która teraz tak smacznie spała. Nie mógł pozwolić, by coś mu się stało.

- Nie wyglądasz na bogacza, który mógłby jechać takim powozem – powiedział jeden z rzezimieszków. – Jest tam ktoś jeszcze?

- Nie, chodzi wam o mnie. Podróż była zbyt ciężka, bym wyglądał tak, jakbyście tego oczekiwali – musiał kłamać, bo gdyby znali prawdę, na pewno zaatakowaliby arystokratę.

- No więc, śnieżynko, oddajesz nam wszystko co tam wieziesz, żonę i córkę jak masz też chętnie weźmiemy – cała grupa zaśmiała się obrzydliwie. Ten dźwięk obudził arystokratę ukrytego w powozie. Zrozumiał szybko, co się dzieje, więc jedynie obserwował sytuację przez okno, wiedząc, że więcej zagmatwa niż pomoże.

- Niestety nie mogę się na to zgodzić. W powozie jest coś, co jest dla mnie cenniejsze niż życie, a tym bardziej cenniejsze niż wasze życie – arystokrata słyszał pewność w głosie albinosa i rozumiał, co ten ma na myśli. Czuł się nieco winny, że naraża się, by go ratować.

- My Cię nie pytamy o zgodę, tylko Ci rozkazujemy. No już, wyskakuj ze złota czy co tam ze sobą wieziesz.

- To, co jest w wozie jest tysiąc razy cenniejsze od złota – po tych słowach albinosa jeden z rzezimieszków próbował go zaatakować, jednak jego szanse były dość marne. Szybko przegrał, próbując jakkolwiek unieszkodliwić swego przeciwnika. Inni zaś nie kwapili się, by mu pomóc, wydawali się być zbyt przerażeni.

- To jakaś bestia! Nie dość, że oczy jakby krwi tam nalał to jeszcze takie cyrki odprawia! – któryś z rzezimieszków zaczął uciekać, a za nim cała reszta. Albinos jedynie uśmiechnął się do siebie, znając ten scenariusz aż za dobrze i powrócił do powozu. Ujrzał szeroko otwarte oczy, wpatrzone w niego.

- Boisz się...? – zapytał, wyciągając dłoń do arystokraty, jakby ten był wystraszonym kotkiem. – Nie bój się już... – delikatnie pogłaskał młodzieńca po głowie.

- Nie boję... Martwiłem się o Ciebie... – młodzieniec spuścił wzrok.

- Nie masz się o co martwić. Te moje oczy tak odstraszają ludzi, że mógłbym tylko spojrzeć, a już by uciekali – zaśmiał się nerwowo.

- Ale przecież on Cię zaatakował... Nie chcę Cię stracić w taki sposób...

- Co powiedziałeś...? – albinos zarumienił się intensywnie i spojrzał w oczy arystokraty.

- Nic, jedźmy już, nie możemy się spóźnić. - wyruszyli więc w ciszy, zerkając na siebie niezręcznie. Pewność działania i nieprzemyślane słowa. To wszystko zmieniło światło w jakim widzieli siebie nawzajem.